องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 143

หลี่จุ่นแบกจ้าวเฟยเอ๋อร์ไปที่ประตูจวนเหยียนอ๋อง ขณะที่ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เขาก็หอบแฮ่ก ๆ

องครักษ์เห็นหลี่จุ่นแบกท่านหญิงกลับมา จึงรีบเข้าไปรายงาน หลังจากนั้นไม่นานพระชายาก็รีบวิ่งออกมา

เมื่อเห็นหลี่จุ่นแบกจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้บนหลัง นางก็ตกใจทันที

ในวันนี้หลี่จุ่นเป็นท่านอ๋อง!

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคงเป็นองค์ชายลำดับหนึ่งและตำแหน่งของเขายังคงสูงกว่าเหยียนอ๋อง ให้จิ่งอ๋องแบกลูกสาวของตัวเองไว้บนหลัง พระชายาจึงใจเต้นรัว

“จิ่งอ๋อง ทำไมพระองค์ถึงทรงแบกมาล่ะเพคะ บาปกรรมจริง ๆ ยัยหนูนี่ไม่รู้ถึงความสำคัญเลย...”

ขณะที่พระชายาพูด นางก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อพบว่าลูกสาวของตัวเองเมาหมดสติหลับอยู่บนหลังของหลี่จุ่น

ลูกสาวของตัวเองมีความสามารถในการดื่มสูงและไม่เมาง่าย ๆ

นี่ดื่มไปมากแค่ไหนกัน

พระชายารีบขอให้สาวใช้นำจ้าวเฟยเอ่อร์ลงมาจากหลังหลี่จุ่น จากนั้นจึงเชิญหลี่จุ่นเข้ามาพักผ่อนในจวน

หลี่จุ่นส่ายหัว เหลือบมองจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่โดนพยุงเข้าไป ดวงตาของนางอ่อนโยนเล็กน้อย จากนั้นจึงบอกลา

พระชายาไม่ได้รั้งอะไร มองดูร่างที่จากไปของหลี่จุ่นแล้วถอนหายใจด้วยความรู้สึกซับซ้อนอยู่นาน และกระซิบแผ่วเบา

“แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ...”

...

หลายวันผ่านไป

ในวันนี้ หลี่จุ่นถือไหเหล้ามาที่จวนอ๋อง เมื่อข้ารับใช้ที่ประตูเห็นหลี่จุ่นจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวจูสาวใช้ส่วนตัวของหวังเยียนหรันก็ออกมาด้วยท่าทางประหม่า

“จิ่งอ๋อง ท่านทรงมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ” เสี่ยวจูถามอย่างสดใส

นางคุ้นเคยกับหลี่จุ่นเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงไม่สงวนท่าที แต่ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยในขณะที่พูด

หลี่จุ่นกล่าว “ข้าเอาไหเหล้ามาให้ท่านหญิง”

ขณะที่พูดเขาก็ไหเหล้าในมือขึ้น

“เหล้า?”

สายตาของเสี่ยวจูเพ่งไปที่ไหเหล้าทันที นางอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกราวกับอยากจะดื่ม

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเหล้าที่หลี่จุ่นนำมาให้ส่วนตัวนั้นเป็นเหล้าดีที่มีเอกลักษณ์เฉพาะนั่น!

นางไม่เคยลืมรสชาตินั้นได้เลย!

“ทำไม เจ้าจะไม่ให้ข้าเข้าไปงั้นหรือ” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม

หวังเยียนหรันไม่ได้มาหาเขาสักพักแล้ว หลี่จุ่นไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร และในที่สุดเขาก็หาข้ออ้างที่จะมาหาได้

แค่ส่งเหล้าชั้นดีมาให้ถึงหน้าประตู

เขาจิ่งอ๋องตั้งใจแน่วแน่ที่จะเป็นราชาแห่งท้องทะเล ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยปลาในบ่อออกไปง่าย ๆ

“แต่ท่านอ๋องเพคะ ท่านหญิงไม่ได้อยู่ที่นี่ และออกไปแล้ว!” เสี่ยวจูพูดเหมือนกับเป็นเรื่องใหญ่

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เมื่อคิดว่าหวังเยียนหรันจะไม่ออกจากห้องของตัวเองสักพัก เขาจึงส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลือก

ความรักที่ลึกซึ้งระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว ไม่อาจเร่งรีบได้

หลี่จุ่นถูกปฏิเสธ เขาจึงหันหลังกลับและจากไปด้วยความห่อเหี่ยว

เมื่อเสี่ยวจูเห็นหลี่จุ่นจากไป นางก็รีบหิ้วไหเหล้าวิ่งเข้าไปในจวนอย่างมีความสุขทันที

“คุณหนู คุณหนู จิ่งอ๋องนำเหล้ามาให้ท่านเจ้าค่ะ!” นางตะโกนอย่างตื่นเต้น

ที่ข้างสระน้ำ หวังเยียนหรันที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและนั่งตัวตรงอย่างตื่นเต้นก็รีบลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวทันที นางจับมุมเสื้อของไว้แน่นแล้วหันกลับไปมอง

แต่ทว่ากลับเห็นเพียงเสี่ยวจูไม่ใช่หลี่จุ่น นางจึงขมวดคิ้วและถาม

“หลี่จุ่นล่ะ?”

เสี่ยวจูกอดไหเหล้าไว้แล้วพูดว่า “คุณหนูไม่ได้บอกว่าไม่อยากเจอหรอกหรือเจ้าคะ ข้าก็เลยให้พระองค์กลับไป!”

“ไป ไปแล้ว?!”

ดวงตาที่สวยงามของหวังเยียนหรันหดเล็กลง นางจ้องไปที่เสี่ยวจูซึ่งกำลังทำหน้าไร้เดียงสา

“มีอะไรหรือเจ้าคะคุณหนู”

เสี่ยวจูไม่รู้เหตุผล และยกไหเหล้าในมือขึ้นแล้วพูดอย่างมีความสุข “คุณหนูดูสิเจ้าคะ เหล้าที่จิ่งอ๋องนำมาให้ต้องเป็นเหล้าชั้นดีอันนั้นแน่!”

หวังเยียนหรันกระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง แล้วพูดว่า “ยัยบ้า รู้แต่เรื่องดื่มจริง ๆ!”