องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1439

ค่ำคืนอันเงียบสงบ

เหวินเหรินกูที่อยู่ในกระโจมทนไม่ไหวจนจามออกมา ดูเหมือนว่าตนจะเป็นหวัดแล้ว

มหาจักรพรรดิเหรินหวงผู้นี้ช่างมีจิตใจโหดเหี้ยมเหลือเกิน

สกัดวรยุทธ์ของตนยังไม่พอ ยังใช้แค่เศษหญ้ารองพื้นให้ตนนอน

ฤดูหนาวเย็นเช่นนี้แม้ว่าตนจะมีร่างกายแข็งแรง แต่กำลังภายในไม่สามารถขับเคลื่อนได้ จึงต้องทนให้ความหนาวเย็นค่อยๆกัดเซาะร่างกายของตน

ให้ผ้าห่มสักผืนก็ยังดี

แต่เสียดาย เป็นแค่ความเพ้อฝัน

เหวินเหรินกูได้แต่รอให้หลี่จุ่นหักแขนขาตนต่อหน้ากองทัพ เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู ตอนแรกยังรู้สึกหวาดหวั่นในใจ แต่ภายหลังก็ทำใจได้แล้ว

ตั้งแต่เด็กเคยผ่านความลำบากมาไม่น้อยอย่างเขา ยังมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่เคยเจออีก อยากจะหักก็หักไปเลย

แต่พี่ชายทำอย่างนี้หมายความว่าอะไร?

ทำไมถึงต้องแพร่งพรายเบาะแสของตนให้มหาจักรพรรดิเหรินหวงรับรู้ด้วย

หรือว่า พี่ชายคิดจะสละชีวิตของตนหรือ?

แต่ว่า พวกเขาเป็นพี่น้องกัน และเป็นพี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน!

พี่ชายไม่น่าจะใจร้ายใจดำกับตนเช่นนี้ได้

เหวินเหรินกูใคร่ครวญไปมา รู้สึกว่าพี่ชายกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง จึงทำใจรออยู่เฉยๆ

เมื่อถึงกลางดึก

เหวินเหรินกูได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว คล้ายกับมีคนค่อยๆล้มลง

เขาลืมตาขึ้นอย่างตื่นตัว เฝ้าระมัดระวังมากขึ้น

จากนั้นก็สังเกตว่าเสียงนั้นค่อยๆหายไป ทันใดนั้นเหวินเหรินกูก็หรี่ตา

เพียงไม่นาน เงาดำกลุ่มหนึ่งก็ได้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็มีคนคุกเข่าอยู่หน้าตนเอง เอ่ยเสียงหนักแน่นว่า

“พวกข้ารับคำสั่งจากอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ให้มาช่วยท่านออกไปจากที่นี่!”

เหวินเหรินกูรู้สึกตกใจ เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“พวกเจ้าเป็นใคร?”

กลุ่มเงาดำที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าตนก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“ทหารรักษาพระองค์!”

ทหารรักษาพระองค์?!

เหวินเหรินกูสายตาจดจ้อง พี่ชายมีแผนการตามที่คาดการณ์ไว้!

เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ พี่ชายจะทอดทิ้งเขาได้อย่างไร?

ในที่สุดก็ส่งทหารรักษาพระองค์มาช่วยตนเอง!

ดีมาก!

เป็นพี่ชายที่ดี!

“พวกเจ้ามากันกี่คน?” เหวินเหรินกูสีหน้าดูโล่งใจ และรู้สึกยินดี เอ่ยถามขึ้นทันทีว่า

“ทหารรักษาพระองค์มากันทั้งหมด รวมแล้วมีห้าพันคน ตอนนี้ทั้งหมดได้อยู่ในค่ายทหารแล้ว! อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนกำชับให้พวกข้าแจ้งใต้เท้าว่า ให้ใต้เท้านำพวกเราลอบสังหารเหรินหวงของจงหยวน!”

พวกเขาผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี สามารถเข้ามาได้อย่างไร้สุ้มไร้เสียง แต่ถึงอย่างไรก็คงต้องถูกจับได้ในไม่ช้า ฉะนั้นจะถ่วงเวลานานไม่ได้

หลังจากเวลาหนึ่งเค่อ

เหวินเหรินกูก็ลุกขึ้น รู้สึกว่าพลังของตนฟื้นฟูกลับมาทั้งหมดแล้ว ทันใดนั้นจึงยืดเส้นยืดสายอย่างขี้เกียจ

มืออันใหญ่ของเขาโบกไป และเอ่ยว่า

“ไป ไปลอบสังหารเหรินหวง!”

จากนั้นก็เดินนำหน้าออกจากกระโจม

แต่ทว่า

ผ่านไปไม่นาน ทหารรักษาพระองค์ก็ตะโกนขึ้นอย่างเร่งรีบว่า

“ใต้เท้า เดินผิดทางแล้ว กระโจมที่พักของเหรินหวงอยู่ข้างๆกระโจมทหาร ไม่ใช่ทางนี้!”

“อ่อๆๆ เช่นนี้หรือ? ได้!”

เมื่อผ่านไปสักพัก ทหารรักษาพระองค์ก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง

“ใต้เท้า ไปผิดทางแล้ว ควรจะไปทางนี้ ท่านอย่าเดินไปทางตะวันออก ทางนั้นเป็นทางไปประตูค่ายทหาร”

“อ่อๆ ยามค่ำมืด ทำให้เห็นไม่ชัดเจน โทษทีๆ…”

ค่ำมืด?

คืนนี้ไม่มืดนะ!

ข้างทางยังมีกองไฟส่องสว่าง!