องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1422

เจียงเยว่ฉานพยักหน้าโดยไม่ปฏิเสธและพูดว่า

“ในพระราชวังแห่งนี้ มีเรื่องอันใดที่จะพ้นสายตาไปจากข้าได้หรือ?”

หลี่จุ่นมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

จากนั้นเจียงเยว่ฉานก็ยิ้มอีกครั้งและพูดว่า

“แต่ข้าคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ แม้แต่ฮวนฮวนก็มีความสัมพันธ์กับท่าน ฮวนฮวนเป็นคนที่มีความปรารถนาอันแรงกล้ามากที่สุดในบรรดาผู้หญิงของท่าน ต่อจากนี้ข้าแนะนำว่าอย่าหลับนอนกับผู้ใดก่อนที่จะหลับนอนกับนาง ตอนนี้ในหนึ่งวันท่านมีความสามารถเพียงแค่รับมือกับนางคนเดียวเท่านั้น พอทำไปพักหลัง ๆ ข้าสัมผัสได้ว่าแรงกายกับใจของท่านไม่ไปด้วยกัน”

ใบหน้าของหลี่จุ่นมืดครึ้มลงยิ่งกว่าเดิม

ทันใดนั้น!

เจียงเยว่ฉานก็ยิ้ม พร้อมพูดต่อไปว่า

“อ้อ คนนั้นชื่อหูเอ่อร์หยาหย่า? ตอนที่ท่านกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับนางดูเหมือนว่าจะพอใจมากใช่หรือไม่? แสดงว่าท่านชอบท่าประมาณนั้นสินะ?

“อ้อใช่ ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนในสำนักจิ่งมีศิษย์ที่ชอบท่านั้น ดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงเองก็ชอบเช่นกัน พระสนมที่รักของท่านก็ดูเหมือนจะพอใจมากเช่นกัน”

หลี่จุ่นเบิกตากว้าง จ้องไปที่เจียงเยว่ฉานด้วยความตื่นตกใจ!

พูดเช่นนี้...แสดงว่าเจียงเยว่ฉานแอบดูตนเองหลับนางกับผู้หญิงทุกคนอยู่ข้างนอกมาตลอดงั้นหรือ?!

ให้ตายสิ...

เขาไม่ได้สังเกตเลย!

“จ...จ...เจ้า...อยู่ข้าง ๆ มาตลอดเลยรึ?!” หลี่จุ่นตกใจเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของเจียงเยว่ฉาน นางพยักหน้าอย่างสงบและพูดว่า

“ใช่แล้วล่ะ ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าเวลาที่ชายหญิงทำเรื่องอย่างว่านั้นมันเป็นอย่างไร ทว่าข้าแอบดูอยู่นานถึงเพียงนั้น ก็ยังนึกภาพไม่ออก...

“อ้อ ตอนที่ท่านร่วมรักกับฮวนฮวน ข้าอยู่ห่างจากท่านไม่ถึงสิบก้าว แต่พวกท่านกลับไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ

“แต่ว่า ไม่โทษพวกท่านหรอกนะ เป็นเพราะวรยุทธ์ของข้าสูงเกินไป พวกท่านจะไม่เห็นข้าก็ไม่แปลกใจ”

“แม่นาง ไม่ต้องพูดแล้ว...”

หลี่จุ่นรู้สึกอับอายถึงขีดสุด ยกมือขึ้นมาปิดหน้าทันทีพร้อมสีหน้าอันดุร้าย!

บ้าไปแล้ว!

เจียงเยว่ฉาน ผู้หญิงคนนี้ผีเข้าหรืออย่างไร!

เจียงเยว่ฉานพูดพร้อมรอยยิ้มทันที “ไม่ใช่ว่าพวกท่านชอบเรื่องอย่างว่ากันหรือ? ใยจึงพูดไม่ได้?”

หลี่จุ่นกล่าว “ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าขอร้องล่ะ เลิกพูดเสียที...”

เจียงเยว่ฉานหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า “ตกลง ข้าไม่พูดแล้ว แต่ออกศึกครั้งนี้ท่านต้องพาข้าไปด้วย”

“เจ้ายอมไปกับข้ารึ?” หลี่จุ่นรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ

ที่จริงแล้วเขาต้องการพาเจียงเยว่ฉานไปด้วยตั้งแต่แรกแล้ว ทว่ายังไม่ได้ไปหาแล้วบอกนาง ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเริ่มเอ่ยปากก่อน

เจียงเยว่ฉานพยักหน้าแล้วพูดว่า

“ก่อนที่เจ้าจะมาเป็นศิษย์ของข้าอย่างเป็นทางการ ข้าจะให้เจ้าตายไม่ได้ ข้าต้องไปคอยจับตาดู!”

“ดี นั่นแหละที่ข้าต้องการ!” หลี่จุ่นมีสีหน้าพออกพอใจ

“แล้วจะออกเดินทางเมื่อไร?”

อาหยวนเดินเข้ามาทำความเคารพทันที

หลี่จุ่นจ้องมองทัวทัวและกอดอาหยวนไว้ในอ้อมแขน จากนั้นพูดว่า

“อาหยวน คราวหน้าหากเจอข้าไม่ต้องโค้งคำนับแล้ว อีกอย่างข้าชอบให้เจ้าเรียกข้าว่าหลี่หลางมากกว่า”

“หลี่หลาง”

อาหยวนรีบเงยหน้าขึ้นมองหลี่จุ่นทันที ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรัก

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะจูบริมฝีปากของอาหยวน ทัวทัวที่ดูเหมือนว่าจะกำลังหึงหวง พูดขึ้นมาอีกครั้งทันทีว่า

“ไอหยา หลี่หลาง...ที่แท้ก็เป็นหลี่หลางนี่เอง ข้าคิดว่าเป็นแขกหาตัวยากที่ไหนเสียอีก”

หลี่จุ่นมุมปากกระตุก ปล่อยอาหยวนแล้วเดินตรงเข้าไป

เขาตบไปที่บั้นท้ายของทัวทัวหนึ่งที

ทัวทัวหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีพร้อมจ้องมองหลี่จุ่นด้วยความโกรธ

ทันใดนั้น!

หลี่จุ่นก็ช้อนคางของนาง ลมหายใจอุ่น ๆ รดลงบนใบหน้านางแล้วพูดขึ้นว่า

“แม่นาง...คิดถึงข้ามากหรือไม่?”

ดวงตาของทัวทัวพลันพร่ามัว หายใจถี่ขึ้น กระตุกมุมปาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ว่า

“พ่อหนุ่มน้อย...ถ้ากล้าก็เข้ามาสิ”