องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1429

กองทัพยังคงเดินทางต่อไป

สามวันต่อมา

ในที่สุดก็มาถึงเมืองหลวง

จักรพรรดิอู่ออกจากเมืองมาต้อนรับหลี่จุ่นเข้าวังหลวงอย่างทรงเกียรติด้วยตัวเอง

ตอนนี้ในฐานะองค์ชายสาม จักรพรรดิราชวงศ์อู่ เขามีเพียงการสนับสนุนและความนับถือต่อหลี่จุ่น ความดูหมิ่นนั้นไม่มีอยู่อีกแล้ว

อย่างไรเสียตำแหน่งจักรพรรดินี้ก็เป็นรางวัลจากหลี่จุ่น

และเพียงแค่คำคำเดียวจากหลี่จุ่น...ก็สามารถทำให้เขาสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปได้เช่นกัน

ดังนั้นตอนนี้ องค์ชายสามเขาจะกล้าอวดดีกับหลี่จุ่นได้อย่างไร เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถ่อมตัวและเอาอกเอาใจเขาทุกวิถีทาง

และหลี่จุ่นก็ไม่ได้ทำให้เขาลำบากอะไรด้วย

อย่างไรเสีย ในใจของเขาเองก็ยังรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย หากเขาไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายตั้งแต่แรก ไม่แน่ว่าเขาและน้องชายอาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ได้

ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังโดนหักแขนขาและโยนทิ้งไปตามถนน

ถ้ามิใช่เพราะจ้าวเสี่ยน กั๋วจิ้วผู้เฒ่า พวกเขาสองคนพี่น้องคงจะไปเฝ้ายมบาลนานแล้ว และหลี่จุ่นก็คงถูกตั้งข้อหาโทษฐานฆ่าน้องชาย

โชคดีก็คือ พวกเขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้คือหลี่จุ่นที่เป็นคนทำตั้งแต่แรก

และหลังจากที่หลี่เฉียนได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิ ความขุ่นเคืองที่มีต่อหลี่จุ่นในอดีตทั้งหมดหายไปทันที ในทางกลับกันเขารู้สึกยินดีปรีดาเสียด้วยซ้ำ

แม้แต่องค์ชายห้า หลี่จ้ง ก็ไม่กล้าพูดจาไม่ดีลับหลังหลี่จุ่น...เนื่องจากพี่สามของเขานั้น ตอนนี้ได้ลงเรือลำเดียวกันกับเขาแล้ว

หากเขากล้าพูดจาว่าร้ายให้หลี่จุ่น...จะไม่เป็นการทำให้พี่สามของเขาตกเป็นภัยหรือ?

เกรงว่าหลี่จุ่นจะยังไม่ติดบัญชีแค้น ดังนั้นพี่สามควรจะทำตัวดี ๆ กับเขาไว้ก่อน

แม้ว่าหลี่จ้งจะโง่เง่าเล็กน้อยในบางครั้ง แต่เขาก็เป็นที่ช่ำชองในการประเมินสถานการณ์ เป็นผู้นำที่ฉลาด

ตอนนี้พี่สามที่ในอดีตเคยมีความสัมพันธ์อันดีกับได้กลายเป็นจักรพรรดิแล้ว ชีวิตดีถึงขีดสุด เขาปฏิบัติต่อท่านอ๋องของเขาอย่างจริงใจ สง่างามกว่า

ผู้ใด

ครานี้หลี่จุ่นนำกองทัพของเขาออกศึก จึงได้ผ่านที่แห่งนี้

ที่นอกวังหลวง เขาย้ายเก้าอี้มาให้หลี่จุ่นด้วยตัวเองก่อนที่หลี่จุ่นจะลงมา ถึงแม้ว่าเขาจะแค่ยิ้มบาง ๆ พร้อมพยักหน้าให้เขาก็ตาม

แต่หลี่จ้งก็คิดว่าความแค้นในอดีตระหว่างเขากับน้องหก ได้มลายหายไปทันที

จากนั้นหลี่เฉียนก็รีบพูดทันทีว่า

“ท่านพูดกระไรเยี่ยงนั้น อยู่ต่อหน้ามหาจักรพรรดิ ข้าก็ต้องสำเหนียกตัวตนไว้ตลอดอยู่แล้ว!”

หลี่จุ่นทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้เขายืนอยู่แบบนั้น

หลี่เฉียนยืนรออยู่ที่เดิมด้วยความเคารพอย่างแท้จริง

หลี่จุ่นพาเจียงเยว่ฉานเข้าไปในตำหนักปีก

ในตำหนักปีกแห่งนี้ ที่จริงแล้วเจ้าของของมันอยู่ด้วยกันกับหยางจงมาตลอด เขาอยู่ที่นี่เพียงแค่ปีเดียว จึงไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งอันใดนัก

แต่เนื่องจากที่นี่คือสถานที่ที่หยางจงอาศัยอยู่ เขาจึงอยากที่จะมาดู

แน่นอนว่ายังมีร่องรอยความรู้สึกจากเจ้าของร่างเดิมอยู่ด้วย

หลี่จุ่นเองก็ไม่สามารถบอกความแตกต่างได้เช่นกัน

เดินไปรอบหนึ่ง ทั้งสองก็มาถึงสระน้ำข้าง ๆ เจียงเยว่ฉานพลันหันไปมองหลี่จุ่นและถามว่า

“ท่านเติบโตอยู่ที่นี่หรือ?”