องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1406

หลี่จุ่นถึงกับตะลึงงันเมื่อได้ยินเช่นนั้น พลางเอ่ยถามขึ้นมา

“นี่เป็นเพราะเหตุใดกันหรือ ?”

สวีจือเว่ยส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขื่น

“ข้าบอกมหาจักรพรรดิได้เพียงแค่เรื่องนี้เท่านั้น ไม่อาจบอกไปมากกว่านี้ได้อีก แต่ถ้าหาตัวจี้จงชิงพบ มหาจักรพรรดิก็จะยิ่งรับมือกับฝ่าบาทได้ง่ายขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

สายตาของเขาจ้องมองไปยังสวีจือเว่ย สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้า

เขาพูดคุยอยู่กับสวีจือเว่ยอีกครู่หนึ่ง สุดท้ายเมื่อไม่ได้ความอะไรเพิ่มมากไปกว่านั้น หลี่จุ่นก็ยอมเลิกรา ไม่หาความกับอีกฝ่ายต่อ

จะมีก็แต่จี้จงชิงที่เหมือนจะระเหยตัวหายไปในคืนเดียว ไม่รู้ได้เลยว่าจะไปหาตัวได้ที่ใด

อีกอย่าง เหตุใดการพบตัวจี้จงชิงจึงทำให้ตนเองรับมือกับหลี่โจ้วได้ง่ายขึ้นเล่า ?

นี่มันเรื่องอะไรกัน ?

หลี่จุ่นไม่เข้าใจนัก สวีจือเว่ยเองก็เพียงแต่พูดขึ้นมาคร่าว ๆ เล่นเอาหลี่จุ่นนึกเสียดายนัก

เมื่อไม่อาจหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากสวีจือเว่ยเพิ่มได้อีก หลี่จุ่นก็ทำได้เพียงพาตัวเจียงเยว่ฉานและหลี่ตังเทียนจากไป

ดูเหมือนว่าต้องกลับไปรีดเค้นกับหลี่ตังเทียนต่อแล้วละสิ

แต่เขาจะบีบบังคับคนคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด หากบีบคั้นจนเกินไปแล้วอีกฝ่ายต้องโวยวายขึ้นมาเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ค่อยเป็นค่อยไป

พวกเขาตกลงกันแล้วว่าวันรุ่งขึ้นสองปู่หลานจะไปยังตระกูลเฟิง จากนั้นก็รอพวกหลี่จุ่นกลับมาเพื่อเดินทางไปทางเหนือด้วยกัน

“ท่านอา ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากถามท่าน จี้จงชิงมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับพวกขงจื๊อของพวกท่านด้วยใช่หรือไม่ ?”

เมื่อเดินทางไปได้ครึ่งค่อนทาง หลี่จุ่นก็ถามหลี่ตังเทียนขึ้นมากะทันหัน

หลี่ตังเทียนเองเมื่อถูกถามก็มีสีหน้าวิตกกังวลทันที

“ท่านอา ตอนนี้ท่านเป็นคนของเราแล้ว หลี่โจ้วเองก็ทอดทิ้งท่านแล้ว ท่านต้องเรียนรู้ที่จะเลือกฝั่งนะ” หลี่จุ่นเอ่ยกระเช้าเย้าแหย่ขึ้นมา

แต่สีหน้าของหลี่ตังเทียนกลับแย่ยิ่งกว่าเดิม เขากัดฟันแล้วเอ่ยขึ้น

“ที่จริงเจ้าประเมินข้าสูงไปแล้วละ สิ่งที่ข้ารู้มานั้นมีไม่มาก อย่าเห็นว่าข้าอยู่กับเสด็จพ่อมานานแล้วจะรู้ไปเสียทุกอย่าง อันที่จริงมีหลาย ๆ เรื่องที่เสด็จพ่อมิได้บอกข้า ข้าเลยไม่อาจรู้ได้เช่นกัน”

“ท่านไม่ต้องอธิบายให้มากความถึงเพียงนี้หรอก ขอแค่ท่านบอกข้ามาว่าจี้จงชิงเกี่ยวข้องกับพวกขงจื๊อหรือไม่ก็พอแล้ว” หลี่จุ่นเอ่ยตอบด้วยเสียงเรียบ

เขาคิดไปคิดมาแล้ว ก็รู้สึกว่าจี้จงชิงผู้นี้มีความลึกลับอยู่ไม่น้อย เขารู้จักตัวตนของอีกฝ่ายไม่มาก อีกทั้งช่วงระยะเวลานี้ยังหายตัวไปดื้อ ๆ เสียอีก จึงรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล

ชายหนุ่มสงสัยว่าจี้จงชิงอาจมีความเกี่ยวข้องกับขงจื๊อ

หลี่ตังเทียนได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วจนเป็นปม แต่เมื่อเห็นสายตาของหลี่จุ่นที่ไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย เขาจึงทำได้เพียงต้องยอมตอบแต่โดยดี

“ข้าไม่รู้แน่ชัดนักว่าอัครมหาเสนาบดีจี้เกี่ยวข้องยังไงกับเสด็จพ่อบ้าง แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ข้าเคยเห็นพวกเขาพูดคุยกัน แล้วเสด็จพ่อเองก็ปฏิบัติต่ออัครมหาเสนาบดีจี้ต่างจากผู้อื่น”

“ต่างจากผู้อื่นหรือ ? ต่างอย่างไรบ้างเล่า ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามพลางหรี่ตาด้วยความฉงน

นั่นปะไร !

จี้จงชิงกับหลี่โจ้วมีความเกี่ยวข้องกันจริงๆ เสียด้วย

หลี่ตังเทียนจึงเอ่ยตอบ “เหมือนว่าเสด็จพ่อจะมีความ... เคารพต่ออัครมหาเสนาบดีจี้”

เรื่องนี้ดูมีเงื่อนงำอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

ทว่า ในเมื่อสวีจือเว่ยบอกว่าหากพบตัวจี้จงชิงแล้ว ตัวหลี่จุ่นก็จะมีโอกาสในการรับมือกับหลี่โจ้วได้ดียิ่งขึ้น เช่นนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องที่พูดเล่น ๆ เป็นแน่

จะว่าไปแล้วตาเฒ่าผู้นี้มีความสามารถไม่น้อย หากสามารถตามตัวให้มาช่วยเหลือตนเองได้ อนาคตคงยาวไกลเป็นแน่ !

จากนั้นทั้งสามคนก็กลับมาถึงเรือนตระกูลเฟิง

เฟิงหลิงหวนยังคงนั่งรอทั้งสามคนอยู่ที่หน้าประตูเช่นเคย

เมื่อเห็นว่าพวกหลี่จุ่นกลับมาแล้ว

เด็กสาวก็กระโดดโลดเต้นดีใจ รีบพุ่งตัวเข้าไปหาทันที

“ท่านพี่จุ่น ในที่สุดพวกท่านก็กลับมาเสียที !”

หลี่จุ่นมองเด็กสาวตรงหน้าแล้วจู่ ๆ ก็พาลนึกไปถึงเสี่ยวเชียนโม่ผู้อาภัพ จึงลอบถอนหายใจเบา ๆ แล้วลูบหัวเด็กสาวด้วยรอยยิ้มพลางเอ่ยถาม

“อากาศหนาวถึงเพียงนี้ เหตุใดเจ้าต้องมารอพวกข้าด้วยเล่า ?”

เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

“ก็ข้าอยากรอท่านพี่จุ่นนี่นา”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นก็ลูบหัวเด็กสาวด้วยรอยยิ้มต่ออีกสองสามที

ครั้นเมื่อพากันเข้าจวนมาแล้ว เด็กสาวก็เอ่ยขึ้นมา

“จริงสิท่านพี่จุ่น ข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่าพี่เขยที่น่ารังเกียจนั่นจะมาในวันพรุ่งนี้ ท่านช่วยข้าสั่งสอนเขาสักทีสิ ข้าไม่ชอบเขาเลย !”