องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 146

มือที่ถือตะเกียบอยู่ของหลี่จุ่นสั่นอย่างแรง เขาอ้าปากค้างจนเกือบจะสำลักพลางจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของอวี้เจีย

ผู้หญิงคนนี้รู้ตัวตนของตนชัดๆ แล้วยังทำตัวแปลกๆ...

หลี่จุ่นถามกลับว่า “ข้ารู้เช่นนั้นหรือ”

หวังเยียนหรันก็มองอวี้เจียด้วยสีหน้าสงสัยเช่นกัน

หลี่จุ่นจะรู้ได้อย่างไร

แม้แต่หลี่เหวินจวินยังไม่รู้ได้

อวี้เจียหัวเราะพลางจ้องมองหลี่จุ่น แล้วพูดว่า “ความสามารถของท่านอ๋องไม่มีผู้ใดเทียบเทียม ทั้งยังฉลาดหลักแหลมเกินคน จะต้องรู้อย่างแน่นอนเพคะ”

หลี่จุ่น “...”

ผู้หญิงคนนี้จงใจมาหาเรื่องตนเหรอ

แม้แต่หลี่เหวินจวินยังไม่รู้คำตอบของปัญหายากนั้น หากตนให้คำตอบ แล้วหลี่เหวินจวินจะมองตนยังไง

ด้วยความเฉลียวฉลาดของหลี่เหวินจวินแล้ว จะต้องสงสัยว่าตนคือหวังหยางหมิงอย่างแน่นอน

หรือแม้แต่หวังเยียนหรันก็อาจจะเดาออกเช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้สามารถถามตนเป็นการส่วนตัวได้ แต่ทำไมจึงต้องสร้างเรื่องตอนที่หวังเยียนหรันอยู่ด้วยล่ะ นี่มันหมายความว่ายังไง

หวังเยียนหรันหันหน้าไปจ้องหลี่จุ่น แล้วถามอย่างกะทันหันว่า “หลี่จุ่น ท่านรู้จริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านอวี้เจียพูดมีเหตุผล ดูเหมือนท่านจะฉลาดมากนะ”

หลี่จุ่นถลึงตาใส่นางทันที ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ข้าจะรู้ได้อย่างไร ล้อเล่นหรือ นั่นเป็นปัญหายากของผู้สันโดษหยางหมิงแห่งแผ่นดินราชวงศ์อู่เชียวนะ หากข้ารู้ ข้าก็คือผู้สันโดษหยางหมิงแล้ว”

ทว่า หวังเยียนหรันพลันพูดอย่างจริงจังทันทีว่า “แต่ ท่านฉลาดจริงๆ นะ จู่ๆ ข้าก็รู้สึกว่าท่านอาจฉลาดกว่า... องค์หญิงใหญ่ก็เป็นได้”

ไม่ว่าจะคิดค้นเต้าหู้หรือคิดค้นสุราดี

แม้แต่พลุสัญญาณอันพิสดารนั่น อีกทั้งหน้าไม้อันทรงพลังและน่ากลัว ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งประดิษฐ์ของหลี่จุ่นทั้งสิ้น

นอกจากนี้เฮียยังเขียนนิยายเรื่อง ‘ไซอิ๋ว’ ที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงและมีคนชื่นชอบและติดตามอย่างนับไม่ถ้วน

หากเปลี่ยนมาให้องค์หญิงใหญ่ทำสิ่งเหล่านี้ องค์หญิงใหญ่คงทำไม่ได้แน่ นางก็คือหลี่เหวินจวินผู้ได้รับสมญานามว่าเป็นบุคคลที่ฉลาดที่สุดในใต้หล้า

ทว่า หลี่จุ่นกลับทำเรื่องอันเหลือเชื่อเหล่านี้ได้

ดังนั้นหลี่จุ่นจึงฉลาดมากจริงๆ

ทันใดนั้นหวังเยียนหรันก็ได้ค้นพบสิ่งหนึ่งที่มีอยู่มาโดยตลอด แต่นางกลับเพิกเฉยไปโดยไม่รู้ตัว

นั่นคือความสามารถและสติปัญญาของหลี่จุ่นนั้นยอดเยี่ยมเหลือเกิน

“เยียนหรัน เจ้าอย่าได้พูดพร่ำเพรื่อไป หากท่านพี่รู้เข้าจะโกรธเอาได้” หลี่จุ่นรีบพูดทันที

“อยู่กันพร้อมหน้าเชียว เกิดอันใดขึ้นหรือ ดูเหมือนข้าจะได้ยินพวกเจ้ากำลังถกเถียงเกี่ยวกับข้า”

ทันใดนั้นน้ำเสียงอันสดใสและไพเราะก็ดังขึ้นตรงทางเดิน

เมื่อพวกเขาหันไปมองก็พบว่าเป็นหลี่เหวินจวินผู้สุภาพและสง่างามเลิศล้ำในชุดกระโปรงยาวสีทองอ่อน