องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1430

เจียงเยว่ฉานมองดูตำหนักปีกในวังหลวงที่ดูไม่หรูหราโอ่อ่าเลยสักนิดแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

แม้ว่าจะรู้หลี่จุ่นในเมื่อก่อนนั้น มิได้เป็นที่รักใคร่เลยแม้แต่น้อย แต่องค์ชายคนหนึ่งต้องมาอยู่ในสถานที่เช่นนี้ ก็จะซอมซ่อเกินไปหน่อย

“ใช่แล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า

เขานึกถึงหยางจง ซึ่งแต่เดิมเป็นคนรับใช้ที่ภักดีของเขา ทว่าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะกลายเป็นผู้อาวุโส เป็นท่านน้าของเขาไปเสียได้

เสียดายที่เขาถูกหลี่เจิ้งฆ่าทิ้งเสียแล้ว

สิ่งที่แย่ที่สุดคืออะไร?

สิ่งที่แย่ที่สุดคือหยางจงไม่สามารถแก้แค้นได้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงสัญญากับหยางจงว่าจะแก้แค้น...แต่ดูเหมือนว่าแค้นนี้จะไม่มีทางได้ชำระเสียแล้ว

อย่างไรก็ตาม เพื่อแก้แค้นให้กับน้าแท้ ๆ ของเขา เขาต้องฆ่าพ่อของตัวเอง...การแก้แค้นเยี่ยงนี้ ผู้ใดจะทำลงล่ะ?

เมื่อได้ยินหลี่จุ่นตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเยือกเย็น เจียงเยว่ฉานจึงเบนสายตาที่งดงามของนางเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“แล้วท่านมาทำกระไรที่นี่? มารำลึกถึงความขมขื่นครั้นก่อนรึ?”

หลี่จุ่นส่ายหัว “มาเพียงเพื่อรำลึกถึงผู้อาวุโสคนหนึ่งน่ะ”

เรื่องที่หยางจงคือน้าแท้ ๆ ของเขานั้น เขายังไม่เคยบอกใคร แม้แต่เรื่องที่หลี่เจิ้งฆ่ามารดาของเขา เขาเองก็ไม่เคยพูด

น่าหลันเหวินน่าจะรู้...แต่นางไม่เคยยกเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาพูดต่อหน้าเขา

“ผู้อาวุโส?”

เจียงเยว่ฉานชะงักไปสักพัก

แต่หลี่จุ่นไม่ได้ตอบอะไรต่อ

หลี่จุ่นในขณะนี้ยืนมองสระน้ำตรงหน้า และทันใดนั้นก็ก็มีท่าทีดูแปลกไปเล็กน้อย

สระน้ำแห่งนี้...

เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ดูเหมือนว่าจะมาจากก้นบึ้งส่วนลึกในร่างกายของเขา ความรู้สึกเช่นนี้มันแปลกมาก

หลี่จุ่นไม่ใช่คนกลัวน้ำ...แล้วใยจึงรู้สึกเช่นนี้?

ราวกับว่าในส่วนลึกของความทรงจำ...ดูเหมือนว่าเขาเคยตกลงไปในบ่อนี้

หืม...

หลี่จุ่นมองมองดูสระน้ำตรงหน้า ทันใดนั้นภาพส่วนลึกในความทรงจำ ก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนมา

แข็งแกร่งขึ้นและชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

เขาค่อย ๆ ย่อตัวลงและวางมือลงไปในน้ำ

น้ำในสระค่อนข้างเย็นเฉียบ...เขารู้สึกหนาวสั่นทันใด

ตอนนี้เป็นฤดูหนาวแล้ว

หลี่จุ่นสำรอกน้ำออกมาหลายอึกใหญ่และสำลักอย่างรุนแรง!

“ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วลงไปทำไมเล่า?!” เจียงเยว่ฉานประคองหลี่จุ่นทันที มันสมองอันมากมายของนางตอนนี้ค่อนข้างพร่ามัว

นางไม่เข้าใจการกระทำของหลี่จุ่นเลย

หลี่จุ่นสำลักออกมาอย่างรุนแรงหลายรอบ จากนั้นดวงตาที่ว่างเปล่าของเขาก็ค่อย ๆ กลับมาชัดเจนอีกครั้ง

เขาจ้องมองตัวเองที่เปียกโชกไปทั้งตัวอย่างว่างเปล่า มองดูมือทั้งสอง จากนั้นก็บ่นพึมพำเบา ๆ ว่า

“พี่เหวินจวิน...”

“เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนเขาเคยฝัน ฝันว่าเมื่อตอนที่หลี่เหวินจวินยังเด็ก นางตกลงไปในน้ำ จากนั้นตัวเองในวัยเยาว์ก็เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยหลี่เหวินจวิน

“ที่แท้ก็มิใช่ฝัน...ที่แท้ก็เป็นความจริง...”

หลี่จุ่นมองมือทั้งสองของตัวเองอย่างตกตะลึง ในความพร่าเลือนนั้นราวกับว่ากำลังเกิดภาพทับซ้อนของมือในวัยเด็กของเขาอยู่

แสดงว่า...

เจ้าของร่างเดิมในวัยเด็ก ก็เป็นคนช่วยชีวิตหลี่เหวินจวิน!

เขาเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าเหตุใดน่าหลันเหวินจึงโปรดปรานเขาและยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา...เป็นเพราะว่าเจ้าของร่างเดิมในวัยเด็กได้ช่วยชีวิตนางไว้

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง

หลี่จุ่นเริ่มสับสนเล็กน้อย