องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1425

ทว่าจะควรค่าหรือไม่อย่างไรก็ไม่ใช่เขาที่เป็นคนตัดสิน แต่เป็นหลี่จุ่น

ท้ายที่สุดเหวินเหรินกูทำได้เพียงแอบกรีดร้องในใจว่า

‘ขออภัยด้วยพี่ใหญ่ ต้องโทษเขาที่ขอมากเกินไป น้องทำอะไรไม่ได้จริง ๆ’

หลี่จุ่นโบกมือให้คนมาพาตัวเหวินเหรินกูออกไป จากนั้นก็ให้นกพิราบส่งสารส่งข่าวไปยังสมาคมเทียนตี้ทันที

ให้อวี่เหวินจิ้งตอบกลับซือหม่าหยวนตามคำขอนี้

ใช้เพียงคนคนเดียวในการแลกเปลี่ยนความร่วมมือและทรัพย์สินเหล่านี้ ละโมบโลภมากดั่งสิงโตอ้าปากกว้างยิ่งนัก

ไม่!

สิงโตยังไม่กล้าอ้าปากกว้างถึงเพียงนี้ เพราะต้องระวังฟันจะถูกถอนทิ้งหมดปาก

ทว่าเห็นได้ชัดว่าหลี่จุ่นกลับไม่เกรงกลัวเลย

จุดประสงค์ที่เขาทำเช่นนี้คือต้องการจะประกาศให้ซือหม่าหยวนรู้ว่าคนของซือหม่าหยวนอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว แต่ตอนนี้ยังมอบให้เขาไม่ได้ ต้องรอให้ตกลงให้ความร่วมมือกันก่อนจึงจะส่งตัวให้เขาได้

ส่วนหลังจากร่วมมือกันแล้วจะส่งมอบตัวประกันให้หรือไม่ ถึงเวลาค่อยว่ากัน

หลังจากพักผ่อนในอำเภอผิงอันแล้ว กองทัพก็ออกเดินทางอีกครั้ง

แน่นอนว่ากองทัพจำนวนครึ่งล้านนั้นไม่สามารถเคลื่อนทัพโดยเร็วได้ เนื่องจากต้องขนสัมภาระจำนวนมาก

หนึ่งในสัมภาระนั้นกระสุนปืนใหญ่มีความสำคัญมากที่สุด จากนั้นภายหลังหลี่จุ่นยังสั่งการกองทัพว่าให้นำหน้าไม้จำนวนนับพันและลูกธนูจำนวนแสนดอกไปด้วย

ยังมีเสบียงและอาหารสัตว์ของกองทัพอีกด้วย

แน่นอนว่ากลุ่มที่ขนเสบียงและอาหารสัตว์นั้นต้องค่อย ๆ เดิน อย่างไรก็ตามสงครามยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ พวกเขาจึงเดินช้า ๆ ได้

ภายหลังต่อมา ในบรรดากองทหารห้าแสนนายนี้มีกองทัพเกราะเหล็กอยู่หนึ่งแสนนาย กองทัพเกราะเหล็กนี้สวมชดเกราะที่มีน้ำหนักมาก แล้วความเร็วในการเดินจะเพิ่มขึ้นได้อย่างไร?

ด้วยความเร็วเท่านี้ หลี่จุ่นเกรงว่าต้องใช้เวลาถึงห้าวันกว่าจะถึงเมืองหลวง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รีบร้อน

ขอเพียงแค่ไปถึงเมืองหลวง ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

เนื่องจากเขาไม่รีบร้อน หลี่จุ่นจึงไม่ขี่ม้าแต่นั่งรถม้าแทน

และยังเป็นรถม้าคันใหญ่อันแสนหรูหรา

ลากโดยม้าสามตัว หากทางแคบไปกว่านี้คงผ่านไปไม่ได้แล้ว

หลี่จุ่นนั่งอยู่ข้างในรถม้ากับเจียงเยว่ฉาน เขากำลังเล่นหมากรุกกันอยู่

หลังจากที่เจียงเยว่ฉานชนะไปหลายตา หลี่จุ่นก็ดูอารมณ์เสีย

เมื่อก่อนเจียงเยว่ฉานเก่งกาจมาก ดังนั้นเขาจึงมักจะโกงและเพิ่มกฏเกณฑ์ขึ้นมาบ่อยครั้ง

ตอนนี้ไม่มีการเพิ่มกฎอะไรแล้ว หากไม่ระมัดระวังก็แพ้อยู่ดี

สิ่งที่แย่คือเจียงเยว่ฉานจำกฎที่เขาตั้งมาแบบขอไปทีได้ทั้งหมด ที่แม้แต่ตัวเขายังจำไม่ได้เลย

ดังนั้นตอนนี้กฎเหล่านั้นที่ถูกตั้งขึ้นมาเมื่อก่อน กลับกลายเป็นกระสุนที่ย้อนกลับยิงตัวเขาเอง!

หลี่จุ่นรู้สึกหดหู่อย่างยิ่ง

“ข้าจะไม่พลาดโอกาสนี้ไป จนกว่าความอยากรู้อยากเห็นของข้าจะหายไปแน่นอน”

หลี่จุ่นพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปดูคนอื่น จงตูมีชาวบ้านมาก ทุกคืนต้องมีไม่น้อยกว่า...ข้าแนะนำให้เจ้ากินยารักษาสมองของเจ้าเสีย!”

หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนโดนตอกหน้า

ความรู้สึกมากมายปะปนกันอยู่ในขณะนี้

เจียงเยว่ฉานผู้นี้รูปลักษณ์ประหนึ่งนางฟ้านางสวรรค์ เหตุใดจึงมีงานอดิเรกเช่นนี้?

งานอดิเรก?

เมื่อหลี่จุ่นคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ดูหดหู่ทันที

นี่เป็นที่เดียวที่นางสามารถเข้าใกล้โลกมนุษย์ได้ นอกเหนือจากการกิน ดื่ม ถ่ายหนัก และถ่ายเบา!

“ข้าไม่ได้บ้า อีกอย่าง อาหยวนนั่นแหละที่บ้า”

เจียงเยว่ฉานพูดพร้อมรอยยิ้ม

“อาหยวนของข้าไม่ได้บ้า เจ้าน่ะบ้า” หลี่จุ่นไม่พอใจ

“ไม่ได้บ้างั้นรึ?”

เจียงเยว่ฉานมีน้ำเสียงหยอกล้อ มองดูช่วงล่างของหลี่จุ่นแล้วพูดว่า

“ไม่ได้บ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าสิ่งสิ่งนี้กินได้หรือไม่? เหตุใดนางจึงชอบกินนัก? ข้าคิดว่านางนั่นแหละที่บ้า”