องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1423

เมื่อเห็นเสน่ห์อันน่าดึงดูดของผู้หญิงคนนี้ หลี่จุ่นก็ใจเต้นตึกตัก อยากจะกลืนกินนางแทบไม่ไหว

แต่เขาพึ่งก่อสงครามหนักไปเมื่อคืนนี้ทั้งคืน ทำให้ตอนนี้เขาไม่มีความปรารถนาอะไรแล้ว

เขาเพียงแค่จูบไปที่ริมฝีปากของนางเพื่อแสดงความรัก

ทัวทัวหลับตารับจูบของหลี่จุ่นอย่างเพลิดเพลิน แต่หลี่จุ่นไม่คิดจะถลำลึกไปมากกว่านี้ นางจึงผิดหวังเล็กน้อย

ผ่านไปสักพักใหญ่ริมฝีปากก็ผละออกจากกัน จากนั้นหลี่จุ่นก็อุ้มอาหยวนขึ้นแล้วพาไปนั่งบนเตียง

“ฮึ โดนป้อนอาหารจนอิ่มแล้วจึงค่อยมาหาข้างั้นหรือ?”

ทัวทัวส่งสายตาที่งดงามดั่งเส้นไหม ในใจเศร้าเสียใจเล็กน้อย

วันนี้เจ้าเด็กคนนี้ทำแค่จูบนางงั้นหรือ...

อาหยวนหน้าแดงเล็กน้อย มองไปยังทัวทัว จากนั้นก็กอดหลี่จุ่นไว้ในอ้อมแขนแน่น

หลี่จุ่นเหลือบมองทัวทัวโดยไม่พูดอะไร ลูบท้องของนางและพูดว่า

“คืนนี้ข้านอนที่นี่”

เมื่อหญิงทั้งสองได้ยินเช่นนั้น พลันมีสีหน้าดีอกดีใจขึ้นมาทันที

ทว่าทัวทัวยังคงทำตัวปากไม่ตรงกับใจ รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของนางแต่กลับเอ่ยออกมาว่า

“ใครสนเล่า ท่านอยากจะไปนอนที่ไหนก็ไปสิ เตียงของข้าไม่มีที่แล้ว”

หลี่จุ่นตอบทันทีว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะนอนกับอาหยวน”

อาหยวนพลันพยักหน้าแล้วพูดว่า “อื้อ”

ทัวทัว “...”

ทั้งสามคนหยอกล้อกันอยู่สักพัก

หญิงทั้งสองตอนนี้ซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทัวทัวขมวดคิ้วและพูดขึ้นมาทันทีว่า

“ได้ข่าวว่าท่านจะไปออกศึกทำสงคราม? แต่ไม่เอาเหล่าแม่นางพี่น้องคนใดไปเลยหรือ”

อาหยวนเริ่มมีสีหน้าหดหู่ทันทีและนางก็พูดว่า

“หลี่หลาง ท่านเอาข้าไปเถิด ก่อนหน้าที่อยู่ชายแดนเหนือข้าก็สามารถปกป้องท่านได้ ตอนนี้แม้ว่าจะไม่ต้องปกป้องท่านแล้ว แต่ข้าก็ปกป้องตัวเองได้ดี”

ทัวทัวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า

“ใช่ ท่านพาอาหยวนไปด้วยเถิด มีสักคนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ พวกเราจะได้สบายใจ”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่ได้ พวกเจ้าทั้งหมดต้องอยู่ที่จงตู เช่นนี้ข้าจึงจักสบายใจ ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาตามข้ามาเจออันตราย ไม่ว่าเกิดเรื่องกับพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งขึ้น ข้าก็รับไม่ได้ทั้งนั้น”

เมื่อหญิงทั้งสองได้ยินเสียงอันหนักแน่นของหลี่จุ่นแล้ว จึงพากันแอบถอนหายใจ

เจียงเยว่ฉาน?

หญิงทั้งสองตกตะลึงเมื่อได้ยินดังนั้น จากนั้นพลันรู้สึกสบายใจขึ้น

วันนี้หลี่จุ่นพักอยู่กับหญิงทั้งสอง

หลังจากที่พักอยู่ตลอดทั้งวันยันพลบค่ำ เขาบอกหญิงทั้งสองว่าตกดึกจะมาใหม่ จากนั้นเขาก็ออกไปหาเฟิงหลิงจือ

เฟิงหลิงจือค่อนข้างที่จะเก็บตัวและขี้อาย เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ

นั่นเป็นเพราะว่านางสูญเสียความมั่นใจตั้งแต่เด็ก

แต่ขอเพียงแค่นางคุ้นชินกับคนรอบตัวได้เท่านี้ก็พอแล้ว

“เจ้ามาได้อย่างไร?”

เฟิงหลิงจือที่สวมชุดกระโปรงยาวสีขาวกำลังเย็บปักถักร้อย

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นมาปรากฏอยู่ตรงหน้า นางก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนหวานไพเราะจับใจ

“แน่นอนว่าข้าคิดถึงพี่หลิงจือ

“รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของหลี่จุ่น เขาช้อนเอวของเฟิงหลิงจือ อุ้มนางขึ้นมา ทำให้นางกรีดร้องด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ

หลี่จุ่นกดเฟิงหลิงจือลงบนเตียงแล้วมอบจูบอันเร่าร้อนให้กับนาง