องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1427

คนอกใหญ่ไร้สมองนี่คือใครน่ะหรือ?

แน่นอนว่าคือปันหมิ่นยังไงล่ะ

ปันหมิ่นดูไม่สดใสเปล่งประกายเหมือนอย่างเคย อีกทั้งยังดูซีดเซียวลงไปเล็กน้อยอีกด้วย

เหมือนกับคนที่ทำงานลำบากตรากตรำมาหลายวัน

แม้ว่าจะยังคงสวมชุดสีขาว แต่ก็มีฝุ่นฝังอยู่บนกระโปรงมากมาย และแม้แต่รองเท้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยโคลนสีดำ

ดูสกปรกเลอะเทอะเล็กน้อย

เมื่อหลี่จุ่นเห็นว่านางอยู่ที่โต๊ะคนเดียว จึงเดินตรงเข้าไปทันที

เจียงเย่วฉานเห็นดังนั้น จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจ้าหมอนี่...

จะเข้าหาผู้หญิงทุกคนที่เจอเลยรึ?

นางมองผู้หญิงหน้าตาซีดเซียวที่อยู่ตรงโต๊ะอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วหรี่ตาเล็กน้อย

มิใช่ว่าผู้หญิงคนนี้ก็ชอบเจ้าหมอนี่หรอกนะ?

ไม่ได้การ!

พอคิดได้อย่างนี้ เจียงเยว่ฉานรีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ดึงหลี่จุ่นเอาไว้แล้วพูดว่า

“โต๊ะของพวกเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น นั่งตรงนี้แหละ!”

พูดจบนางก็ลากหลี่จุ่นไปที่โต๊ะข้าง ๆ

หลี่จุ่นชะงักไปสักพัก จากนั้นก็มองเจียงเยว่ฉานพร้อมพูดว่า

“นี่เจ้าทำกระไร?”

เจียงเยว่ฉานจ้องเขม็งพร้อมพูดว่า “ท่านคิดจะเกี้ยวหญิงคนนั้นอีกแล้วใช่หรือไม่? มีผู้หญิงมากมายถึงเพียงนั้นแล้วยังไม่พอให้ท่านบันเทิงเริงใจอีกรึ? ท่านเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะกลับไปบอกศิษย์พี่รอง? ครั้งนี้ข้าต้องจับตาดูท่านแทนศิษย์พี่รองเสียแล้ว!”

หลี่จุ่นมีสีหน้าไม่พอใจทันทีและพูดว่า

“เจ้าคิดอะไรน่ะ? ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนของลัทธิขงจื๊อ...ข้ารู้จักกับแม่ของนาง!”

“หา?”

เมื่อเจียงเยว่ฉานได้ยินเช่นนั้น ก็มีท่าทีชะงักงัน

จากนั้นก็ยิ้มแห้ง ๆ ขึ้นมา

หลี่จุ่นไม่แยแสนาง เดินตรงไปที่ปันหมิ่นอีกครั้ง

ปันหมิ่นรู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่ามีคนเข้ามาหา นางเงยหน้าขึ้น เมื่อพบว่าเป็นหลี่จุ่น สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับถอยหลังไปด้วยความกลัว

“คุณหนู ท่านกลัวอะไรหรือ?”

หลี่จุ่นยิ้มเยาะทันที และหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าปันหมิ่น

เวลานี้ เจียงเยว่ฉานก็นั่งลงเช่นกัน

เรื่องที่หลี่จุ่นเกือบถูกฆ่าที่เมืองหลวงแคว้นหนานเมื่อก่อน แน่นอนว่านางรู้เป็นอย่างดี

ผู้หญิงหน้าซีดเซียวตรงหน้านางผู้นี้ คือแม่นางปันแห่งลัทธิขงจื๊องั้นหรือ?

หน้าตาค่อนข้างสวยเชียว แม้ว่าจะเทียบเท่าจักรพรรดินีแคว้นหนานไม่ได้ แต่ก็สวยพอ ๆ กับหวังเหยียนหรันและจ้าวเฟยเอ๋อร์เลยทีเดียว

ที่สำคัญคือ...นางหน้าอกใหญ่!

นางสงสัยว่า ในท้ายที่สุดผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นผู้หญิงของหลี่จุ่นหรือไม่?

เจียงเยว่ฉานที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทำให้ปันหมิ่นรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

เมื่อเห็นความงามของเจียงเยว่ฉาน ปันหมิ่นก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา ค่อย ๆ ก้มหน้าลง จากนั้นก็ถามด้วยเสียงอันแผ่วเบาราวกับว่ายอมจำนนต่อชะตากรรมของตนว่า

“แล้วท่านคิดอย่างไร...จะข้าฆ่าทิ้งหรือ?”

ปันหมิ่นดูเหมือนจะร้องไห้และดูทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นมองดูนางด้วยสีหน้าหยอกเย้า พยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วกล่าวว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว! แต่ข้าสงสัยนิดหน่อย อาจารย์ของท่านไปจากที่นี่แล้ว เหตุใดท่านยังอยู่ที่นี่อยู่ล่ะ? หรือว่าเขามอบหมายภารกิจชิ้นใหม่ให้ท่านแล้วงั้นรึ?”