องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 155

หลังจากเข้าไปในประตูลับ หลี่จุ่นทั้งสองคนก็มาถึงอุโมงค์ที่มีแสงเทียนอ่อน ๆ อยู่ทุกด้าน ซึ่งน่าจะเป็นโหลวฮวนฮวนจุดไว้

อุโมงค์ทอดยาวตรงไปข้างหน้าโดยไม่รู้ว่าไปสุดอยู่ที่ใด

“จอมยุทธหญิง ข้าเคยได้ยินเสี่ยวฮวนฮวนบอกว่ากลไกอาจจะมีอยู่สามแห่ง ท่านรู้หรือไม่ว่ากลไกแห่งแรกอยู่ที่ใด” หลี่จุ่นเดินตามเฉาวานวานไป พลางถามขึ้นมา

เฉาวานวานที่อยู่ด้านหน้าก็พยักหน้า สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด

ถ้าหากนางจำไม่ผิด แม่หญิงที่ดูเป็นผู้ดีสวยโดดเด่นเกินคนทั่วไปที่อยู่ด้านนอกเมื่อครู่ก็คือองค์หญิงใหญ่ในราชวงศ์ปัจจุบัน หญิงที่ถูกขนานนามว่าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดอันดับหนึ่งในใต้หล้า และถึงขนาดที่ถูกพูดถึงว่าก็เป็นหญิงที่งามที่สุดในปฐพี!

และเมื่อครู่นางเรียกหลี่จุ่นว่าน้องหก!

ดังนั้น...

หลี่จุ่นก็คือพระราชโอรสลำดับที่หกของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน องค์ชายหกที่จู่ ๆ ก็ทำเรื่องที่หน้าทึ่ง โดยใช้บทกวีนิรันดร์ขจัดคำสบประมาทว่าไม่เอาถ่านทิ้งไปจนสร้างชื่อเสียงไปทั่วปฐพี!

เฉาวานวานเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมด ในใจราวกับว่ามีคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสับสนอย่างมาก

มิน่าล่ะ ตอนที่หลี่จุ่นมาหาตน พูดจาแต่ละคำดูฉลาดปราดเปรื่องทุกคราที่เขาอ้าปาก เขาแต่งกลอนที่ไม่มีใครเทียบได้สองบททันทีที่เขาเริ่มพูด ที่แท้เขาก็คือองค์ชายหก!

เฉาวานวานรู้มาตลอดว่าหลี่จุ่นจะต้องมีสถานะที่ไม่ธรรมดา และยังเชื่อว่าเขาเป็นลูกชายที่ยังมีชีวิตอยู่ของท่านอ๋อง อันที่จริงแล้วเขาก็ค่อนข้างคล้ายกับท่านอ๋อง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ซึ่งดูคล้ายกับพระชายามาก ๆ

คาดไม่ถึงเลยว่าหลี่จุ่นก็คือองค์ชายหก!

องค์ชายหกไง!

แบบนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้วว่าทำไมเขาถึงได้เหมือนกับท่านอ๋อง ดวงตาเหมือนพระชายา พวกเขาเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน เป็นเรื่องปกติที่รูปลักษณ์จะคล้ายกัน

อย่างเช่น เด็กบางคนคล้ายกับอาของเขาบ้าง ปู่ของเขาบ้าง ถึงขนาดบางทีคล้ายลุงของเขา หลี่จุ่นคล้ายกับท่านอ๋องก็เป็นเรื่องปกติ เพราะท่านอ๋องก็คืออาแท้ ๆ ของเขา

เฉาวานวานยังรับตัวตนของหลี่จุ่นไม่ได้นิดหน่อย ก็เลยเริ่มวิตกกังวลกับผลได้ผลเสียอยู่ในชั่วขณะ

ขณะนั้นเอง หลี่จุ่นเห็นสะพานเหล็กแขวนอยู่ข้างหน้า โดยมีเหวลึกอยู่ด้านล่าง เมื่อมองข้ามไปก็มองไม่เห็นอีกฝั่งหนึ่งเลย เขาสะดุ้งตกใจและตะโกนทันทีว่า

“จอมยุทธหญิง นี่คือด่านแรกใช่ไหม จะผ่านไปได้อย่างไรเนี่ย!”

ในตอนนี้หลี่จุ่นก็ตกใจอย่างมาก

ไม่คิดว่าใต้อุทยานจะมีที่แบบนี้อยู่ ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ทำให้เขาฉุกคิดถึงในโลกก่อน ตอนที่เขาดูหนังพวกโจรโขมยสุสาน หลังจากที่พระเอกลงไปในสุสานก็จะเจอเหวลึกแบบนี้

ฉากเดียวกับที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เลย โคตรเหมือนเลย

เขาเห็นในหนัง ขอเพียงแค่เหยียบบนโซ่เหล็ก ผนังหน้าผารอบ ๆ ก็จะมีลูกศรยิงออกมาใส่คนจนเป็นรูพรุน

เขาไม่อยากตัวพรุนนะ!

เฉาวานวานได้ยินเสียงหลี่จุ่นก็ดึงสติกลับมา

หลังจากมอบกริชให้หลี่จุ่นไว้ป้องกันตัว นางก็กระโดดลอยตัวลงไปบนโซ่เหล็กเส้นหนึ่ง ราวกับนกนางแอ่นโบยบิน จากนั้นก็เหยียบโซ่เหล็กเบา ๆ แล้วเคลื่อนตัวไปอีกฝั่งอย่างรวดเร็วราวกับเป็นทางเรียบ

หลี่จุ่นเบิกตามองอย่างตกตะลึง ดวงตาแทบจะถลนออกมา!

“วิชาตัวเบาเหรอ!”

ที่แท้โลกนี้ก็มีวิชาตัวเบาจริง ๆ!

โอ้พระเจ้า!

ที่แท้โลกนี้มีเรื่องที่น่าทึ่งแบบนี้อยู่จริง ๆ มีวรยุทธที่สามารถเดินเหินอยู่บนหลังคาได้อย่างคล่องแคล่วด้วย!

มุมมองต่อโลกของหลี่จุ่นถูกปรับใหม่จนหมดสิ้น!

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ

ทันใดนั้น!

มีเสียงดังขึ้นในความมืด ด้วยแสงเทียนสลัว ๆ หลี่จุ่นเห็นลูกธนูพุ่งออกมาจากรูในความมืด ยิงไปที่เฉาวานวาน!

จู่ ๆ หลี่จุ่นใจก็หายวาบขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ แต่ครู่ต่อมากลับเห็นเฉาวานวานเหยียบบนอากาศเบา ๆ อย่างสุขม หมุนตัวเบา ๆ กลางอากาศราวกับขนนก หลบลูกธนูเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย

“เชี่ยยย เก่งมาก…” เมื่อเห็นว่าเฉาวานวานไม่เป็นอะไร หลี่จุ่นก็มองด้วยความอิจฉา “คงจะดีไม่น้อยถ้าฉันมีวิชาตัวเบาด้วย”