องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1432

ภายในใจของหลี่จุ่นเกิดความตกตะลึงขึ้นมาถึงขีดสุด

ท่านทวดของเขาคนนั้นยังมีชีวิตอยู่... เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ !

ขนาดหลี่โจ้วยังอายุตั้งเท่าไรกันแล้ว

คงเกือบ ๆ ร้อยปีได้แล้วกระมัง แต่นี่แม่ของหลี่โจ้วกลับยังมีชีวิตอยู่เสียได้...

หากไม่ตกใจตอนนี้แล้วจะตกใจตอนไหนได้เล่า

หลี่จุ่นที่เกิดอาการตกใจยังคงเดินตามเจียงเยว่ฉานเข้าไปด้านในตำหนัก อ้อมผ่านพุ่มดอกไร้นามข้างทางที่ยังคงแบ่งบานแม้ในยามเหมันต์ จนในที่สุดก็มาถึงศาลาริมสระน้ำแห่งหนึ่ง

รอบ ๆ ศาลานั้นมีทั้งสาวรับใช้และองครักษ์ล้อมรอบ

ในศาลานั้นมีหญิงชราผมสีดอกเลานั่งมองปลาในทะเลสาบอยู่ โดยมีสาวรับใช้วัยชราอีกคนกำลังโปรยอาหารปลาอยู่ใกล้ ๆ

ปลาเหล่านั้นยังคงโผล่พ้นน้ำแย่งอาหารอย่างแข็งขันแม้ในยามฤดูหนาวเช่นนี้

หลี่จุ่นหยุดยืนแล้วมองไปยังหญิงชราที่กลางศาลาคนนั้น

ชายหนุ่มเคยเห็นคนชรามาไม่น้อย ทุกคนล้วนแต่มีรอยตีนกาอยู่ทั่วใบหน้า ราวกับเปลืออกไม้แก่ที่แห้งและแตกระแหง

แต่หญิงชราเบื้องหน้าเขาคนนี้กลับไม่มีรูปลักษณ์เหี่ยวแห้งเช่นนั้น กระทั่งมองดูแล้วยังมีเลือดฝากอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย ลำพังแค่มองจากที่เห็นด้วยตาเปล่านี้เกรงว่าอายุคงไม่เกินไปกว่าแปดสิบปี

แต่หญิงชราคนนี้... เป็นถึงแม่ของหลี่โจ้วเชียวนะ...

เป็นท่านทวดที่ไร้ซึ่งความสัมพันธ์ทางสายเลือดของเขา !

จะอย่างไรก็คงมีอายุร้อยกว่าปีได้

ช่างน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก...

หญิงชราเองก็กำลังมองมายังหลี่จุ่นด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา ต่างฝ่ายต่างก็กำลังพิจารณาซึ่งกันและกัน

เจียงเยว่ฉานมองด้วยรอยยิ้มโดยมิได้เอ่ยเสียงอันใด เพียงแต่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ

เมื่อผ่านไปนานอยู่ครู่หนึ่งหญิงชราก็หัวเราะขึ้นมา

“จะอย่างไรเจ้าก็หน้าตางดงามคมเข้มมากกว่า แม้แต่เจิ้งเอ๋อร์ตอนเด็ก ๆ ก็ยังเทียบเจ้าไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นจึงค่อยได้สติกลับมาและรีบเข้าไปคารวะอีกฝ่าย

“คารวะท่านทวด !”

คราวนี้หญิงชราหัวเราะด้วยความยินดีเสียยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็รีบกวักมือให้หลี่จุ่นแล้วเอ่ยขึ้น

“มาสิ มาหาทวด ให้ทวดได้ดูเจ้าชัด ๆ หน่อย แหม เหลนของข้าเอ๋ย นับตั้งแต่เจ้าอายุสิบขวบทวดก็ไม่ได้เจอกับเจ้าอีกเลย”

หลี่จุ่นได้ยินแล้วก็เกิดอาการเสียววันหลังวาบขึ้นมา

หญิงชราผู้นี้เคยเจอเขาตอนเด็ก ๆ หรือ ?

แต่ตัวเขาไม่เคยเจอหญิงชรามาก่อนนี่นา ?

จากนั้นนางก็หัวเราะไปต่อว่าหลี่จุ่นที่มองนางด้วยรอยยิ้มไป

“เจ้านี่นะ กล้าพูดไปเสียทุกอย่างจริง ๆ ... แต่ทวดชอบยิ่งนัก”

หลี่จุ่นจะถามอะไรได้บ้างเล่า ?

แม้แต่ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ได้ว่าตนเองจะถามอะไรได้บ้าง

เรื่องเดียวที่เขาแปลกใจก็คือ... ท่านทวดของเขาคนนี้เหตุใดจึงมีชีวิตยืนยาวขนาดนี้ได้ ?

ดังนั้นการที่เขาเอ่ยถามออกไปเช่นนี้ก็มิได้ผิดนัก เพราะนี่คือคำถามที่เขาต้องการจะถามจริง ๆ

หลังจากหญิงชราหัวเราะเสร็จแล้ว นางเอกก็ตั้งใจตอบคำถามของหลี่จุ่นเช่นกัน

ไทเฮาเอ่ยขึ้นมา “ข้าหรือ... ปีนี้ก็อายุหนึ่งร้อยยี่สิบแปดปีแล้วละ”

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ตกใจจนยิ้มออกมา

ไม่ต้องพูดอันใดให้มากความ

ท่านทวดของเขาคนนี้... เกรงว่าเมื่อตอนสาว ๆ ก็คงเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งเช่นกัน มิน่าเล่าที่หลี่โจ้วฝึกวรยุทธ์มาได้สูงถึงเพียงนี้ เกรงว่าก็คงจะได้สืบทอดมาจากท่านทวดของเขานี่ละ

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นนึกได้เช่นนั้นก็ถามออกไปราวกับไม่ใส่ใจในคำถามนัก

“ท่านทวด ที่จริงข้ามีคำถามหนึ่งที่อยากถามท่านอยู่จริง ๆ หากลูกชายของท่านหรือก็คือท่านปู่ของข้าเกิดอยากสังหารข้าขึ้นมา เรื่องนี้ท่านจะคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างหรือ ?”