องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1407

หลี่จุ่นได้ยินเด็กสาวเอ่ยเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

คู่หมั้นของเฟิงหลิงจือจะมาอย่างนั้นหรือ ?

ย่อมได้ !

ถึงตอนนั้นเขาคงต้องขอดูเสียหน่อยว่าใครกันที่มาแย่งผู้หญิงกับเขา

“ได้ พี่จุ่นจะช่วยเจ้าดูเอง”

หลี่จุ่นเอ่ยตอบเด็กสาว

เมื่อเฟิงหลิงหวนได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้น

ณ วันรุ่งขึ้น

หลี่จุ่นและเจียงเยว่ฉานพากันขี่ม้าออกจากจวนแต่เช้าตรู่โดยมุ่งหน้าไปยังศาลาว่าการประจำเมือง

เหวินเหรินกูผู้นั้นก็ถูกจับมาขังอยู่ที่นี่เช่นกัน ตอนนี้อยู่ที่ศาลาว่าการประจำเมือง ในเมื่อเขามาถึงที่นี่แล้วก็เข้าไปสอบปากคำเลยจะเป็นการดีกว่า

เหวินเหรินกูที่ทำให้ซือหม่าหยวนสนใจถึงเพียงนี้ เขาจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ชัดว่าคนผู้นี้เป็นใครมาจากไหน มีสถานะหรือตัวตนที่พิเศษอย่างไร

เมื่อทั้งคู่มาถึงศาลาว่าการประจำเมืองก็พบว่าขุนนางในศาลาว่าการรอพวกเขาอยู่นานแล้ว

มหาจักรพรรดิเหรินหวงเสด็จมาด้วยตัวเอง ใครเลยจะกล้ารีรอได้เล่า ?

เหล่าขุนนางพากันถวายความเคารพแก่คนทั้งสองแล้วเชิญให้เข้าไปด้านใน จากนั้นหลี่จุ่นก็นั่งลงบนบัลลังก์ สั่งให้คนไปพาตัวเหวินเหรินกูออกมา

ไม่นานนัก ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างผ่ายผอม รูปหน้าคมคาย มือและเท้าต่างก็ถูกมัดจนแน่น ได้ถูกพาตัวมายังโถงว่าการ

แต่คนถูกจับนั้นยังคงขาวสะอาดดี แม้เสื้อผ้าสีเชียวนั้นจะมีรอยยับยู่ยี่ ไปบ้าง แต่ก็ยังคงสะอาด

มิได้ถูกลงโทษหรือทรมานแต่อย่างใด

ชายหนุ่มยิ้มบางอยู่ในท ที เขาเหลือบมองหลี่จุ่นที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เสียก่อน จากนั้นสายตาก็กวาดมองไปเจอกับเจียงเยว่ฉานที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ จนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

สตรีผู้นี้แหละ !

สตรีผู้มีวรยุทธ์สูงส่งจนน่ากลัวผู้นี้ !

สีหน้าของเหวินเหรินกูเปลี่ยนไปในทันที

เพราะวรยุทธ์อันล้ำเลิศของเจียงเยว่ฉานทำให้เขาคิดไม่ตกมาช่วงหนึ่งแล้วว่าคนคนหนึ่งจะมีวรยุทธ์ที่สูงส่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน ?

ขนาดตัวเขาเองมีพรสวรรค์เรื่องการต่อสู้ถึงเพียงนี้ยังไม่อาจฝึกจนเก่งกาจขนาดนี้ได้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำได้ !

“เจ้าคือเหวินเหรินกูหรือ ?”

หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขามองเหวินเหรินกูที่ยืนอยู่ในโถงแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เหวินเหรินกูเองก็มิได้รีบร้อนตอบแต่อย่างใด

หากแต่เขาเลือกที่จะมองหญิงสาวผู้มีวรยุทธ์สูงจนน่ากลัวคนนั้นที่ดูเหมือนว่าจะเป็นองครักษ์ของเจ้าหนุ่มนี่ ในใจก็นึกตกใจไปว่า ดูท่าแล้วคนผู้นี้คงมิใช่คนธรรมดาเป็นแน่

“น่าจะเป็นกระหม่อมแล้วละ” เหวินเหรินกูยืนอยู่กลางโถง มองหลี่จุ่นอย่างพิจารณาด้วยรอยยิ้ม

ท่าทีของเขานั้นไร้ซึ่งความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

แม้ภาษาราชวงศ์อู่ของเขาจะค่อนข้างกระท่อนกระแท่น แต่ก็นับว่าหาได้ยากแล้ว

“บังอาจ ! พบมหาจักรพรรดิเหรินหวงแล้วยังกล้าไร้มารยาทเช่นนี้อีกหรือ ?!”

ขุนนางในศาลาว่าการประจำเมืองตวาดขึ้นด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวทันที

เหวินเหรินกูหรี่ตามองอีกฝ่าย

พี่ใหญ่ร่วมมือกับจักรวรรดิพันธมิตรจงหยวนหรือ ?

จริงหรือนี่ ?

เหวินเหรินกูนั้นไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางหลงเชื่อได้โดยง่าย ดังนั้นเขาจึงมิได้มีท่าทีตอบสนองต่อสิ่งที่ได้ยินมากนัก หากแต่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้น

“อืม กระหม่อมเองก็ไม่ทราบว่าเหตุใดอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจึงต้องตามหาตัวกระหม่อม”

“อ้อ ? ที่แท้เจ้าก็ไม่รู้หรือ ?”

สีหน้าของหลี่จุ่นดูแปลกใจ คล้ายเกิดความสงสัยยิ่งนัก

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเองก็ไม่แน่ใจนัก” เหวินเหรินกูเอ่ยตอบ

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

“แบบนี้นี่เอง เช่นนั้นก็แปลว่าเจ้ากับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่คุ้นเคยกันสินะ ?”

“พ่ะย่ะค่ะ ไม่คุ้นเคยกัน” เหวินเหรินกูเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

“เช่นนั้นก็ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“ทหาร พาตัวออกไปประหารซะ !”

สีหน้าของเหวินเหรินกูเต็มไปด้วยความตะลึงงันทันที ?!!