องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 142

ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์สั่นไหวเล็กน้อย มองมาและพูดอย่างสงสัย

“ผู้ช่วย?”

หลี่จุ่นพยักหน้า

มือข้างหนึ่งจับข้อมือขาวของนางเบา ๆ มืออีกข้างถือจอกเหล้า ทันใดนั้นใบหน้าของนางก็แดงก่ำด้วยความเขินอาย นางเหลือบมองข้อมือที่ถูกหลี่จุ่นจับไว้ แต่ก็ไม่ได้ผละออก

“เฟยเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ท่านมีจวนเหยียนอ๋องอยู่เบื้องหลัง ข้าเลยไม่กังวล ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนมากมายที่ต้องการเข้ามาช่วย แต่ถ้าหากตอนนี้ท่านเพิ่มธุรกิจเหล้าเข้าไปและถึงตอนนั้นผลกำไรมหาศาล ข้าเกรงว่าแม้ว่าท่านจะมีจวนเหยียนอ๋องอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ยังมีคนที่เข้าตาจนและเสี่ยงอันตรายเพื่อเงิน ข้าจึงไม่อยากให้ท่านตกอยู่ในอันตราย”

หลี่จุ่นพูดเบา ๆ

ใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์แดงก่ำ แม้แต่เหล้าชั้นดีในจอกก็ยังลืมดื่มด้วยซ้ำ นางก้มหน้าดูเขินอายเล็กน้อย ตอบรับและพูดเบา ๆ

“หลี่หลาง ข้าเข้าใจ เฟยเอ๋อร์เชื่อฟังท่าน...”

หลี่จุ่นยิ้มอย่างมีความสุข มองดูเหล้าในมือของนางแล้วพูด

“ดื่มเถอะ ต่อไปนี้ถ้าท่านอยากดื่มเมื่อไร ท่านก็ดื่มได้เท่าที่ต้องการเลย”

ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์สั่นไหว เมื่อนางมองเข้าไปในดวงตาของหลี่จุ่น หัวใจของนางก็สั่นไหว ในช่วงเวลาหนึ่ง นางก็อดไม่ไหวที่ร้องเรียกหาเขา

“หลี่หลาง...”

ความสัมพันธ์ของทั้งสองพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่ที่จ้าวเฟยเอ๋อร์กล้าหาญเรียก “หลี่หลาง” ในคืนนั้น และตอนนี้พวกเขายังสามารถสัมผัสร่างกายกันได้อีกด้วย

หลี่จุ่นมองดูนางด้วยรอยยิ้มและสัมผัสแก้มนางเบา ๆ อีกฝ่ายหน้าแดงอย่างมีความสุขและพูด

“คงต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะเริ่มขายเหล้านี้ได้ เหล้าชุดที่ข้าทำก่อนหน้านี้เป็นเพียงการทดสอบ ปริมาณน้อยมากและไม่เพียงพอที่จะเปิดกิจการได้ ในช่วงนี้ที่ต้องกลั่นอีกครั้งข้าจะจัดการให้ท่านให้เรียบร้อย เมื่อถึงตอนนั้นที่เหล้า 'หลงไถ' ของเราถูกปล่อยออกมา ก็จะไม่มีใครในโลกที่สามารถแข่งกับมันได้!”

หลงไถของเรา...

“อื้ม ๆ”

แววตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ดูลึกซึ้ง นางพยักหน้าซ้ำ ๆ อย่างเชื่อฟัง

ไหเหล้าที่หลี่จุ่นนำมานั้น ในที่สุดก็ถูกจ้าวเฟยเอ๋อร์ค่อย ๆ ดื่มจนหมด รอยยิ้มของนางงดงามราวกับดอกไม้ หัวเราะคิกคักจับมือของหลี่จุ่น และตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หลี่หลาง หลี่หลาง หลี่หลาง หลี่หลาง หลี่หลาง หลี่หลาง”

นางดูมีความสุขมาก มีความสุขเหมือนกับคนโง่

ในยุคสมัยนี้ประโยค ‘หลี่หลาง’ นั้นเท่ากับประโยค ‘หลางจวิน’!

และประโยคนี้แหละที่สาว ๆ ในยุคนี้ไว้ใช้เรียกหวานใจ

จ้าวเฟยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความขี้เล่น ไร้เดียงสา และโรแมนติก และที่ตัวยังเต็มไปด้วย...แอลกอฮอล์!

นางเมาแล้ว

หลี่จุ่นมองไปที่ไหว่างเปล่าบนโต๊ะ เหลือบมองจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่นอนเรียกชื่อของเขาเล่นในอ้อมแขนของเขา และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ไม่เลว พลังแข็งแกร่งมาก! เสร็จเรียบร้อย!”

บางทีจ้าวเฟยเอ๋อร์อาจไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาในชีวิตของเขา และนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ชอบเขา หรือแม้แต่ผู้หญิงคนแรกที่เขาชอบ

แต่!

นางมีความหมายพิเศษกับเขา

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกถึงการจงรักภักดีเป็นครั้งแรกในโลกนี้

ดังนั้นเขาจึงเต็มใจจะแบกนางไว้บนหลังของเขาไปเรื่อย ๆ ตราบชั่วนิรันดร์

ในขณะที่แบกจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้บนหลังและเดินไปบนถนน เขาก็พูดขึ้น

“เฟยเอ๋อร์ จริง ๆ แล้วนิทานในคืนนั้นมันยังไม่จบ และไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นความจริง จริง ๆ แล้วข้า มาจากอีกโลกหนึ่ง ที่นั่น ข้าเป็นผู้แพ้ ผู้แพ้โดยสมบูรณ์...”

“หลังจากที่ข้าเรียนจบมหาวิทยาลัย ข้าก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลยสักอย่าง เพราะแบบนั้นข้าจึงหนีกลับบ้านเกิด...”

“ผู้หญิงคนนั้นที่ข้าเจอ นางเป็นคนดีมาก แต่นางไม่เหมาะกับข้า...”

“ท่านรู้ไหม คนสองคนรักกันมาก ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันหรือแต่งงานกัน แค่โทรหากันเป็นครั้งคราว แล้วบอกกับอีกคนว่าวันนี้ผมคิดถึงคุณนะ แค่นั้นก็พอ...”

“เฟยเอ๋อร์ ท่านรู้ไหม เงินมีอำนาจทุกอย่าง ตราบใดที่มีเงิน ปัญหาส่วนใหญ่ก็สามารถแก้ไขได้ เงินสามารถซื้ออาหาร เสื้อผ้า ชีวิต...และแม้กระทั่งความรัก”

“เงินคือทุกสิ่ง ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนก็ตาม”

“ชายผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้ว่า ในวัยเยาว์คุณจะคิดว่าเงินคือทุกสิ่งทุกอย่าง และเมื่อแก่ขึ้นคุณจะพบว่ามันคือเรื่องจริง!”