องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1433

หญิงชราผมสีดอกเลาได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

นางทอดถอนใจพลางส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“บอกตามตรงนะ ตอนนั้นที่ได้ยินว่าปู่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ทวดเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน... แต่เรื่องของเจ้าสองคนปู่หลานใช่ว่าคนแก่อย่างข้าจะเข้าไปยุ่งได้ ข้าน่ะแก่มากแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้วละ”

สิ่งที่หญิงชราเอ่ยนั้นเข้าใจได้ง่ายโดยไม่ต้องอธิบายสิ่งใด

แปลว่านางไม่สนใจนั่นเอง

หลี่จุ่นหยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาเข้าใจถึงสิ่งที่หญิงชราเอ่ยดี จึงทำท่าเคารพแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านทวด ข้าเข้าใจแล้ว !”

หญิงชรายิ้มขึ้นมา ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่น

“ในเมื่อเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นก็คงได้เวลาที่จะมอบของสิ่งนั้นให้เจ้าแล้วละ”

“ของสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นก็นึกแปลกใจขึ้นมา

ไทเฮาจึงสั่งให้คนไปหยิบมา

เวลาผ่านไปไม่นานนัก สาวรับใช้วัยชราก็ถือกล่องสีชาดขนาดเล็กมาอย่างเบามือ

จากนั้นก็นำมามอบให้หลี่จุ่นด้วยท่าทีนบนอบ

ทำให้หลี่จุ่นเกิดความแปลกใจยิ่งนัก

นี่คือของอะไรกัน ?

เหตุใดจึงต้องนำมามอบให้เขาด้วยท่าทีจริงจังเช่นนี้

ชายหนุ่มมองไปยังไทเฮาด้วยสายตาสงสัยแล้วเอ่ยปากถาม

“ท่านทวด นี่คือ...”

เขายื่นมือออกไปรับกล่องสีชาดนี้อย่างเบามือโดยมิได้รีบร้อนเปิดดู หากแต่มองไปยังไทเฮา

ไทเฮาจึงเอ่ยตอบผู้เป็นเหลน

“ของสิ่งนี้ทวดคิดมานานนัก คิดว่ามอบให้เจ้าจะเหมาะสมกว่า นี่เป็นของที่ท่านอัครมหาเสนบดีทิ้งไว้ก่อนที่จะจากไป เขาบอกว่าให้ข้าตัดสินใจเกี่ยวกับกล่องนี้ได้เอง วันนี้ได้พบเจ้าข้าก็รู้ว่าของสิ่งนี้ควรมอบให้แก่เจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นจึงค่อย ๆ เปิดกล่องออกดู

เจียงเยว่ฉานที่อยู่ข้าง ๆ เองก็ยื่นหน้ามามองด้วยความแปลกใจเช่นกัน

สุดท้ายทั้งสองคนจึงได้เห็นว่า

ในกล่องมีตราประทับหยกอยู่ !

“นี่คือ...”

ทั้งสองคนพากันตกตะลึงอยู่เช่นนั้น

ไทเฮาจึงเอ่ยขึ้น

แต่เจียงเยว่ฉานที่ยืนอยู่กลับรีบก้าวเข้ามาควงแขนหลี่จุ่นไว้แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ไทเฮาทรงวางพระทัยเถิดเพคะ ถ้าเขากล้ารังแกหม่อมฉัน หม่อมฉันจะตีขาของเขาให้หักเลย !”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นก็มึนงงไปชั่วครู่

ครั้นเมื่อเดินออกมาจากตำหนักแล้ว

หลี่จุ่นก็อดถามเจียงเยว่ฉานไม่ได้ “เหตุใดเจ้าไม่อธิบายให้ท่านทวดเข้าใจเล่า ? แล้วเหตุใดต้องมาห้ามข้าไม่ให้อธิบายด้วย ?”

เจียงเยว่ฉานหันมากลอกตาใส่ชายหนุ่มแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านนี่เสียแรงที่เป็นเหลนของไทเฮาจริง ๆ แค่นี้ก็ฟังไม่เข้าใจเจตนาของไทเฮาเสียได้ สิ่งที่นางอยากได้ยินนั้นมิใช่คำว่าข้ากับท่านเป็นอะไรกันหรือไม่ แต่นางอยากให้เราสองคนมีโอกาสลงเอยกัน แล้วเหตุใดท่านจึงไม่ทำให้นางดีใจเสียหน่อยเล่า ? ต่อให้ต้องโกหกก็เถอะ”

“นี่เจ้า...”

หลี่จุ่นนิ่งอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำตอบนั้น จากนั้นก็ส่ายหัวโดยไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก หากแต่ถามในสิ่งที่เขาสงสัยขึ้นมาแทน

“เจ้ากับท่านทวดเกี่ยวข้องอย่างไรกันหรือ ?”

เจียงเยว่ฉานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยตอบออกไป

“จะถือว่านางเป็นอาจารย์ของข้าก็พอได้ วิทยายุทธ์ของข้าบางส่วนก็ได้นางนี่แหละที่สอนข้ามา”

นี่มันช่าง...

หลี่จุ่นได้ยินก็เกิดอาการตกใจในทันที