องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1409

“ในเมื่อเจ้าอยากได้วิธีการทำดินปืน แล้วเหตุใดไม่ไปที่ค่ายทหารของกองทัพแคว้นฉีเล่า ?”

หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจนัก

เหวินเหรินกูเหลือบมองหลี่จุ่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยตอบ

“กราบทูลมหาจักรพรรดิ กระหม่อมคิดว่ากองทัพแคว้นฉีบุกตีทางใต้นั้นต้องสามารถเอาชนะกองทัพของราชวงศ์อู่ได้แน่นอน จึงได้เข้าร่วมกับกองทัพของแคว้นฉี คิดไม่ถึงว่า...”

“แปลว่าสายตาของเจ้าไม่ได้เรื่องเลย” หลี่จุ่นยิ้มร่า คิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะไปร่วมกับกองทัพแคว้นฉีด้วยเหตุผลนี้

ก็นับว่ากล้าดีละนะ

“เฮ้อ”

เหวินเหรินกูถอนหายใจ

หากรู้เช่นนี้แต่แรกคงไม่ไปที่กองทัพแคว้นฉีแล้ว ใครจะไปคิดว่าหวังฉวนเหวินนั่นจะมีศัตรูมากมายถึงเพียงนี้ มีแต่คนพากันมาสังหารไม่หยุดหย่อน

แถมแต่ละคนที่มาก็มีฝีมือเก่งกาจกันทั้งนั้น เขาถูกลูกหลงจากหวังฉวนเหวินจนยับเยิน

แต่ถึงตอนนี้นึกเสียดายก็สายไปเสียแล้ว

สายตาของไม่ดีจริง ๆ ละนะ

“ตอนนี้ยังมีอีกปัญหาหนึ่ง”

น้ำเสียงของหลี่จุ่นเคร่งเครียดขึ้นมา เขาจ้องไปยังเหวินเหรินกูด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต

เหวินเหรินกูเห็นเช่นนั้นนิ่งอึ้งไปในทันที

เขารู้สึกได้ว่าหลี่จุ่นในยามนี้ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เมื่อครู่ยังดูเหมือนคุณชายธรรมดา ๆ ผู้เอาแต่ใจ แต่บัดนี้กลับมีรัศมีอันน่าเกรงขามอย่างผู้ที่เป็นมหาจักรพรรดิอยู่เต็มเปี่ยม !

ทั่วทั้งตัวของหลี่จุ่นนั้นแผ่รัศมีอันเย็นชาออกมาจนทำให้คนที่อยู่ใกล้พากันเสียวสันหลังวาบตามไปด้วย !

เป็นความเย็นระเยือกที่ทำให้คนหวาดกลัว

เหวินเหรินกูหรี่ตามอง ครานี้เขาจึงได้รู้ว่าหลี่จุ่นเองก็เป็นยอดฝีมือเช่นกัน !

ไอสังหารที่แผ่ออกมารอบตัวโดยไร้ซึ่งรูปลักษณ์นั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใด

มิน่าเล่าคนผู้นี้จึงสามารถรวบรวมจงหยวนให้เป็นหนึ่งได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้ ทำให้พวกขุนนางของแต่ละแคว้นในจงหยวนต่างก็ยอมสวามิภักดิ์ ที่แท้ตัวเขาเองก็น่ากลัวถึงเพียงนี้นี่เอง !

“มหาจักรพรรดิ... เชิญพระองค์ตรัสได้...”

เหวินเหรินกูเองก็อดกลัวขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน

หลี่จุ่นในยามนี้ทำให้เขานึกกลัวขึ้นมาบ้างเสียแล้ว

“ตอนเจ้าอยู่ในค่ายหทารแคว้นฉี เจ้าเคยทำร้ายสตรีผู้หนึ่งจนบาดเจ็บใช่หรือไม่ ?”

หลี่จุ่นจ้องมาเหวินเหรินกูพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

สีหน้าของเหวินเหรินกูดูซีดเผือดไปในทันที เขาเหลือบมองหลี่จุ่นอยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่าสายตาของหลี่จุ่นนั้นดูน่ากลัวไม่น้อย จึงทำได้เพียงเอ่ยถามออกไป

“ไม่ทราบว่าคนที่มหาจักรพรรดิทรงกล่าวถึง...”

เจียงเยว่ฉานเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“ลำพังแค่คำพูดปฏิเสธของเจ้าก็คิดจะเล่นลิ้นกับเราหรือ ? ช่างน่าขันโดยแท้ !”

“ขอมหาจักรพรรดิทรงตรวจสอบให้แน่ชัดด้วย !” คราวนี้เหวินเหรินกูถึงกับอยู่นิ่งไม่ได้อีก

หายในใจนึกกลัวขึ้นมาทันที !

จักรพรรดิเหรินหวงผู้นี้น่ากลัวนัก !

เขาไม่มีทางยอมรับแน่นอน จึงรีบเอ่ยอธิบายด้วยเสียงอันดัง

“มหาจักรพรรดิ หากกระหม่อมคาดเดาไม่ผิด อาการบาดเจ็บสาหัสของสตรีผู้นั้นน่าจะเกิดจากกำลังภายในของศัตรูเป็นเหตุ มหาจักรพรรดิเองก็เป็นผู้ฝึกวรยุทธ์น่าจะทรงดูออกได้เช่นกัน กำลังภายในของแม่ทัพแห่งแคว้นฉีอู๋อี๋หลงนั้นมีความพิเศษกว่าผู้อื่น ขอ มหาจักรพรรดิโปรดทรงตรวจสอบให้แน่ชัดด้วย !”

หลี่จุ่นหรี่ตามองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยถามขึ้น

“เราเห็นว่ามือของเจ้ามีหนังที่ด้านอยู่หลายจุด คงใช้อาวุธอยู่เป็นประจำใช่หรือไม่ ? ปกติเจ้าใช้อาวุธประเภทใดกันเล่า ?”

เหวินเหรินกูลอบถอนหายใจ สีหน้าซีดเผือด

ไม่ต้องรอให้หลี่จุ่นพูดเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเพราะกระบี่ที่เขาแทงหญิงสาวผู้นั้นไปกำลังหาเรื่องมาให้ตนเองเสียแล้ว... เขาจึงทำได้เพียงยอมรับด้วยสีหน้าหดหู่

“กระบี่เล่มนั้น... กระหม่อมแทงเองพ่ะย่ะค่ะ...”

นั่นปะไร !

สายตาของหลี่จุ่นเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา เขามองดูเหวินเหรินกูด้วยความนิ่งงัน จากนั้นก็เอ่ยออกมาเพียงสองคำเท่านั้น

“ดีมาก !”