องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1408

เหวินเหรินกูได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับตกตะลึงไป

เหตุใดจู่ ๆ ก็จะประหารตนเสียเล่า ?

แล้วนี่เขาต้องทำเช่นไร ?

ครั้นเมื่อมองไปรอบ ๆ พบว่าขุนนางในศาลาว่าการประจำเมืองเองก็พากันตกตะลึงเช่นกัน !

ทุกคนต่างก็ข้องใจว่าเหตุใดจู่ ๆ จึงคิดจะประหารเสียได้

“พ่ะย่ะค่ะ !”

ทว่า

เมื่อทหารองครักษ์ประจำศาลาว่าการสองคนกำลังเดินเข้ามาด้วยมุ่งหวังจะพาตัวเหวินเหรินกูออกไปตัดหัว

เหวินเหรินกูก็ลนลานขึ้นมาจนรีบละล่ำละลักถาม

“ช้าก่อน !”

“อ้อ ? เจ้ามีอันใดจะพูดหรือ ?” หลี่จุ่นมองเหวินเหรินกูด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สายตาของเจียงเยว่ฉานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นแปลกยิ่งนัก

เหวินเหรินกูมองไปยังหลี่จุ่นแล้วกัดฟันเอ่ยถาม

“ไม่ใช่ว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนให้มหาจักรพรรดิตามหากระหม่อมหรอกหรือ ?”

“ใช้ เราก็หาเจอแล้วอย่างไรเล่า”

“แล้วก็ให้มหาจักรพรรดิทรงปล่อยกระหม่อมไป...” เหวินเหรินกูมองไปยังหลี่จุ่น เพียงครู่เดียวก็รู้สึกว่าเหรินหวงผู้นี้รับมือไม่ง่ายเสียแล้ว

“อ้อ เจ้าพูดถึงเรื่องนี้เองหรือ การส่งตัวเจ้าไปนั้นเสียทั้งแรงทั้งเวลา เราคงไม่ให้คนของเราต้องเหนื่อยเปล่าเช่นนี้หรอก ดังนั้นเราเลยตัดสินใจฆ่าเจ้าเสีย ถึงอย่างไรเจ้าก็มิได้รู้จักมักจี่อะไรกับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ฆ่าเจ้าไปก็ไม่น่าจะเป็นอันใด”

น้ำเสียงของหลี่จุ่นที่เอ่ยตอบนั้นดูไม่ยี่หระสักเท่าใด

“ไม่ ๆ ๆ กระหม่อมไปเองได้ !”

เหวินเหรินกูรีบเอ่ยขึ้น “มหาจักรพรรดิไม่ต้องยุ่งยากไป กระหม่อมเดินทางไปเองได้ !”

“ได้อย่างไรเล่า !”

หลี่จุ่นส่ายหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เจ้าเป็นคนที่เลวทรามยิ่งนัก ได้ยินว่าฆ่าคนมาไม่น้อย ไฉนเลยข้าจะกล้าปล่อยให้เจ้าเดินอยู่ในจงหยวนของข้าด้วยคนเดียวตามลำพังได้เล่า ?”

เหวินเหรินกูได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้นก็หน้าซีดไปในทันที

ในที่สุดเขาก็มองออกแล้วว่าหลี่จุ่นจงใจทำเช่นนี้

เพียงแต่ไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดจะสังหารตนเองจริง ๆ หรือไม่ !

หลี่จุ่นหรี่ตามองเหวินเหรินกูแล้วเอ่ยขึ้นมา

“เจ้ายังมีสิ่งใดที่จะสั่งเสียอีกหรือไม่ ? หากไม่มีแล้วก็พาตัวเขาออกไปตัดหัวเสียเถิด”

เหวินเหรินกูยังไม่คิดยอมแพ้ ชายหนุ่มรีบเอ่ยขึ้นทันที

“มหาจักรพรรดิ พระองค์สังหารกระหม่อมเช่นนี้แล้วจะไปตอบอ๋องผู้สำเร็จราชการได้หรือ...”

ทว่า

หลี่จุ่นกลับไม่มีท่าทีสนใจแต่อย่างใด

“ไม่เป็นไรหรอก เราก็แค่ตอบไปว่าหาตัวเจ้าไม่เจอ ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็มิได้คุ้นเคยกันแต่อย่างใด ไม่มีปัญหาเป็นแน่ ! เอาละ หากไม่มีอะไรจะสั่งเสียก็พาตัวเขาออกไปตัดหัวซะ คนชั่วร้ายเช่นนี้ต้องกำจัดทิ้ง จะปล่อยให้เดินเพ่นพ่านอยู่ในจงหยวนของเรามิได้เด็ดขาด !”

“พ่ะย่ะค่ะ !”

จากนั้นองครักษ์ทั้งสองก็เดินเข้ามาหาชายหนุ่มอีกครา

“กระหม่อมยอมพูดแล้ว !”

เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังจะถูกลากตัวออกไปประหารจริง ๆ เหวินเหรินกูก็อยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไป

“พ่ะย่ะค่ะมหาจักรพรรดิ...”

“เช่นนั้นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนให้เจ้ามาที่จงหยวนด้วยเหตุใดเล่า ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามออกไป

เหวินเหรินกูมองไปยังหลี่จุ่นพลางอ้าปากค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินดี

หากพูดออกไปแล้วเขายังจะรอดกลับไปได้หรือไม่เล่า ?

ช่างเสี่ยงยิ่งนัก...

เหตุใดจักรพรรดิเหรินหวงผู้นี้จึงมีคำถามมากมายเสียเหลือเกิน ?

ไหนว่าร่วมมือกับพี่ใหญ่แล้วมิใช่หรือ ?

จะช่วยมีจิตวิญญาณแห่งการเป็นพันธมิตรกันได้หรือไม่เล่า ?

เหตุใดจึงได้ซักไซ้ถามมากถึงเพียงนี้...

“พี่ใหญ่ต้องการตามหาวิธีการทำดินปืนพ่ะย่ะค่ะ...”

เหวินเหรินกูลอบถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น

ถึงอย่างไรเรื่องนี้พูดไปก็ไม่ใช่ปัญหา บัดนี้ไม่ว่าแคว้นใดต่างก็คิดจะทำเช่นนี้กันทั้งนั้น

ไม่นับว่าเป็นความลับอันใดอีกต่อไป

“แหม เจ้านี่ตรงไปตรงมาดีจริง ๆ”

หลี่จุ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น

“มิกล้า...”

หากแต่ในใจของเหวินเหรินกูนั้นไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก

วันนี้พลาดท่าเสียทีแล้วละสิ