องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1438

ข้าศึกหยุดชะงักกะทันหัน?

นี่คือแผนการอะไร?

หลี่จุ่นกับอวี่เหวินจิ้งต่างแสดงสีหน้าตะลึง รู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย

อวี่เหวินจิ้งใคร่ครวญชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“มหาจักรพรรดิ เกรงว่าข้าศึกคงจะมีแผนร้าย ซือหม่าหยวนกำลังคิดจะทำอะไร？”

หลี่จุ่นหรี่ตาลง ใคร่ครวญชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยว่า

“ยังไม่แน่ใจ แต่หยุดชะงักกะทันหัน การกระทำน่าแปลกเช่นนี้ คงต้องกำลังเตรียมตัวทำอะไรสักอย่าง ไท่ซือ ถ่ายทอดคำสั่งให้เหล่าทหาร อย่าได้ประมาทเลินเล่อ เตรียมการให้พร้อมตลอดเวลา”

“รอทหารที่ติดตามข้ามาพักผ่อนเสร็จแล้ว แม้ข้าศึกจะไม่บุกเข้ามา พวกเราก็จะเป็นฝ่ายเริ่มโจมตี! ซือหม่าหยวนไม่ยอมรับความหวังดี งั้นข้าก็จะสั่งสอนให้เขารู้ซะบ้าง!”

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ!”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า รับบัญชาและออกไปทันที

หลี่จุ่นนั่งอยู่บนที่นั่งจอมทัพ ท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวด

ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ซือหม่าหยวนจงใจแจ้งที่อยู่ของเหวินเหรินกูให้ตนทราบ และให้ตนจับเหวินเหรินกูส่งตัวไปเพื่อที่จะร่วมมือกับตนเอง

แต่เมื่อตนหาเจอแล้ว และเสนอเงื่อนไขไป ฝ่ายตรงข้ามกลับเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน และเป็นฝ่ายเริ่มต้นทำศึก กลับหันไปร่วมมือกับหลี่โจ้วแทน

ซือหม่าหยวนกำลังคิดจะทำอะไร?!

หลี่จุ่นใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา และให้คนไปตามเจียงเยว่ฉานมาโดยเร็ว

เมื่อเจียงเยว่ฉานเข้ามาแล้ว ก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านตามข้ามามีเรื่องอะไร?”

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนทันที ออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และเอ่ยอย่างอึดอัดใจว่า

“คือว่า เยว่ฉานข้ามีเรื่องอยากหารือกับเจ้า หวังว่าเจ้าจะยอมรับปาก”

เจียงเยว่ฉานขยับสายตา หรี่ตาเล็กน้อย และเอ่ยถามว่า

“ท่านมีแผนอะไร? คิดจะให้ข้าต้องออกแรงอีกใช่ไหม?”

หลี่จุ่นถูฝ่ามือไปมา เอ่ยอย่างเกรงใจเล็กน้อยว่า

“คือว่า…ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่านอนข้างกายข้าแล้วหลับสบายดีใช่ไหม? ข้าอยากให้เจ้า…”

เจียงเยว่ฉานฟังแล้ว ทันใดนั้นก็ปิดปากหัวเราะและเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอยากจะนอนกับข้า?”

หลี่จุ่นรู้สึกเขินอาย ส่ายหน้าอย่างรวดเร็วและเอ่ยว่า

“ไม่ใช่ ข้าแค่อยากให้เจ้านอนอยู่ในกระโจมเดียวกับข้า”

เจียงเยว่ฉานหรี่ตาเล็กน้อย ใคร่ครวญชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามว่า

ฉะนั้นจะต้องไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น!

ยามดึก

ก่อนที่จะเข้านอน เจียงเยว่ฉานก็เข้ามา

หลี่จุ่นเหนื่อยมาหลายวัน และข้าศึกก็ใกล้มาถึงแล้ว แต่ยังมีอวี่เหวินจิ้งเฝ้าอยู่ หลี่จุ่นจึงพักผ่อนได้อย่างสบายใจหนึ่งคืน

อีกอย่าง ก็สมควรพักผ่อนแล้ว

เจียงเยว่ฉานเข้ามาในกระโจมที่นอนของหลี่จุ่น และเห็นหลี่จุ่นยังรอตนอยู่ใต้แสงเทียน ทันใดนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“เป็นอะไร? รอข้าอยู่หรือ?”

หลี่จุ่นพยักหน้าทันที ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“เจ้าลัทธิเจียงเดาถูกแล้ว เจ้าลัทธิเจียงช่างเหนือคนทั่วไปจริงๆ!”

เจียงเยว่ฉานทำตาขวางใส่เขา และไม่พูดไม่จา นอนลงไปบนเตียงของนางทันที

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจ

หลายวันนี้เขาไม่เคยเห็นเจียงเยว่ฉานล้างเท้าเลย หรือว่าเท่าของเทพเซียนจะไม่เหม็น?

ไม่งั้นทำไมถึงไม่เคยล้างเท้าบ้างเลย?

แต่เขาก็ไม่กล้าจะเอ่ยถามคำถามนี้ เมื่อเห็นเจียงเยว่ฉานปกป้องตนอย่างใกล้ชิด ทันใดนั้นก็นอนหลับไปอย่างสบายใจ