องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1421

“หลี่หลาง ได้ข่าวว่าท่านจะออกไปรบหรือ? จริงหรือไม่?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันจับมือกันและเดินตรงเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“พวกเจ้ารู้กันหมดแล้วสินะ”

หลี่จุ่นยิ้ม

เขาโอบหญิงทั้งสองไว้ในอ้อมแขนคนละข้าง จากนั้นก็กอดนางเอาไว้

“หลี่หลาง ได้ข่าวว่าครั้งนี้เจ้าจะไม่พาพวกเราไปด้วยแม้แต่คนเดียวงั้นหรือ? เพราะเหตุใดล่ะ? ข้ากับพี่เฟยเอ๋อร์ก็อยากไปกับท่านด้วย”

หวังเหยียนหรันขมวดคิ้วแล้วพูด

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้า

นางเคยแยกจากหลี่จุ่นเป็นเวลานาน เฝ้ารอคอยเขาอยู่นานมาก ไม่ต้องการให้เขาอยู่ห่างไกลจากนางอีก

นางอยากตามไปด้วย อยากอยู่กับเขาตลอดเวลา

หลี่จุ่นยิ้มแล้วลูบไล้ใบหน้าอันงดงามจองหวังเหยียนหรันเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ฟังข้านะ พวกเจ้าอยู่ที่จงตูเถิด นี่เป็นสงคราม ไม่ใช่ของเด็กเล่น หากพาพวกเจ้าไปด้วยคงไม่สะดวกนัก ยิ่งไปกว่านั้นหากทั้งสองฝ่ายเกิดความขัดแย้ง จะยิ่งเป็นอันตราย"

หวังเหยียนหรันเบะปากแล้วพูดว่า

“ข้า ข้าขี่ม้าเป็นนะ! พี่เฟยเอ๋อร์ก็ยิงธนูเป็นเลิศ พวกเราปกป้องตัวเองได้!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์อ้าปากค้าง มองหลี่จุ่น แต่ในที่สุดก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา

นางนึกถึงเรื่องที่นางเคยขัดขวางหลี่จุ่นไม่ให้ไล่ตามไปโจมตีได้ จึงไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับหลี่จุ่นอีก

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าปกป้องตัวเองได้ แต่หากเกิดอะไรกับพวกเจ้าขึ้นมาแล้วพวกเจ้าเรียกหาข้าจักทำเช่นไร?”

หลี่จุ่นกอดทั้งสองคนไว้แน่นและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า

“พวกเจ้าเป็นคนที่ข้ารักที่สุด ข้าไม่อยากเอาพวกเจ้าไปเสี่ยง และในขณะที่ข้าอยู่ข้างนอก พวกเจ้ารออยู่ที่เรือน ข้าก็จะมีกำลังใจในการกลับมาหาพวกเจ้า ข้าจะจักต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นและรีบกลับมาหาพวกเจ้าอย่างแน่นอน”

“หลี่หลาง...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อง มองหลี่จุ่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง

หลี่จุ่นเองก็ค่อย ๆ หันหน้าไปมองนางเช่นกัน

ทั้งสองมองหน้ากันโดยไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ

สถานะของจ้าวเฟยเอ๋อร์ในใจของหลี่จุ่นนั้น...แตกต่างกับผู้หญิงคนอื่น

จ้าวเฟยเอ๋อร์...เป็นรักแรกของเขา

เป็นรักที่แสนบริสุทธิ์ของเขา

มิใช่ว่าเขารักจ้าวเฟยเอ๋อร์มากที่สุด แต่จ้าวเฟยเอ๋อร์คือตัวแทนของสิ่งอันมีค่าทั้งหมดที่เขาต้องการ

และตอนนี้เขาก็มีสิ่งอันมีค่านั้นอยู่ในใจแล้ว

“เฟยเอ๋อร์”

หลี่จุ่นเอ่ยชื่อนางเบา ๆ ดึงใบหน้าอันงดงามของนางขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

หลี่จุ่นสบายใจขึ้นมาทันที

หวังเหยียนหรันเห็นภาพตรงหน้าจึงเกิดอาการหึงหวงขึ้นมาทันที นางจึงเริ่มเอาหน้าของตัวเองยื่นเข้าไปด้วยเช่นกัน

หลี่จุ่นยิ้มและหยิกจมูกของนางเบา ๆ

โชคดีที่ทุกอย่างจบลงอย่างมีความสุข

หลี่จุ่นมองหน้าอันงดงามของหญิงทั้งสองที่รูปลักษณ์แทบจะเหมือนกัน เมื่อเห็นพวกนางนอนหลับอย่างขี้เซา เขาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าและเดินออกไป จากนั้นสั่งให้นางกำนัลทุกคนรอรับคำสั่งอยู่ข้างนอก

รอให้พระสนมทั้งสองตื่นแล้วจึงเข้าไปในดูแลปรนนิบัตรพวกนาง

หลี่จุ่นสั่งให้คนมาเตรียมอาหารเช้าให้เขา ขณะที่รับประทานอาหารเลิศรสจากห้องเครื่อง เขาก็นึกถึงหยางจงขึ้นมาทันที

เมื่อนึกถึงตาเฒ่าที่จากไปนานแล้ว เขาก็ถอนหายใจยาวด้วยความเศร้าใจ

ตาเฒ่าคนนี้...ช่างอับโชคเหลือเกิน!

ให้ตายเถอะ!

“อาหารเช้าอร่อยหรือไม่?”

เจียงเยว่ฉานในชุดสีขาว งดงามจนแทบหยุดหายใจ เหมือนกับครั้นที่นางยังอยู่เรือนเจียงของจวนจิ่งอ๋องในเมืองหลวง

“ชิมดูสิ จะได้รู้”

หลี่จุ่นยิ้มมุมปาก มองดูเจียงเยว่ฉานที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจแม้แต่นิด จากนั้นก็แบ่งข้าวเช้าของตัวเองให้นาง

เจียงเยว่ฉานหรี่ตามองหลี่จุ่นและพูดอย่างใจเย็นว่า

“ข้าแนะนำให้ท่านมีความยับยั้งชั่งใจให้มากกว่านี้ ไม่ว่ากำลังภายในของท่านจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม หากฝืนร่างกายทั้งคืนทั้งวันเช่นนี้ ร่างกายคงจะสูญเสียประสิทธิภาพไปไม่น้อย”

ดวงตาของหลี่จุ่นเบิกกว้าง เขามองไปที่เจียงเยว่ฉานด้วยความประหลาดใจ และถามว่า

“นี่เจ้าแอบฟังงั้นรึ?!”