องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1410

ในเมื่อไม่อาจฆ่าหวังฉวนเหวิน แล้วข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้เชียวหรือ ?

ภายในใจของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความเย็นระเยือก !

เขาเคยสาบานต่อหน้าเตียงของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มาก่อนว่าจะต้องแก้แค้นให้นาง

ครานี้เขาพบตัวคนที่ทำร้ายนางแล้ว จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไรเล่า ?

ตอนนี้ละ !

หลี่จุ่นลงมือในทันที เขาเดินลงจากบัลลังก์มายืนอยู่ข้าง ๆ เหวินเหรินกูที่บัดนี้มีใบหน้าซีดเผือด สีหน้าของหลี่จุ่นนั้นเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความโหดร้าย น้ำเสียงเย็นชานั้นเอ่ยขึ้น

“เจ้าวางใจได้ เราไม่ฆ่าเจ้าหรอก แต่เจ้าทำร้ายอาจารย์เรา เจ้าก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำลงไปเช่นกัน”

สีหน้าของเหวินเหรินกูในยามนี้ไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่ง ชายหนุ่มนึกกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

หลี่จุ่นชักกระบี่จากมือของทหารองครักษ์ในศาลาว่าการมาถือแล้วเอ่ยถามขึ้น

“ว่ามาเถอะ เจ้าอยากให้เราแทงเจ้าในแบบเดียวกัน หรืออยากให้เราหักขาเจ้าหนึ่งข้างดีเล่า ?”

เพียงได้ยินเช่นนั้น เหวินเหรินกูก็นึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมา เขามองดูหลี่จุ่นแล้วฝืนยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“มหาจักรพรรดิ กระหม่อมขอขมาได้หรือไม่ ? กระหม่อมจะไปขอขมากับอาจารย์ของ มหาจักรพรรดิ ขอมหาจักรพรรดิโปรดทรงละเว้นกระหม่อมด้วย...”

เจียงเยว่ฉานมองดูเหวินเหรินกูและหลี่จุ่นโดยไม่เอ่ยอันใด

เหล่าทหารในศาลาว่าการนั้นก็ทำได้เพียงมองอยู่เงียบ ๆ ไม่กล้าเอ่ยคำใดเช่นกัน

“ไม่ได้หรอก !”

หลี่จุ่นส่ายหน้าปฏิเสธพลางยกกระบี่ในมือขึ้นมากวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าเหวินเหรินกู ทำทีว่าจะแทงอีกฝ่ายอยู่รอมร่อ

เหวินเหรินกูเห็นดังนั้นก็รีบตะโกนขึ้นทันที

“มหาจักรพรรดิโปรดละเว้นกระหม่อมด้วย !”

“อ้อ ? เจ้ามีอะไรที่อยากพูดอีกหรือ ?” น้ำเสียงของหลี่จุ่นคล้ายต้องการหยอกเย้า

เหวินเหรินกูอ้าปากค้างด้วยความลังเล สุดท้ายก็ยอมกัดฟันเอ่ยออกไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก

“ขอมหาจักรพรรดิ... โปรดลงมือให้เด็ดขาดด้วย !”

ชายหนุ่มเกรงว่าตนเองคงไม่อาจรอดพ้นจากกระบี่เล่มนี้ไปได้แล้ว

เขาเกลียดตาแก่หวังฉวนเหวินผู้นี้ยิ่งนัก !

เหวินเหรินกูหลับตาจนแน่นสนิท รอให้หลี่จุ่นใช้กระบี่แทงตนเอง

ทว่า

ครั้นเมื่อรออยู่นานก็ไม่เห็นว่าหลี่จุ่นจะลงมือสักที เขาจึงลืมตาขึ้นด้วยความแปลกใจ

แต่ชายหนุ่มกลับได้เห็นว่าหลี่จุ่นเอากระบี่เล่มนั้นคืนให้แก่ทหารองครักษ์แล้ว ซ้ำยังเดินกลับไปนั่งยังบัลลังก์อีกด้วย

หลี่จุ่นนั่งลงที่เดิมแล้วเอ่ยขึ้น

“เราเปลี่ยนใจแล้ว เราจะใช้เจ้าเป็นเงื่อนไขต่อรอง ส่วนจะต่อรองได้มากน้อยแค่ไหนก็ต้องขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วละ เจ้าคิดว่าตนเองมีค่าแค่ไหนก็คงไปคิดให้ดีแล้วถึงตอนนั้นค่อยมาตอบเรา”

เหวินเหรินกูถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องรับกระบี่นี้แล้ว

เช่นนั้นก็ดีเกินพอ...

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นจึงค่อยหยักหน้าอย่างวางใจ

“ก็เอาเถิด หากเขากล้าหนีขึ้นมาข้าก็จะตามไล่ล่าสังหารทิ้งเสีย คราวหน้าคงไม่ใจดีไว้ชีวิตเขาอีกแล้ว”

เจียงเยว่ฉานทำปากมุ่ย ไม่เอ่ยอันใด

ทั้งสองคนออกจากศาลาว่าการประจำเมืองแล้วกลับไปยังจวนตระกูลเฟิง

เมื่อกลับถึงจวนตระกูลเฟิงก็เป็นเวลาช่วงบ่ายแล้ว

ครั้นเมื่อมาถึงก็เห็นเด็กสาวอย่างเฟิงหลิงหวนนั่งอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทีร้อนรน

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกลับมาถึง เด็กสาวก็รีบวิ่งตรงเข้ามาหาหลี่จุ่นทันที

“ท่านพี่จุ่น คนน่ารังเกียจผู้นั้นมาแล้ว !”

เพียงหลี่จุ่นได้ยินก็ลงจากม้าพลางหรี่ตาลง

ดีเลย เขาอยากจะเห็นนักว่าอีกฝ่ายหล่อสู้เขาได้หรือไม่ ?

หากหล่อได้ไม่เท่า เช่นนั้นเขาคงไม่อาจทำใจได้เป็นแน่

ต้องจัดการเสียหน่อยแล้วสิ

“ได้ เข้าไปดูกันเถิด”

หลี่จุ่นจูงมือเด็กสาวเข้าไปด้านในจวนทันที

แต่ครั้นเมื่อก้าวเข้าจวนไปก็เห็นว่าเฟิงเป่าหลินเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก