องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1428

“หากอาจารย์ของเจ้ามอบหมายภารกิจใหม่ให้ท่านแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็บอกข้าสักหน่อยสิ หากท่านให้ความร่วมมือ ข้าอาจจะสังหารเจ้าให้ตายแบบไม่ทรมาน ไม่อย่างนั้น...หึหึ!”

หลี่จุ่นมองไปที่ปันหมิ่นด้วยสีหน้าชั่วร้าย

จากนั้นเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อปันหมิ่นส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“ข้าต้องขออภัยที่ต้องทำให้ท่าน...ฝ่าบาทผิดหวัง...ตัวข้าน้อยในตอนนี้ เป็นเพียงแค่สุนัขไร้บ้านเท่านั้น”

เอ๋?!

หลี่จุ่นและเจียงเยว่ฉานมองหน้ากัน ทั้งสองประหลาดใจเล็กน้อย

“ท่านถูกหลี่จุ่นทอดทิ้งงั้นหรือ?” หลี่จุ่นถาม

ปันหมิ่นส่ายหัวแล้วกล่าวว่า

“จนถึงคราที่แล้ว ข้าพึ่งมารู้ว่าสิ่งที่ข้าเชื่อมาตลอดนั้นเป็นเรื่องน่าขัน ดังนั้นข้าจึงหนีออกมา หนีออกมาได้ถึงอิงโจว...ต่อมาข้าก็ได้รู้ข่าวว่าท่านสุขสบายดี และได้สถาปนาจักรวรรดิพันธมิตรจงหยวน และกลายเป็นมหาจักรพรรดิ ข้าจึงกล้าที่จะอยู่จงหยวนต่อไป...”

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่คิดเลยว่าปันหมิ่นจะถึงกับหนีออกมาและวิ่งหนีมาถึงที่นี่ได้

ไม่รู้ว่าที่ผู้หญิงคนนี้พูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่ตามหลักแล้วถ้าต่อให้นางจะไม่ได้หนีมาจากหลี่โจ้ว แต่หลี่โจ้วก็ไม่ได้ทำอะไรนางอยู่ดี แล้วทำไมถึงหนีออกมาล่ะ?

แน่นอน

หากนางผิดหวังกับลัทธิขงจื๊อและสิ่งที่นางเชื่อมาตลอดตามที่นางว่า การที่หนีออกมาก็สมเหตุสมผล

แต่ผู้หญิงหน้าตาดีมักโกหกเก่ง

ดังนั้นคำพูดของผู้หญิงคนนี้...เขายังไม่อยากจะเชื่อมันง่าย ๆ

“แล้วท่านหนีมาที่จงโจวได้อย่างไร?” หลี่จุ่นถาม

“ข้าได้ยินมาว่าที่มีสงครามเกิดขึ้นอีกครั้งที่จงหยวน ข้าจึงตั้งใจจะหนีอีกครั้ง”

หลังจากที่ได้ยอมรับชะตากรรมตัวเองออกมาแล้ว ปันหมิ่นก็รู้สึกใจเย็นลง

“น่าเสียดาย ในเมื่อตอนนี้ท่านพบข้าแล้ว คงหนีไม่พ้น”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดทันที

ปันหมิ่นส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยยอมรับผิด...จะฆ่าหรือหั่นข้าเป็นชิ้น ๆ ก็สุดแล้วแต่ท่าน”

“ฆ่าหรือหั่นเป็นชิ้น ๆ ?”

หลี่จุ่นมีสีหน้าท่าทางติดเล่น พูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ท่านวางใจเถิด แม้ว่าเจ้าจะเป็นหญิงโง่เขลาที่อกใหญ่ไร้สมอง แต่หน้าตาท่านก็ถือว่าไม่เลวเลย ข้าผู้นี้จะไม่ทำเรื่องโหดร้ายอย่างการฆ่าหญิงงามหรอก ดังนั้นข้าจะไม่ฆ่าท่าน”

“ท่าน...ยอมยกโทษให้ข้าจริง ๆ หรือ?” ปันหมิ่นที่มีสีหน้าเศร้าหมองมีความหวังขึ้นมาทันที

ทว่าหลี่จุ่นก็ไม่ได้สนใจนัก

เขาเรียกบริกรในโรงเตี๊ยมมา หลังจากกินดื่มจนอิ่มหนำสำราญ เขาก็อุ้มปันหมิ่นผู้อกใหญ่ไร้สมองออกไปด้วย

แม้ว่าในโรงเตี๊ยมแห่งนี้จะมีคนไม่มากนัก แต่เมื่อออกไปข้างนอก บนท้องถนนก็เต็มไปด้วยผู้คน!

ปันหมิ่นที่ถูกหลี่จุ่นอุ้มแล้วเดินออกไปตามท้องถนนรู้สึกอับอายถึงขีดสุด แทบอยากจะกัดเขาให้ตายไปเสีย!

แต่วรยุทธ์ของหลี่จุ่นในตอนนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก นางจะไปสู้เขาได้เยี่ยงไร?

นางถูกหลี่จุ่นควบคุมไว้อย่างแน่นหนา ไม่สามารถต่อต้านได้!

เมื่อเจียงเยว่ฉานเห็นภาพตรงนี้ สีหน้าก็ดูทุกข์ใจ ได้แต่ร้องตะโกนตามหลังว่าจะกลับไปบอกจักรพรรดินี

หลี่จุ่นยังคงเดินไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่แยแสสิ่งเหล่านั้น อุ้มปันหมิ่นตรงไปที่ค่ายทหาร

ในคืนนั้นเอง

ในรถม้าที่เดิมทีมีแค่เจียงเยว่ฉานกับหลี่จุ่น ตอนนี้กลับมีสาวสวยในชุดสาวใช้คนหนึ่งมาเพิ่ม

ผู้หญิงที่มีหน้าอกหน้าใจอันใหญ่โต พร้อมกับดวงตาคู่นั้น...ที่เต็มไปด้วยความโกรธและอับอาย

นางฆ่าหลี่จุ่นด้วยสายตาอยู่ตลอดเวลา...หากดวงตาฆ่าคนได้ สายตานางคงฆ่าหลี่จุ่นได้ไปนานแล้ว