องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 145

หวังเยียนหรันโกรธมาหลายวัน และไม่คิดว่าจะโกรธขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อเห็นอวี้เจียอีกครั้ง

จิ้งจอกแรดแห่งแคว้นหลางนี่ ช่างไร้ยางอายจริง ๆ!

นางสาปแช่งในใจ!

หลี่จุ่นไม่กล้าพูดอะไร และเอาแต่กินต่อไปเงียบ ๆ

“หลี่จุ่น นางรังแกข้า!”

จู่ ๆ หวังเยียนหรันก็มองมาที่เขาและตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

มือของหลี่จุ่นที่จับตะเกียบอยู่สั่นเบา ๆ เขาฝืนยิ้มอย่างยากลำบาก และพูด

“นางไม่ได้อะไรกับท่านหรอก นางก็เป็นแบบนี้กับทุกคน อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย...”

“หึ! นางมาจากแคว้นหลาง ก็ให้นางกลับไปทีแคว้นหลางสิ! ที่นี่ไม่ต้อนรับนาง!” หวังเยียนหรันพูดด้วยความโกรธ

หลี่จุ่นแตะจมูกของเขาแล้วพูดว่า “คือ...ตอนนี้ที่แคว้นหลางและราชวงศ์อู่ผูกมิตรกันแล้ว ทางเข้าชายแดนได้เปิดออกสู่แคว้นหลาง และในตอนนี้ทุกคนสามารถมาที่ราชวงศ์อู่ได้ นี่คืออิสรภาพของพวกเขา ข้าควบคุมไม่ได้หรอก...”

“ข้าไม่สน ถ้ามีนางก็ต้องไม่มีข้า!” หวังเยียนหรันจ้องไปที่หลี่จุ่น รู้สึกไม่มีเหตุผลเล็กน้อย

หลี่จุ่นก้มหน้ากินข้าวและเงียบไป

“ทำไมคุณหนูหวังถึงได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้”

ในเวลานั้นเสียงแผ่วเบาของอวี้เจียก็ดังขึ้น นางเดินมาจากทางเดิน ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มและดูสุภาพอ่อนโยนมาก

อวี้เจียเปลี่ยนเป็นสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนรัดรูป เส้นผมถูกรวบไว้ที่ด้านหลังและติดกิ๊บสีทอง ดูโดดเด่นและสูงส่ง

ประกอบกับใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและงดงามของนาง ซึ่งทำให้คนที่มองดวงตาเป็นประกาย

แม้แต่ท่วงท่าการก้าวเดินก็ยังดูสง่างาม

ในความอ่อนโยนนั้นก็แฝงบุคลิกความถือตัวหยิ่งยโสไว้!

แม้แต่หวังเยียนหรันและเสี่ยวจูสาวใช้ที่ในสายตามีแต่คุณหนูของตัวเองก็ยังตกตะลึง

หวังเยียนหรันอ้าปาก คำก่นด่าที่กำลังจะพ่นออกจากปากติดชะงักทันทีและไม่สามารถพูดออกมาได้ ร่องรอยของความรู้สึกอับอายฉายชัดในดวงตา

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก...

หวังเยียนหรันรู้สึกว่านางไม่สามารถมีความงามอันน่าหลงใหลแบบของอวี้เจียได้ และทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงความอ้างว้างในใจ

หลี่จุ่นมองดูชุดของอวี้เจีย รูม่านตาของเขาหดตัวลงเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว และพูด

“อวี้เจีย ทำไมท่านถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกแล้ว”

จู่ ๆ นางก็ถ่อมตัว หวังเยียนหรันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ทำไมผู้หญิงจากแคว้นหลางคนนี้ถึงยังเยินยอตัวเองอยู่อีก

หลี่จุ่นเหลือบมองอวี้เจียด้วยความประหลาดใจ และเมื่อเห็นรอยยิ้มในดวงตาของอีกฝ่าย ก็รู้สึกถึงความใจดี

เขาแอบพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

สมกับเป็นตัวแทนแคว้นในฐานะราชทูต ความสามารถของนางในการจัดการกับผู้คนนั้นเป็นที่หนึ่งจริง ๆ นางเยินยอ หวังเยียนหรันอย่างเปิดเผยแบบนี้ หวังเยียนหรันก็จะต้องรู้สึกผิดที่สร้างปัญหา

หลี่จุ่นเหลือบมองหวังเยียนหรัน ดวงตาของอีกฝ่ายสงบลงจริง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง และไม่สามารถหาคำพูดใด ๆ เพื่อแสดงความไม่พอใจต่ออวี้เจียได้

“จิ่งอ๋อง”

ทันใดนั้นอวี้เจียก็มองไปที่หลี่จุ่น มีรอยยิ้มฉายชัดในดวงตา และพูด “อวี้เจียมีเรื่องในใจที่อยากจะถามจิ่งอ๋อง หวังว่าจิ่งอ๋องจะช่วยไขข้อสงสัยภายในใจของอวี้เจียได้”

หวังเยียนหรันและหลี่จุ่นมองดูนางพร้อมกัน หลี่จุ่นที่เคี้ยวเต้าหู้อยู่ก็ถามขึ้น

“เรื่องอะไรหรือ เจ้าพูดได้เลย”

อวี้เจียยิ้ม ยกชาขึ้นดื่มให้ชุ่มคอ ปรับน้ำเสียงให้ชวนหลงใหลเล็กน้อย และถามด้วยรอยยิ้ม

“ในวันนั้นที่อวี้เจียไปที่ราชวงศ์อู่ในฐานะราชทูต ผู้สันโดษหยางหมิงได้ตอบปัญหายากของแคว้นหลางเราได้อย่างสมบูรณ์แบบ เพื่อที่จะตอบโต้แคว้นหลางของเราจึงได้ถามปัญหายากสามข้อด้วย ข้าคิดว่าจิ่งอ๋องน่าจะคุ้นเคยกับปัญหายากสามข้อนี้ หลังจากที่อวี้เจียกลับมาคิดดูแล้ว ข้าก็คิดหาคำตอบของปัญหาข้อที่สองของทั้งสามข้อไม่ได้จริง ๆ ข้าคิดว่าจิ่งอ๋องอาจจะสามารถช่วยอวี้เจียตอบคำถามเหล่านี้ได้อย่างแน่นอน”