องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1431

บางเวลาหลี่จุ่นก็นึกโกรธเคืองที่เทคนิคการข้ามมิติของเขาแย่จนเกินไป ไม่เพียงแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในร่างที่อ่อนแอไม่เอาไหน แต่ยังอยู่ในครอบครัวที่วุ่นวายพัลวันเช่นนี้อีก

แต่เมื่อมาพิจารณาดูให้ดีแล้ว...

ทุกสิ่งที่เขามีในตอนนี้ก็ล้วนมาจากเจ้าของร่างเดิมทิ้งไว้ให้มิใช่หรือ ?

เขามีผู้หญิงรายล้อมเยอะขนาดนี้ แต่ละคนก็ล้วนหน้าตาสะสวยเกินใคร

นอกจากการที่ผู้หญิงเหล่านี้จะชอบเขาที่ความสามารถแล้ว เหตุผลส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขาหน้าตาดีมิใช่หรือ แล้วความหล่อมาจากไหนกันเล่า ?

ก็เป็นเจ้าของร่างเดิมนี่แหละที่มอบไว้ให้เขา !

เหตุใดน่าหลันเหวินจึงปกป้องเขามากถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่ว่านางคอยปกป้องเขาเอาไว้ ยามเมื่อเขาข้ามมิติมาจะมีชีวิตได้จนถึงป่านนี้หรือ ?

ความผูกพันนี้... ก็เป็นสิ่งที่เจ้าของร่างเดิมทิ้งไว้ให้เขา

ฉะนั้นภายในใจของหลี่จุ่นจึงเกิดความสับสนขึ้นมา

เหมือนว่าเขาไม่ควรบ่น

เขาเองก็เพิ่งค้นพบในตอนนี้เอง... ที่แท้เจ้าของร่างเดิมเองก็ไม่ได้แย่อย่างที่เขาคิด ในทางกลับกัน ในความทรงจำของเขานั้น ที่จริงแล้วเจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่มีจิตใจดี

จิตใจดีงามเชียวนะ

หาได้ยาก

“เฮ้อ ไปเถอะ”

หลี่จุ่นสะบัดผมที่เปียกน้ำของตนเองแล้วเดินกำลังภายในเล็กน้อย ทำให้ร่างกายที่เปียกชื้นของตนเองเกิดการระเหยน้ำจนแห้ง

แน่นอนว่าชุดที่สวมอยู่นั้นไม่อาจทำให้แห้งได้

กำลังภายในไม่ได้ดูเกินจริงเหมือนอย่างในหนังที่เขาเคยดู

“ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ?”

เจียงเยว่ฉานเผยสีหน้าอันเป็นกังวลซึ่งไม่อาจเห็นได้บ่อยนัก

หลังจากหญิงสาวดึงตัวหลี่จุ่นขึ้นมาแล้วก็มองเห็นว่าหลี่จุ่นที่นั่งเหม่อลอยอยู่อีกพักหนึ่งนั้นดูมีสีหน้าสับสน สุดท้ายนางจึงอดเป็นกังวลไม่ได้อยู่ดี

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าวางใจเถอะ เมื่อครู่แค่กำลังคิดถึงเรื่องบางอย่างจึงดูผิดแปลกไปบ้าง”

น้ำเสียงของหลี่จุ่นดูซึมไปเล็กน้อยราวกับทำสิ่งใดหล่นหายไป

เจียงเยว่ฉานรู้สึกว่าแปลกนัก นางคิดว่าหลี่จุ่นคงมีอะไรปิดบังนางไว้ เพียงแต่ในตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะถาม

ทั้งสองคนออกจากตำหนักปีก ครั้นเมื่อมาถึงหน้าประตูแล้วก็เห็นว่าหลี่เฉียนยืนทำความเคารพอยู่ที่เดิม คล้ายว่าขาทั้งสองยังไม่เคยได้ขยับไปไหนมาก่อน

ทำให้หลี่จุ่นมองแล้วรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอีกครา

แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ละนะ...

พี่ชายของตนเองคนนี้... อาจคิดว่าเมื่อก่อนปฏิบัติด้วยท่าทีเลวร้ายต่อเขาไว้มาก บัดนี้เขากลับมอบผลประโยชน์ที่ดีให้แก่หลี่เฉียนมากขนาดนี้ จึงอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกผิด จึงได้ทั้งนอบน้อมและเคารพต่อตนเองมากขนาดนี้

แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นพี่น้องกันนี่นะ...

เฮ้อ ก็ใช่ละ

นี่เป็นสังคมศักดินา... มีฐานันดรลำดับชั้นที่ชัดเจนเคร่งครัด ส่วนตัวหลี่จุ่นเองก็เป็นถึง มหาจักรพรรดิเหรินหวง ในโลกหล้านี้มีเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด !

สถานะศักดินาของเขานั้นสูงกว่าหลี่เฉียน หากที่หลี่เฉียนจะนอบน้อมต่อเขาเช่นนี้ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ขึ้นมาทันที

หลี่จุ่นเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วพยักหน้าช้า ๆ เป็นการอนุญาต

จากนั้นก็เดินตามเจียงเยว่ฉานเข้าไปด้านในด้วยความแปลกใจ

เจียงเยว่ฉานเคยมาที่นี่จึงคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี

เมื่อเดินเลี้ยวเข้าสู่สวนแห่งหนึ่ง ก็พบว่าด้านหน้าทางเข้าสวนมีหญิงรับใช้วัยชราสองคนยืนเฝ้าอยู่

เกรงว่าคงมีอายุสักห้าหกสิบปีเห็นจะได้

มายืนขวางทางพวกเขาไว้

เจียงเยว่ฉานก้าวออกมาด้านหน้าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“มหาจักรพรรดิเหรินหวงเสด็จมาเอง ต้องการไปถวายพระพรไทเฮา โปรดหลีกทางด้วย !”

หญิงรับใช้วัยชราทั้งสองพากันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อเหลือบมองหลี่จุ่นที่ยืนอยู่เบื้องหลัง เจียงเยว่ฉานแล้ว ก็รีบโค้งคำนับแล้วเปิดทางให้

ฝ่ายหลี่จุ่นนั้นมองไปทางเจียงเยว่ฉานด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินสักเท่าไรนัก...

นี่มันอะไรกันเล่า ?

หากจะเรียกว่าไทเฮาได้...

ก็ต้องเป็นมารดาของหลี่โจ้วเท่านั้น...

นี่แปลว่าทวดของหลี่จุ่น...

ยังมีชีวิตอยู่หรือ ?!