องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 141

วันนี้เต้าหู้ตำรับจ้าวได้เปิดตัวที่ถนนฉางอัน มีร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวอยู่หลายร้านบนถนนทุกเส้น ลูกค้าต่างหลั่งไหลกันเข้ามาไม่หยุดหย่อน และธุรกิจก็เฟื่องฟูมาก

อย่างไรก็ตาม ร้านหลักมีเพียงแห่งเดียวเท่านั้น

นั่นคือร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวร้านแรกที่เปิดบนถนนตะวันออก

ต่อมาหลี่จุ่นก็ขอให้จ้าวเฟยเอ๋อร์ปรับปรุงร้านและเปลี่ยนเป็นอาคารสามชั้น ซึ่งขายสินค้าเต้าหู้เป็นหลักและในขณะเดียวกันก็ยังทำธุรกิจร้านอาหารไปด้วย

นี่คือรูปแบบร้านเหล้าของรุ่นหลัง แต่ไม่มีบริการพักแรม

หลี่จุ่นสวมชุดสีขาว ถือไหเหล้าที่ยังไม่เปิดผนึกและเดินเข้าไปอย่างสบาย ๆ พนักงานแจ้งว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์อยู่ที่ลานด้านหลัง หลี่จุ่นจึงตรงไปที่นั่นทันที

เขาได้ยินจ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังอธิบายบางอย่างกับผู้ดูแลร้านเต้าหู้จากไกล ๆ หลี่จุ่นรอจนกระทั่งจ้าวเฟยเอ๋อร์สั่งการอะไรเสร็จแล้วจึงเดินเข้าไป

เมื่อจ้าวเฟยเอ่อร์เห็นหลี่จุ่นซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีขาวและดูหล่อเหลา ทันใดนั้นสีหน้าของนางก็เบิกบาน และตะโกน

“หลี่หลาง!”

หลี่จุ่นยิ้มระรื่น ซ่อนเหล้าไว้ด้านหลังและถาม

“ลองทายสิว่าข้าเอาของดีอะไรมาให้ท่าน”

ทันใดนั้นจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็นิ่งไป ทำจมูกดมฟุตฟิต แล้วจู่ ๆ ดวงตาของนางก็เป็นประกายทันทีและพูด

“เหล้า!”

หลี่จุ่น “...”

จมูกไวจริง!

หลี่จุ่นหยิบไหเหล้าออกมาจากด้านหลังของเขา วางลงบนโต๊ะ และพูดว่า

“ในที่สุดเหล้าที่ข้าทำก็สำเร็จแล้ว!”

ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจและเพ่งมองไปที่ไหเหล้าทันที

ดูเหมือนว่าด้านบนจะถูกตรึงไว้และไม่สามารถขยับออกได้

หลี่จุ่นยิ้ม หยิบจอกกระเบื้องออกมา และเปิดผนึกรินเหล้าทันที

ทันทีที่ผนึกถูกเปิดออก ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็สั่นไหวทันที นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาเป็นประกาย และพูดขึ้น

“หอมมาก!”

“แหะ ๆ ๆ เหล้านี้รสชาติดีกว่าเหล้าที่ข้าเคยให้ท่านหญิงไปก่อนหน้านี้อีกนะ จากนี้ไปท่านหญิงจะได้ดื่มเหล้านี้ทุกวัน!” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเขาก็นำเหล้าที่รินไว้ให้จ้าวเฟยเอ๋อร์

แก้มของจ้าวเฟยเอ๋อร์แดงเล็กน้อย และดูเหมือนนางจะตื่นเต้นขึ้นนิดหน่อย หลังจากรับเหล้ามาแล้วนางก็สูดดมอีกครั้งและมีสีหน้าที่พึงพอใจ

ต่อจากนั้นนางก็ค่อย ๆ ยกคางที่ขาวราวหิมะขึ้นเบา ๆ ริมฝีปากนุ่มแย้มออกเล็กน้อย และเม้มริมฝีปากเพื่อลิ้มรสมันอย่างเงียบ ๆ

ชิมไปหนึ่งอึก ดวงตาก็เบิกกว้าง

จากนั้นก็ดื่มเหล้าจนหมดจอกและลิ้มรสมันอย่างช้า ๆ

นางหลับตาและพิจารณารสชาติ เลียมุมปากไม่หยุด สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ราวกับหญิงสาวได้รับความพึงพอใจในรสชาติของชายหนุ่ม แสดงอารมณ์เคลิบเคลิ้มออกมา เมื่อหลี่จุ่นมองก็รู้สึกเหม่อลอยไปชั่วขณะ

“เป็นอย่างไร รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่จุ่นถามด้วยรอยยิ้ม

จ้าวเฟยเอ๋อร์ลืมตาขึ้น พยักหน้าอย่างหนักและพูดว่า “รสชาติบริสุทธิ์เข้มข้น ดีกว่าครั้งก่อนมาก ๆ!”

มันเกี่ยวกับสิ่งที่ท่านเพิ่งพูดพึมพำไปตรงไหน

มันเกี่ยวข้องกันงั้นหรือ

แต่ว่าทั้งสองชื่อนี้ก็ไม่เลว ถึงจะฟังดูคนละเรื่องกันไปหน่อย

หลี่จุ่นกำลังจะพูดสรุป

แต่ทว่า!

จ้าวเฟยเอ๋อร์กลับส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ใช่ ๆ สองชื่อนี้ไม่ดี ชื่อหูจงเนี่ยง? เชียนเปยเต้า? ไม่ได้ ๆ เหมือนมีอะไรหายไป...”

หลี่จุ่นตกใจ มองจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่กำลังครุ่นคิด และรู้สึกไม่มีทางเลือกขึ้นมาทันที

เยี่ยม!

ผู้หญิงคนนี้กำลังลังเลเลือกไม่ถูก และมีปัญหาในการตั้งชื่อ!

หลี่จุ่นฟังการครุ่นคิดของนางซึ่งกำลังพูดชื่อเหล้าขึ้นมามากมายอยู่ข้าง ๆ แต่กลับไม่มีชื่อไหนที่ทำให้นางรู้สึกพอใจ และทันใดนั้นสีหน้าของนางก็ดูงงงวย

หลังจากฟังจ้าวเฟยเอ๋อร์วุ่นวายอยู่นาน ในที่สุดหลี่จุ่นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและเริ่มหารือกับนาง และสุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกชื่อนี้

หลงไถ!

คนรุ่นหลังมีเหล้าเมาไถอันโด่งดัง งั้นถ้าเขาจะทำเหล้าหลงไถคงไม่เกินไปหรอกนะ

จ้าวเฟยเอ๋อร์ครุ่นคิดถึงชื่อนี้อย่างพิจารณาและพยักหน้าเห็นด้วยทันที

“เฟยเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดว่าจะให้ท่านขายเหล้านี้ แต่พอมาคิด ๆ ดูแล้ว ตอนนี้ท่านมีร้านเต้าหู้แล้ว ถ้าเพิ่มธุรกิจเหล้าเข้าไปแล้วถึงตอนนั้นธุรกิจโตขึ้นเรื่อย ๆ ข้าเกรงว่าจะต้องมีคนดูเยอะหน่อย ดังนั้นท่านจึงต้องมีคนช่วย”

สีหน้าหลี่จุ่นดูเคร่งขรึม