องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1424

เฟิงหลิงจือเขินอายมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่จุ่นทำตัวใกล้ชิดและอุกอาจกับนางเช่นนี้ นั่นทำให้นางเขินอายเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันนางก็แอบคาดหวังไว้เช่นกัน

ทั้งสองจูบกันอย่างต่อเนื่อง

เฟิงหลิงจือที่กำลังเขินอายถึงขีดสุด ทว่าร่างกายของนางก็รู้สึกตื่นเต้นเพราะจูบของหลี่จุ่น

แต่แล้ว หลี่จุ่นก็ไม่ได้กระทำขั้นตอนต่อไป

ความรักระหว่างเฟิงหลิงจือกับเขา มิใช่ความรักในเรือนร่าง แต่เป็นความรักที่มาจากใจจริง ๆ

แค่เพียงไฟรักจุดติด การกระทำที่ใกล้ชิดที่สุดระหว่างชายหญิงนั้นก็จะงดงาม

มิเช่นนั้น ร่างกายคงจักสั่นสะท้านพลันบรรลุธรรมไปแล้ว

การมาเร็วไปเร็ว ไม่มีความหมายอะไร

เขาอยู่กับเฟิงหลิงจือหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองเป็นดั่งฝาแฝดตัวติดกัน เป็นดั่งเงาที่คอยดูแลกันอยู่เสมอ

หลังจากนั้น หลี่จุ่นก็บอกนางว่า

“พี่หลิงจือ ข้าจะไปออกศึก คงไม่อยู่ที่จงตูสักพัก”

เฟิงหลิงจือชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าพลันแปรเปลี่ยน

ทันใดนั้นความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ก็ประเดประดังเข้ามาถึงที่สุด ดวงตาที่ปรากฏหมอกครึ้มจ้องมองหลี่จุ่นแล้วถามว่า

“ข้าไปกับเจ้าได้หรือไม่?”

หลี่จุ่นยิ้มมุมปาก ปลอบใจนางด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

“พี่หลิงจือ พวกท่านต้องอยู่ที่นี่ ข้าจึงจักวางใจ”

เฟิงหลิงจือผงะ กอดหลี่จุ่นเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะจากไปอย่างกะทันหัน

หลี่จุ่นลูบผมสละสลวยของนางอย่างนุ่มนวล ปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยน

เขาอยู่กับเฟิงหลิงจือต่ออีกสัก หลี่จุ่นก็จากไป เขามุ่งหน้าไปที่ตำหนักบรรทมของทัวทัวและอาหยวน

ค้างคืนที่นั่น

วันรุ่งขึ้น

หลี่จุ่นออกคำสั่งให้จัดเลี้ยงทั้งกองทัพ จากนั้นก็พาหญิงสาวทุกคนมาร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน

วันต่อมา

กองทหารครึ่งล้านนายยกทัพขึ้นเหนือ

หลี่จุ่นทิ้งกองทัพสามแสนนายไว้ให้จักรพรรดินี เพื่อดูแลจงตู

กองทหารสามแสนนายนี้ สองแสนนายเป็นกองทัพชุดแรกของเจิ้นเป่ยอ๋อง ดังนั้นแน่นอนว่า เจิ้นเป่ยอ๋องก็อยู่ในจงตูเช่นกัน

กองทหารอีกแสนนายจากกองทหารจงตูสองแสนนายคือกองทหารที่หลี่จุ่นและกองทัพสายฟ้าเป็นผู้สั่งการ ซึ่งอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของจักรพรรดินี

หลี่จุ่นพาเถี่ยกู่และเยเน่ยคู่เดินไป เขาทิ้งเถี่ยโถวที่ค่อนข้างไว้ใจได้ให้อยู่กับจักรพรรดินี

“ฝ่าบาทตัดสินใจเถิด...”

หลี่จุ่นยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า

“ไม่ ข้าต้องการคำตอบจากเจ้า เจ้าบอกค่าตัวมาแล้วข้าจักไปคุยกับพี่ชายของเจ้า หากเจ้าไม่บอก ข้าจะตัดขาเจ้าเสียประเดี๋ยวนี้ จากนี้จะส่งเจ้ากลับจงตู รอให้อาจารย์ของข้าฟื้นแล้วแก้แค้นเจ้าด้วยตัวนางเอง”

“ข้าน้อยมิสามารถ แต่ข้าน้อยคิดว่าข้าน้อยคงไม่มีค่าอันใด...ทหารม้าห้าพันนาย?” เหวินเหรินกูพูดขึ้นมาทันที

“ทหารม้าห้าพันนาย?” หลี่จุ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย

เหวินเหรินกูมองตาหลี่จุ่น ครุ่นคิดและพูดขึ้นอีกครั้งว่า

“เพิ่มตำลึงเงินสักหนึ่งล้านคงจะไม่มากเกินไป”

“ล้านตำลึง?” หลี่จุ่นยังคงหรี่ตาอยู่อย่างนั้น

เหวินเหรินกูอ้าปากค้าง แล้วกัดฟันพูดต่อ

“หรือจะเพิ่ม...สาวงามสักร้อยคนก็ได้”

หลี่จุ่นได้ข้อสรุปและกล่าวว่า

“ฉลาดนี่! ลืมเรื่องสาวงามไปได้เลย สาวงามมิใช่สินค้า ข้าจักเพิ่มเงินอีกเก้าล้านตำลึง แล้วกัน ท่านเหวินเหรินคิดว่าได้หรือไม่?”

เก้าล้านตำลึง?!

เหวินเหรินกูมุมปากกระตุกทันที เขาควรค่ากับราคานี้จริงหรือ?