องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1420

สองวันมานี้หลี่จุ่นขลุกตัวอยู่ในวังหลัง เพื่ออยู่กับนางสนมอันเป็นที่รักของเขาทั้งวันทั้งคืน

เขาไปหาน่าหลันเหวินก่อน น่าหลันเหวินท้องแก่มากแล้ว ขยับตัวไปไหนมาไหนไม่สะดวกนัก

เมื่อรู้ว่าหลี่จุ่นจะไปออกศึก น่าหลันเหวินก็มีสีหน้ากังวลใจทันที ทั้งสองจูบกันเป็นเวลานาน มอบความรักให้กันและกัน

เขาอยู่ที่ตำหนักบรรทมของน่าหลันเหวินเป็นเวลาครึ่งค่อนวัน

หลังจากนั้นหลี่จุ่นก็ไปยังตำหนักบรรทมของหูเอ่อร์หยาหย่า

หูเอ่อร์หยาหย่าเปลี่ยนการแต่งกาย สวมชุดผาวของราชวงศ์อันหรูหรา นางช่างมีบุคลิกสมกับความเป็นแม่จริง ๆ

ดั่งที่เขาว่ากันว่าไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง ความงามของหูเอ่อร์หยาหย่านั้นไม่เทียบเท่าหญิงคนอื่น แต่ความรักของหลี่จุ่นที่มีต่อนางก็ไม่น้อยเช่นกัน

“มหาจักรพรรดิ”

เมื่อหูเอ่อร์หยาหย่าเห็นว่าหลี่จุ่นมาหา นางก็ดีใจมาก รีบเข้าไปต้อนรับและโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที

หลี่จุ่นประคองใบหน้านางเอาไว้หลังจากนั้นก็จูบอย่างดื่มด่ำ

จูบไปจูบมา สุดท้ายก็จบลงบนเตียง

หูเอ่อร์หยาหย่าถอดชุดอันหรูหราของนางออก จากนั้นก็หลี่จุ่นก็ลูบไล้เอวและแผ่นหลังอันละเอียดอ่อนของนาง จากนั้นก็เริ่มแสดงความรักระหว่างคนสองคนในทวงท่าที่หลี่จุ่นโปรดปรานมากที่สุด

หลังจากก่อสงครามกันอย่างหนักหน่วงจนพอใจแล้ว หลี่จุ่นก็บอกว่าเขาจะเป็นคนนำทัพเอง หูเอ่อร์หยาหย่าลุกขึ้นและเริ่มบรรเลงเพลงรักทันที

หลี่จุ่นดึงนางกลับไปที่เตียงและพูดว่า

“หยาหย่า เจ้ากับพวกพี่น้องอยู่ที่จงตูเถิด ครั้งนี้ข้าไม่ได้พาพวกเจ้าไปด้วย ข้าอยากให้พวกเจ้ารอข้ากลับมา”

“มหาจักรพรรดิ ข้า...”

หูเอ่อร์หยาหย่าร้องไห้ออกมาทันที

หลี่จุ่นรีบเช็ดน้ำตาให้นาง

นั่งปลอบนางอยู่พักใหญ่ มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้นางสงบลง จนถึงตอนกลางคืน ก็ยังมีสีหน้าอาลัยอาวรณ์อยู่ นางส่งหลี่จุ่นออกจากตำหนักบรรทมอย่างเศร้าสร้อย

เดิมทีหลี่จุ่นต้องการจะไปหาทัวทัวหรือไม่ก็อาหยวน แต่พอคิดได้ว่าวันนี้เขาเวียนหัวนิดหน่อย จึงตรงกลับไปที่ตำหนักบรรทมของตน

รอพรุ่งนี้ค่อยไปหาทัวทัว อาหยวน จ้าวเฟยเอ๋อร์ เยียนหรันและคนอื่น ๆ

ต้องทำสงครามกับผู้หญิงสี่คน ไม่รู้ว่าเขาจะไหวหรือไม่

โชคดีที่อวี้เจียกับอวี้เซียงไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคงต้องทำศึกอีกสองครา

สำหรับเฟิงหลิงจือ เขาไม่ได้วางแผนที่จะทำเรื่องอย่างว่ากับนาง ค่อยเป็นค่อยไป

ในที่สุด

หลี่จุ่นก็มาถึงตำหนักบรรทมของเขา และเตรียมตัวที่จะพักผ่อน

แต่ทันใดนั้น ร่างอันน่าหลงใหลก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

หลี่จุ่นหลับจนถึงเที่ยง เขาลืมตาขึ้น เมื่อเห็นยอดผ้าม่านคลุมเตียง จึงค่อย ๆ เอามือไปสัมผัสบริเวณข้าง ๆ พบว่าร่างอันพลิ้วไหวดั่งสายน้ำของโหลวฮวนฮวนไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าเขาจะมีกำลังภายในอันแข็งแกร่ง แต่ครานี้กลับรู้สึกว่ากำลังขาของตนอ่อนแอลงไปเล็กน้อย

โหลวฮวนฮวน ผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ไม่ให้เขานอนเลยทั้งคืน น่ากลัวเหลือเกิน...

การที่ต้องรับมือกับนางคนเดียว รู้สึกเหมือนต้องรับมือกับคนสิบคน!

หลี่จุ่นบีบเอวของตัวเองและค่อนข้างรู้สึกปวด

ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าตอนที่เขาอยู่นอกเมืองหลวงแคว้นหนาน หลี่เจิ้งเคยบอกว่าตอนที่หวังเหลียนยังเป็นหนุ่ม เขาเคยเผชิญหน้ากับผู้หญิงร้อยคนอย่างกล้าหาญในคืนเดียว เขามีวรยุทธ์ที่ใช้ฝึกพลังหลงหยางโดยเฉพาะ

ดูเหมือนว่าต้องหาโอกาสให้หวังเหลียนสอนวิชาให้ตนบ้างเสียแล้ว

ไม่อย่างนั้น หากเขาได้พบกับโหลวฮวนฮวนอีก พลังต่อสู้ของเขาจะลดลงอย่างมาก

ให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้!

“มหาจักรพรรดิ พระสนมจ้าวและพระสนมหวังมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์หน้าประตูรายงานอยู่ข้างนอก

หลี่จุ่นผงะ เขารีบสั่งให้คนเข้ามาเก็บกวาดฉากสงครามทันที หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงให้หญิงทั้งสองเข้ามาได้

เรื่องระหว่างเขาและโหลวฮวนฮวนยังไม่มีใครรู้ จึงจะยังให้หญิงทั้งสองคนนี้เห็นไม่ได้