องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 143

หลี่จุ่นแบกจ้าวเฟยเอ๋อร์ไปที่ประตูจวนเหยียนอ๋อง ขณะที่ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เขาก็หอบแฮ่ก ๆ

องครักษ์เห็นหลี่จุ่นแบกท่านหญิงกลับมา จึงรีบเข้าไปรายงาน หลังจากนั้นไม่นานพระชายาก็รีบวิ่งออกมา

เมื่อเห็นหลี่จุ่นแบกจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้บนหลัง นางก็ตกใจทันที

ในวันนี้หลี่จุ่นเป็นท่านอ๋อง!

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคงเป็นองค์ชายลำดับหนึ่งและตำแหน่งของเขายังคงสูงกว่าเหยียนอ๋อง ให้จิ่งอ๋องแบกลูกสาวของตัวเองไว้บนหลัง พระชายาจึงใจเต้นรัว

“จิ่งอ๋อง ทำไมพระองค์ถึงทรงแบกมาล่ะเพคะ บาปกรรมจริง ๆ ยัยหนูนี่ไม่รู้ถึงความสำคัญเลย...”

ขณะที่พระชายาพูด นางก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อพบว่าลูกสาวของตัวเองเมาหมดสติหลับอยู่บนหลังของหลี่จุ่น

ลูกสาวของตัวเองมีความสามารถในการดื่มสูงและไม่เมาง่าย ๆ

นี่ดื่มไปมากแค่ไหนกัน

พระชายารีบขอให้สาวใช้นำจ้าวเฟยเอ่อร์ลงมาจากหลังหลี่จุ่น จากนั้นจึงเชิญหลี่จุ่นเข้ามาพักผ่อนในจวน

หลี่จุ่นส่ายหัว เหลือบมองจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่โดนพยุงเข้าไป ดวงตาของนางอ่อนโยนเล็กน้อย จากนั้นจึงบอกลา

พระชายาไม่ได้รั้งอะไร มองดูร่างที่จากไปของหลี่จุ่นแล้วถอนหายใจด้วยความรู้สึกซับซ้อนอยู่นาน และกระซิบแผ่วเบา

“แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ...”

...

หลายวันผ่านไป

ในวันนี้ หลี่จุ่นถือไหเหล้ามาที่จวนอ๋อง เมื่อข้ารับใช้ที่ประตูเห็นหลี่จุ่นจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวจูสาวใช้ส่วนตัวของหวังเยียนหรันก็ออกมาด้วยท่าทางประหม่า

“จิ่งอ๋อง ท่านทรงมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ” เสี่ยวจูถามอย่างสดใส

นางคุ้นเคยกับหลี่จุ่นเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงไม่สงวนท่าที แต่ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยในขณะที่พูด

หลี่จุ่นกล่าว “ข้าเอาไหเหล้ามาให้ท่านหญิง”

ขณะที่พูดเขาก็ไหเหล้าในมือขึ้น

“เหล้า?”

สายตาของเสี่ยวจูเพ่งไปที่ไหเหล้าทันที นางอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกราวกับอยากจะดื่ม

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเหล้าที่หลี่จุ่นนำมาให้ส่วนตัวนั้นเป็นเหล้าดีที่มีเอกลักษณ์เฉพาะนั่น!

นางไม่เคยลืมรสชาตินั้นได้เลย!

“ทำไม เจ้าจะไม่ให้ข้าเข้าไปงั้นหรือ” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

หวังเยียนหรันไม่ได้มาหาเขาสักพักแล้ว หลี่จุ่นไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร และในที่สุดเขาก็หาข้ออ้างที่จะมาหาได้

แค่ส่งเหล้าชั้นดีมาให้ถึงหน้าประตู

เขาจิ่งอ๋องตั้งใจแน่วแน่ที่จะเป็นราชาแห่งท้องทะเล ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยปลาในบ่อออกไปง่าย ๆ

“แต่ท่านอ๋องเพคะ ท่านหญิงไม่ได้อยู่ที่นี่ และออกไปแล้ว!” เสี่ยวจูพูดเหมือนกับเป็นเรื่องใหญ่