องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1419

ในที่สุดหลี่จุ่นและคนอื่น ๆก็มาถึงจงตู

ทว่า หลี่จุ่นพาผู้หญิงคนใหม่กลับมาด้วยหนึ่งคน จากนั้นก็บอกทุกคนว่านางคือผู้หญิงของเขา ให้นางอยู่ที่วังหลัง

ตอนนี้ หลี่จุ่นก็ได้นางสนมผู้สูงศักดิ์อีกคนเข้ามาเพิ่มในวังหลังของเขา!

นับว่าแทบจะสมบูรณ์แบบ

“ในที่สุดเจ้าก็พานางมาจนได้”

“จักรพรรดินีมาที่ตำหนักของหลี่จุ่น ยืนอยู่ที่ประตูท้องพระโรง หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไป

น้ำเสียงมิได้แสดงความดีใจหรือเศร้าโศก แต่กลับแฝงไปด้วยความทำอะไรไม่ถูก

หลี่จุ่นหันร่างที่สวมชุดผาวไปมองจักรพรรดินีและพูดว่า

“ตอนที่ข้าอยู่ที่ตระกูลเฟิง นางคือคนที่ดูแลข้ามาตลอด ข้าทิ้งนางไม่ได้”

จักรพรรดินีแอบถอนหายใจ ทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ

หลี่จุ่นกอดนางไว้และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“พวกเจ้าล้วนอยู่ในใจข้าเช่นเดิม แน่นอน จ้าวจ้าว ข้ารักท่านมากกว่านิดหน่อย”

ร่างอันบอบบางของจักรพรรดินีสั่นเล็กน้อย ดวงตาอันงดงามจ้องมองไปยังหลี่จุ่น

นางไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่ใบหน้าของนางกลับแดงระเรื่อขึ้นมา

หลี่จุ่นมีสีหน้าดูสงบและยิ้มออกมา

ตลกแล้ว!

มันก็แค่เรื่องรัก ๆ ใคร ๆ มิใช่เรื่องสำคัญอะไร!

เขาช่ำชองที่สุดในการเกลี้ยกล่อมผู้หญิง!

เมื่อเจอจักรพรรดินีก็พูดว่าโปรดปรานจักรพรรดินีเป็นที่สุด เมื่อเจอน่าหลันเหวินก็พูดว่าโปรดปรานน่าหลันเหวินที่สุด เจอหญิงคนอื่นก็พูดว่าโปรดปรานอีกฝ่ายมากที่สุด

ก็แค่กลยุทธ์เล็กน้อย

เพียงแค่ทำให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าซาบซึ้งใจและมีความสุขได้ ตัวเองก็กลายเป็นสามีที่เพียบพร้อมแล้ว!

“ท่านนี่พูดจากะล่อนปลิ้นปล้อนเสียจริง ข้าไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของท่านหรอกนะ”

จักรพรรดินีทำหน้ามุ่ย แต่มุมปากยังคงปรากฏรอยยิ้ม

แม้ว่าจะรู้ว่าคำพูดของหลี่จุ่นนั้นเป็นคำหลอกลวง แต่นางก็ยังมีความสุขที่ได้ยินมัน

ผู้หญิงหนอ ถึงจะพอใจทรัพย์สมบัติ แต่ก็ชอบได้ยินคำพูดหวานหยดย้อยเช่นกัน

ดังนั้น สิ่งที่ควรจะพูดในเวลานี้คือคำพูดหวานหยดย้อยเหล่านั้นที่นางอยากได้ยิน

คำพูดหวาน ๆ ของฝ่ายชายเป็นตัวที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยานั้นราบรื่น

“ไม่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ ข้าก็รักท่านมากกว่า”

หลี่จุ่นช้อนเอวของจักรพรรดินีและอุ้มนางขึ้นมา จากนั้นก็ไปที่เตียง

จักรพรรดินีหน้าแดงขึ้นมาทันทีและรีบพูดขึ้นว่า

“อย่านะ ยังฟ้าสว่างอยู่เลย...”

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า

“สงครามมิใช่ของเด็กเล่น ข้าไม่ต้องการให้มีอันใดเกิดขึ้นกับพวกท่าน พวกท่านรอข้าอยู่ที่นี่เถิด รอการกลับมาอย่างมีชัยของข้า”

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นด้วยน้ำตารื้นดวงตาทั้งสองและถามว่า

“ไปเมื่อไร?”

“วันมะรืนนี้”

หลี่จุ่นจูบหน้าผากของนางและพูดว่า

“กองทัพของหลี่โจ้วเคลื่อนตัวไปทางใต้แล้ว แม้ว่าข้าจะมีวิธีการรับมือ แต่หากเขายึดครองเมืองเฟิงหั่วและด่านเฟิงเป่ยจริง ๆ คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ดังนั้นจะมัวชักช้าเสียเวลาอยู่ไม่ได้”

“อืม” จักรพรรดินีทำได้เพียงพยักหน้าช้า ๆ

“จ้าวจ้าว?”

“อื้อ”

หลี่จุ่นประคองใบหน้าของนางและพูดว่า

“ข้าอยากลองดูว่าวันนี้จะทำให้เจ้าตั้งท้องลูกจักรพรรดิได้หรือไม่”

จักรพรรดินีหน้าแดงดั่งสีกุหลาบ มีท่าทีกระมิดกระเมี้ยนเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงอันน่าทึ่งของจักพรรดินีก็เปล่งออกมา

“อ๊า~”