องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 144

เที่ยงวันรุ่งขึ้น

หลี่จุ่นที่กำลังอาบแดดอยู่ที่ลานบ้าน จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกระแอมไอดังขึ้นจากทางด้านหลัง เขาหันกลับไปและเห็น หวังเยียนหรันในชุดคอยาวสีขาวหิมะ

ข้าง ๆ นางมีสาวใช้เสี่ยวจูยืนถือกล่องอาหารอยู่

หลี่จุ่นรู้สึกดีใจ เขารีบลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า “อ้าว เยียนหรัน ท่านมาได้อย่างไร นั่งก่อน ๆ!”

สีหน้าหวังเยียนหรันดูหยิ่งผยองและพูด “ไม่ต้องสนหรอกว่าจะมาอย่างไร เมื่อวานนี้จิ่งอ๋องให้เหล้าข้าหนึ่งไห วันนี้ข้าเลยเอาของขวัญมาให้ เสี่ยวจู ให้ท่านอ๋องลองชิม”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เสี่ยวจูวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะ และหยิบจานอาหารที่มีสีสันออกมาสองจาน

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นี่มันอะไรกัน

เสี่ยวจูเห็นท่าทางสับสนของหลี่จุ่น จึงอธิบายด้วยรอยยิ้มทันที

“ท่านอ๋องเพคะ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูของเราเข้าครัวเลยนะเพคะ ท่านอ๋องทรงลองชิมดูสิเพคะ”

เข้าครัวครั้งแรก?

สีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย และหัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น!

นี่กินได้ใช่ไหม

“ใครบอกให้เจ้าพูด!”

หวังเยียนหรันไม่คิดว่าเสี่ยวจูจะตัวสั่น ใบหน้าของนางแดงก่ำและกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ในขณะเดียวกันนางก็รู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ

เสี่ยวจูดูไร้เดียงสาทันที

คุณหนูตื่นมายุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ก็ปรุงอาหารอย่างตั้งใจ ทำไมจะบอกท่านอ๋องไม่ได้ล่ะ

“โอ้ เยียนหรันทำเองเลยหรือนี่! ถ้าอย่างนั้นข้าต้องขอลองสักหน่อย!” หลี่จุ่นหัวเราะทันที

แต่ทว่าภายในใจกำลังเต้นโครมคราม

เยี่ยมไปเลย ทำอาหารครั้งแรกก็กล้าเอามาให้เขากินเลย ไม่ใช่ว่าจะเอาคืนเขาหรอกนะ?

อย่างไรก็ตามนางก็ทำมาแล้ว ถ้าหลี่จุ่นไม่กิน คาดว่าหญิงสาวอาจจะหันหลังกลับและหนีไปด้วยความโกรธ

ทุ่มสุดตัวไปเลย!

หลี่จุ่นแอบกัดฟัน หยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มชิมมัน

จานหนึ่งเป็นไก่ผัดเต้าหู้ และอีกจานเป็นผัดผักตั้งโอ๋

หลี่จุ่นคีบผักขึ้นมาหนึ่งก้านแล้วค่อย ๆ ใส่เข้าไปในปากของเขา หวังเยียนหรันจ้องมองการเคลื่อนไหวของเขา สองมือจับมุมเสื้อของตัวเองไว้แน่น สีหน้าดูวิตกกังวลและไม่สบายใจ

แล้วเสียงเคี้ยวก็ดังขึ้น!

“หืม”

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ส่งเสียงประหลาดใจ

“ทำไมหรือ!” หวังเยียนหรันโพล่งถามออกมาทันที

ใบหน้าสวยของนางเต็มไปด้วยความกังวลใจ

หลี่จุ่นหันไปมองนางแล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “ทำได้ไม่เลวเลย!”

เขาไม่ได้โกหก!

มันอร่อยจริง ๆ!