องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1393

ณ จวนชายแดนตะวันตก

หลี่จุ่นได้รับรายงานจากหน่วยสอดแนม

มีกองทัพขนาดใหญ่ที่ไม่ทราบที่มามารวมตัวกันทางตอนเหนือของเป่ยโจว ทหารและม้าอันแข็งแกร่ง มาด้วยเจตนาไม่ดีแน่!

“คงเป็นทหารม้าของลัทธิขงจื๊อแน่ สมกับเป็นหลี่โจ้วจริงๆ แข็งแกร่งยิ่งนักคนคนนี้!”

ไม่ต้องเดาหลี่จุ่นก็รู้ว่าเป็นทหารม้าของใคร ทันใดนั้นเขาเกิดความรู้สึกล้ำลึกขึ้นมาทันที

ครั้งนี้แผ่นดินจงหยวนต้องลุกเป็นไฟแน่

ด่านเหิงกู่มีเหล่าราชสีห์จากแคว้นเยียนและแคว้นจ้าวนับล้าน ทางเหนือยังมีกองทัพของลัทธิขงจื๊อมากกว่าหนึ่งล้านนาย!

ตัวเขาเองก็มีทหารม้ามากกว่าหนึ่งล้านนาย

กองทัพสามล้านคนเข้ามายังแผ่นดินนี้ ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร?

ไม่มีใครรู้!

อย่างไรก็ตาม มันคงครึกครื้นมิใช่น้อย

อวี่เหวินจิ้งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและถามว่า

“มหาจักรพรรดิ ตอนนี้พวกเราจะทำเยี่ยงไรดี?”

หลี่จุ่นครุ่นคิดและตอบว่า

“กลับไปยังจงตูก่อนแล้วค่อยคิดวางแผน อย่างไรเสีย ส่งคนไปติดต่อกับซือหม่าหยวนก่อน ขอความร่วมมือในการจัดการกับลัทธิขงจื๊อ”

อวี่เหวินจิ้งมีท่าทีตกใจ พูดขึ้นทันทีว่า

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ! กระหม่อมจักไปทำตามรับสั่ง!”

หลังจากนั้น หลี่จุ่นก็ไปหาอวี้เจีย

อวี้เจียอยู่ในห้อง

สองวันมานี้ได้มีการเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของผู้หญิงในจงหยวน หลี่จุ่นได้ยลโฉมความงามของอวี้เจียที่ต่างออกไปเมื่อนางอยู่ในจวนจิ่งอ๋อง กอดนางไว้ในอ้อมแขนทันทีไม่ยอมปล่อย

เมื่ออวี้เจียเห็นว่าหลี่จุ่นชอบนางมากถึงเพียงนี้ ในใจก็ระริกระรี้ขึ้นมา

“ท่านมาได้อย่างไรน่ะ? องค์หญิงใหญ่กลับมาแล้ว ไม่กลัวนางโกรธรึ?”

อวี้เจียลูบไล้แก้มของหลี่จุ่น ดวงตาอันมีเสน่ห์ของนางอ่อนโยนราวกับน้ำ

นางรักหลี่จุ่นจนสุดหัวใจ

หลี่จุ่นส่ายหัว บีบจมูกนางเล่นเบาๆ พร้อมพูดว่า

“สบายใจเถิด พี่หญิงใหญ่ใจกว้างมาก นางรู้ว่าเจ้าคือแม่หญิงของข้า ไม่ถือโทษโกรธอันใด พี่หญิงใหญ่ยังบอกด้วยว่าให้ข้ารีบให้ข้ามีลูกกับพวกเจ้าเสีย ผลิดอกออกผลแตกกิ่งก้านสาขาให้ตระกูลหลี่”

อวี้เจียหน้าแดงขึ้นมาทันที เสน่ห์อันน่าหลงใหลของหญิงสาวแคว้นหลางนั้นปรากฏออกมาให้เห็นเด่นชัด

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของนางไว้ จนกระทั่งจูบอันเร่าร้อนก็ได้เริ่มขึ้น

หลี่จุ่นถามว่า

“อวี้เจีย แคว้นหลางจะอพยพเข้าเหยียนโจวได้อย่างสมบูรณ์เมื่อใดหรือ? พวกเราเตรียมที่จะกลับจงตูแล้ว เจ้าต้องกลับไปกับพวกเรา?”

อวี้เจียร้องอ๋อ จากนั้นพูดว่า

“เกรงว่ามากกว่าหนึ่งเดือน ประชากรแคว้นหลางของข้าจึงจะอพยพเข้าเหยียนโจวได้โดยทั่วกัน ข้า ข้า...เกรงว่าจะกลับไปกับท่านมิได้”

หลี่จุ่นรู้สึกเศร้าใจทันทีและพูดว่า

“การรักษาอาการบาดเจ็บของอาจารย์มีความคืบหน้าแล้วงั้นหรือ?”

เฟิงฉีถัวนำวัตถุดิบทำยาไปสองวันแล้ว ทว่าไร้ซึ่งความคืบหน้าใด ๆ และหลี่จุ่นก็เฝ้ารอข่าวมาตลอด

ในที่สุดก็มีความคืบหน้าเสียที

เซียวเจิ้นส่ายหัวและกล่าวว่า “เรียนท่านนายน้อย ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบขอรับ...”

“เอาล่ะ ไปกันเถิด”

หลี่จุ่นรีบตามเซียวเจิ้นไปยังห้องที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อยู่ทันที

ทันทีที่เข้าไปหลี่จุ่นก็ได้กลิ่นยาทันที อวิ๋นเอ๋อร์กำลังป้อนยาให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อยู่

เฟิงฉีถัวนั่งอยู่ข้าง ๆ หลี่จุ่นรีบตรงไปข้างหน้าและถามทันทีว่า

“ท่านปู่เฟิง อาจารย์ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฟิงฉีถัวส่ายหัวและพูดว่า

“เฮ้อ ตามที่เจ้าคาดไว้ วัตถุดิบยาเหล่านั้นถูกดัดแปลงมาแล้ว ในบรรดายาสามตัวสำคัญ มีเพียงตัวเดียวเท่านั้นใช้ได้ อย่างอื่นใช้ไม่ได้”

บ้าเอ๊ย!

หลี่จุ่นสบถอยู่ในใจ!

หลี่โจ้วร้ายกาจยิ่งนัก!

หลี่จุ่นถามออกไปทันทีว่า

“ถ้าเช่นนั้นมีเพียงยาชนิดเดียวที่ใช้ได้งั้นหรือ?”