องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1405

หลี่จุ่นพยุงเสี่ยวเชียนโม่ขึ้นมา มองดูดวงหน้าน้อย ๆ อันแสนจะน่ารักของเสี่ยวเชียนโม่ สีหน้าของเขาตกอยู่ในภวังค์ พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน

เสี่ยวเชียนโม่มองดูหลี่จุ่นอย่างว่างเปล่า โดยไม่แสดงสีหน้าเกรงกลัวเลยสักนิด

หลี่ตังเทียนและเจียงเยว่ฉานยังคงจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความงงงวย

นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าจะเป็นเช่นนี้ไปได้...

“แสดงว่า ท่านกับข้าเป็นญาติกันงั้นหรือ?” หลี่จุ่นที่อึ้งไปนานได้เอ่ยปากถาม

สวีจือเว่ยพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้นและพูดว่า

“ใช่แล้ว ฝ่าบาท!”

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกไปสักพัก

นี่มันโคตรจะน้ำเน่าเลย!

“เช่นนั้นแสดงว่า เป็นเพราะหยางจง ท่านน้าของข้าเป็นญาติกับท่าน หลายปีที่ผ่านนี้จึงมาเยี่ยมเยียนพวกท่านเป็นครั้งคราวใช่หรือไม่?” หลี่จุ่นถามอีกครั้ง

“ใช่แล้ว ฝ่าบาท!”

สวีจือเว่ยพยักหน้าและพูดว่า “หยางจงมาเยี่ยมเยียนข้าและเชียนโม่ทุกปี”

หลี่จุ่นทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็มองไปที่เชียนโม่และถามว่า

“แล้วพ่อแม่ของเด็กอยู่ที่ใดล่ะ?”

สวีจือเว่ยถอนหายใจ และพูดด้วยสีหน้าหน้าอันเจ็บปวด

“ตายหมดแล้วขอรับ หลายปีก่อนเกิดภัยน้ำท่วมที่บ้านเกิดของข้า ทั้งพ่อและแม่ของเด็กจากไปทั้งคู่ เมื่อข้าได้ยินข่าวจึงรีบกลับบ้านไป พบเพียงหลานสาวของข้าที่ลอยอยู่ในอ่างไม้และรอดชีวิตมาได้ ท่านน้าของเจ้าก็ทนไม่ไหว จากไปเมื่อสองปีที่แล้วเช่นกัน...”

เชียนโม่ร้องไห้ออกมาทันที จากนั้นมองไปที่หลี่จุ่นและพูดว่า

“ท่านลุง ท่านพาเชียนโม่ไปด้วยเถิด เชียนโม่จะเป็นเด็กดีเชื่อฟัง...”

หลี่จุ่นลูบศีรษะของนางอย่างแผ่วเบา ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น จากนั้นเขาก็ถามต่อว่า

“เหตุใดท่านอาวุโสสวีจึงต้องการให้เชียนโม่มาอยู่กับข้า?”

สวีจือเว่ยส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“ข้าป่วยระยะสุดท้าย ไม่มีทางรักษา คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน มากสุดคงอีกแค่เดือนเดียว อาจจะอีกแค่ไม่กี่วัน...แต่ข้าเป็นห่วงหลานสาวข้าเหลือเกิน ไม่รู้จะไปพึ่งพาผู้ใดแล้ว มีเพียงท่านเท่านั้น มหาจักรพรรดิ!”

“ท่านปู่...”

เชียนโม่วิ่งกลับไปกอดสวีจือเว่ยทันที นางกอดเขาไว้แน่นพร้อมดวงหน้าน้อยที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา

ทว่าคิดไปคิดมา สวีจือเว่ยก็ทำงานเชิงอุดมการณ์ให้เจ้าเด็กนั่นมามาก เด็กคนนั้นจึงยอมตามเขาไป

ขณะนี้ หลี่จุ่นรู้สึกทุกข์ใจอยู่ข้างใน

เมื่อเห็นดูคู่ปู่หลานที่กำลังอาลัยอาวรณ์ต่อกันอยู่นั้น เขาก็พูดขึ้นมาว่า

“ข้าจักไปขอให้หมอเทวดาเฟิงช่วยท่าน บางทีอาจมีหนทาง”

จากนั้นสวีจือเว่ยก็ส่ายหัวและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

สวีจือเว่ยตอบโดยไม่ปิดบังว่า

“เมื่อข้าอายุได้สามสิบปี ก็ได้พบกับฝ่าบาท แต่ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าฝ่าบาทคือจักรพรรดิคนก่อนของราชวงศ์อู่ แต่กว่าจะได้รู้ข้าก็ติดตามเขามาหลายปีแล้ว”

“ปกติแล้วเขาสั่งให้ท่านทำอะไร?” หลี่จุ่นถาม

“ข้าทำทุกอย่าง ยกเว้นลงมือฆ่าคน ทว่าหากฝ่าบาทต้องการรู้ความลับของลัทธิขงจื๊อเพิ่มเติม ข้าไม่สามารถบอกอะไรไปมากกว่านี้ได้แล้ว หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ทำให้ข้าลำบากใจ” สวีจือเว่นพูดอย่างสงบนิ่ง

หลี่จุ่นขมวดคิ้วและถามว่า

“แล้วเหตุใดก่อนหน้านี้หลี่โจ้วจึงไม่ฆ่าท่านล่ะ?”

สวีจือเว่นหัวเราะเยาะตัวเองและกล่าวว่า

“ข้าติดตามฝ่าบาทมาหลายปี ฝ่าบาทรู้จักนิสัยของข้าดี แม้ว่าจะต้องตายข้าก็จะไม่เปิดเผยความลับ อีกอย่างข้าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ฆ่าหรือไม่ฆ่าก็ไม่มีผลอะไร”

หลี่จุ่นถอนหายใจ

ดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทางล้วงข้อมูลออกมาจากปากสวีจือเว่ยได้

เมื่อสวีจือเว่ยเห็นหลี่จุ่นขมวดคิ้ว เขาจึงครุ่นคิดอยู่สักพักและพูดว่า

“แต่ว่า ข้าสามารถบอกเรื่องหนึ่งกับท่านได้”

“ท่านอาวุโสพูดมาเถิด” หลี่จุ่นรีบตอบทันที

สวีจือเว่ยกล่าวว่า “หากต้องการเอาชนะฝ่าบาท ท่านต้องตามหาตัวจี้จงชิง อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งราชวงศ์อู่ให้เจอ