องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1437

สถานการณ์เปลี่ยนกะทันหัน!

ซือหม่าหยวนกับหลี่โจ้วศัตรูอันแข็งแกร่งได้ร่วมมือกัน กองทัพของหลี่จุ่นต้องรับมือกับกองทัพทหารมากกว่าสองล้านนาย เห็นได้ว่าเป็นเรื่องที่ท้าทายอย่างยิ่ง!

เมื่อข่าวการออกรบของซือหม่าหยวนได้แพร่กระจายออกไป หลี่จุ่นก็เรียกเถี่ยกู่กับเยเน่ยคู่มา และกำชับว่า

“แม่ทัพทั้งสอง พวกเจ้านำกองทัพสามแสนนายมุ่งหน้าไปยังเมืองเฟิงหั่วโดยเร็ว เพื่อขัดขวางไม่ได้ข้าศึกลงไปทางใต้!”

“ขอรับ!”

เถี่ยกู่กับเยเน่ยคู่ไม่พูดมากให้เสียเวลา รับคำสั่งทันที

จากนั้นก็แบ่งหารออกมาสามแสนนาย!

หลี่จุ่นก็กำชับอีกว่า “แจ้งให้ทหารที่ดูแลเสบียงเตรียมตัวโดยเร็ว นำเสบียงครึ่งหนึ่งส่งไปยังเมืองเฟิงหั่ว!”

“ขอรับ!”

“ถ่ายทอดคำสั่งข้า กองทัพใหญ่เดินหน้าต่อไป และเร่งเดินทางไปหลงหู่ไถให้เร็วขึ้น!”

“ขอรับ!”

“…”

คำสั่งถูกถ่ายทอดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างเป็นขั้นเป็นตอน

หลี่จุ่นละทิ้งรถม้า และเปลี่ยนเป็นขี่ม้าเดินทาง

หญิงสาวทั้งสองก็ต้องออกมาจากรถม้าเช่นกัน และขี่ม้าตามหลี่จุ่นไป

แต่ว่า ปันหมิ่นขี่ม้าไม่ค่อยเก่ง จึงได้นั่งไปกับเจียงเยว่ฉาน

แม้ว่ากองทัพจะเร่งความเร็วในการเดินทาง แต่ก็ไม่อาจเร็วเท่าที่ต้องการ

ปืนใหญ่และสิ่งของที่มีน้ำหนักจำนวนส่วนใหญ่ได้ถูกละทิ้งไว้ เถี่ยกู่กับเยเน่ยคู่นำปืนใหญ่ไปแค่จำนวนส่วนน้อย

ที่เหลือก็เป็นทหารสองแสนนายและทหารเสื้อเกราะอีกหนึ่งแสนนาย แม้จะเพิ่มความเร็วก็เพิ่มได้ไม่มาก

แต่ว่า

ตอนนี้ที่หลงหู่ไถมีกองทัพสองแสนนายของอวี่เหวินจิ้งอยู่ จึงไม่ถึงกับต้องกังวลมาก รอให้กองทัพของซือหม่าหยวนไปถึง พวกเขาก็จะไปถึงเช่นกัน

ผ่านไปหนึ่งวัน

กองทัพของหลี่จุ่นมาถึงหลงหู่ไถสำเร็จ แต่ทั้งคนและม้าต่างอ่อนเพลียมาก แน่นอนว่าคงไม่เหมาะที่จะออกรบเวลานี้

ภายหลังหลี่จุ่นได้หารือกับอวี่เหวินจิ้งแล้ว ก็ตกลงให้กองทัพพักผ่อน

“ไท่ซือ ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าศึกมาถึงไหนแล้ว?” หลี่จุ่นเข้าไปด้านในกระโจมทหาร ก็เอ่ยถามขึ้นทันที

อวี่เหวินจิ้งรายงานกลับว่า

“เรียนมหาจักรพรรดิ ตอนนี้ข้าศึกอยู่ในระยะห่างจากที่นี่สามสิบลี้ ก่อนพระอาทิตย์ตกดินเกรงว่าคงจะมาถึง!”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“ซือหม่าหยวนผู้นี้ไม่ยอมรับความหวังดี ซือหม่าหยวนยังไม่ได้ให้คำตอบกลับมาก็ทำการออกรบแล้ว?”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า และเอ่ยว่า “ข้าให้นำจดหมายของมหาจักรพรรดิส่งให้อีกฝ่ายแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับเริ่มต้นทำสงคราม”

หลี่จุ่นค่อยๆพยักหน้า และเอ่ยว่า “ช่างน่าสนใจจริงๆ”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ได้สั่งทหารนำตัวเหวินเหรินกูที่ถูกล่ามโซ่ไว้ออกมา จากนั้นทหารก็ถีบเขาให้คุกเข่าต่อหน้าตน

หลี่จุ่นยิ้มเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า

“เจ้าวางใจได้ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก ถึงอย่างไรก็ต้องรอให้อาจารย์ข้าลงมือด้วยตนเอง แต่เพื่อความปลอดภัย ข้าจะหักแขนหักขาของเจ้า เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นจอมยุทรที่มีวรยุทธ์สูงส่งคนหนึ่ง ถ้าให้เจ้ามีชีวิตอย่างแข็งแรงสมบูรณ์คงจะเสี่ยงเกินไป”

ทันใดนั้นสีหน้าของเหวินเหรินกูก็ซีดเผือดสุดขีด

แย่แล้ว สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้น

เหวินเหรินกูกัดฟันกรอด ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรม

แขนหักขาหักยังดีกว่าต้องตาย ขอเพียงยังมีชีวิต แขนขาหักยังฟื้นฟูได้

อยู่อย่างลำบากยังดีกว่าต้องเสียชีวิต

เหวินเหรินกูกัดฟันเอ่ยขึ้นว่า

“ขอมหาจักรพรรดิสงเคราะห์…ให้ส่าแก่ใจด้วย!”

หลี่จุ่นพยักหน้า ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ไม่ต้องรีบ รอให้พี่ชายของเจ้าบุกมาถึงด้านหน้า ข้าค่อยหักแขนหักขาของเจ้าที่หน้ากองทัพ เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!”

เหวินเหรินกูสีหน้าดูย่ำแย่

จากนั้นหลี่จุ่นก็โบกมือ สั่งให้คนนำตัวเหวินเหรินกูไปขังไว้

และในเวลานี้

ด้านนอกกระโจมก็มีเสียงรายงานด่วนดังขึ้น

“รายงาน ข้าศึกได้หยุดชะงักอยู่ในระยะสามสิบเมตร!”