องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 156

เขาได้เปิดโลกทัศน์เป็นครั้งแรก

เดิมเขาคิดว่าแม้คนในโลกนี้จะมีวรยุทธ์ มากสุดก็เป็นแค่ความป่าเถื่อนอย่างหนึ่ง หรือแม้แต่ที่เรียกว่าวิชาตัวเบาก็แค่มีความสามารถในการกระโดดสูงกว่าคนอื่นเท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่าจะลอยได้เช่นนี้จริงๆ

โอเวอร์เกินจริงเหมือนกับในหนังหรือละครเลย

วรยุทธ์มีอยู่จริง วิชาตัวเบายิ่งได้เห็นประจักษ์แล้ว

หลี่จุ่นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ทันใดนั้น เงาร่างของเฉาวานวานก็หายเข้าไปในหมอกและหายไปจากสายตาของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นเดินไปเดินมาอยู่ที่เดิม เมื่อไม่เห็นเฉาวานวานกลับมาหลังจากหายไปนาน เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจทันที

“ไม่ใช่สิ อีกฝ่ายซ่อนแผนที่ไว้ที่นี่และยังวางกับดักไว้มากมาย ดูเหมือนจะเป็นเพียงการป้องกันเท่านั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะไม่ได้มันไป หากไม่ต้องการให้ใครได้ไปก็ควรจะทำลายมันให้สิ้นซาก อีกฝ่ายคงรอคนมาเอา แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ไตร่ตรองว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีวิชาตัวเบา ดังนั้นจึงต้องมีวิธีปิดกลไกพวกนี้อย่างแน่นอน”

หลี่จุ่นเริ่มครุ่นคิด

จากนั้นหยิบเทียนไขจากผนังด้านข้างมาส่องสว่างรอบๆ ครู่ต่อมา เขาก็พบศิลาเก่าแก่ที่ผุพังชิ้นหนึ่งใต้หน้าผาหินข้างๆ

“อักษรโลหะอีกแล้ว”

นั่นก็คือจงติ่งเหวิน

สายตาของหลี่จุ่นจดจ่อ รีบปัดฝุ่นออกทันที จากนั้นเริ่มอ่านอักษรที่จารึกไว้

หลี่จุ่นทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่หลังผ่านไปหลายนาที

เขาพอจะเข้าใจความหมายของศิลาจารึกจากตัวอักษรเหล่านั้นที่เขาพอจะอ่านออก

กล่าวถึงเมื่อสามร้อยปีก่อน ทายาทของราชวงศ์แห่งแคว้นเก่าแก่ต้ายางตั้งใจจะฟื้นฟูแคว้นจึงเสาะแสวงหาทรัพย์สมบัติไปทั่วทุกหนแห่ง เขาใช้เวลากว่าหกสิบปีจนในที่สุดก็รวบรวมสมบัติจำนวนมหาศาลได้และเพียงพอที่จะใช้ฟื้นฟูแคว้น

ทว่าทายาทของแคว้นเก่าแก่ผู้นั้นถูกศัตรูไล่ล่า ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาต่างก็ตายจากการต่อสู้ไปทีละคน เพื่อไม่ให้สมบัติในการฟื้นฟูแคว้นตกไปอยู่ในมือของศัตรู ทายาทผู้นั้นจึงสั่งให้ข้ารับใช้คนสนิทพาองค์ชายวัยเยาว์และสมบัติหนีออกจากดินแดนที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพังของแคว้นเก่าแก่ต้ายางไปยังจงหยวนอย่างลับๆ

หลังจากที่ข้ารับใช้คนสนิทผู้นั้นซ่อนสมบัติไว้ดีแล้ว เขาก็วาดแผนที่ที่ซ่อนสมบัติและซ่อนไว้ในอุทยานหลวงแห่งนี้ เผื่อไว้หากวันหนึ่งตนตาย

ข้ารับใช้คนสนิทของทายาทผู้นั้นได้กลายเป็นมหาขันทีในราชวงศ์ก่อน เขาใช้อำนาจและตำแหน่งสร้างสถานที่แห่งนี้อย่างลับๆ และซ่อนแผ่นที่ไว้ที่นี่ จากนั้นบอกเรื่องนี้แก่องค์ชายวัยเยาว์ หากในภายภาคหน้าเมื่อเขาต้องการกู้ชาติก็ให้กลับมาเอาสมบัติที่นี่

“เห็นทีสมบัตินี้จะมีจำนวนมหาศาล” ในใจของหลี่จุ่นเกิดความคิดว่าจะต้องเอาสมบัติที่ซ่อนอยู่ที่นี่ให้ได้

หากมีสมบัติพวกนี้ ถึงแม้จะเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยก็ตาม แต่ก็เพียงพอให้เขาสร้างเมืองหลินซุ่นให้กลายเป็นป้อมปราการทหารที่แข็งแกร่งราวกับทองแดงและเหล็กกล้า ถึงตอนนั้น หากตนเอาแต่หดหัวอยู่ในเมืองหลินซุ่น ใครจะสามารถฆ่าตนได้

หลี่จุ่นอ่านศิลาจารึกต่อเพราะยังไม่จบ

หลี่จุ่นรีบซ่อนกริซที่เฉาวานวานให้ไว้ทันทีเพราะจะให้ท่านพี่เห็นไม่ได้ จากนั้นถอยห่างจากหน้าผาก่อนตอบกลับว่า

“ท่านพี่ ข้าอยู่ตรงนี้”

ผ่านไปชั่วครู่ หลี่เหวินจวินและฉิงเอ๋อร์ก็ปรากฏตัวตรงหน้าหลี่จุ่น

“น้องหก เจ้าเป็นอันใดหรือไม่” เมื่อหลี่เหวินจวินมองเห็นหลี่จุ่นก็รีบเข้ามาตรวจดูร่างกายของเขาด้วยความเป็นห่วงและกระวนกระวายใจ

เมื่อรู้สึกถึงความห่วงใยของหลี่เหวินจวิน หลี่จุ่นก็ตื้นตันใจเป็นที่สุด แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร ท่านอย่าได้กังวลไป”

“องค์หญิงเพคะ โจรนางนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้วเพคะ” ฉิงเอ๋อร์สำรวจดูครู่หนึ่ง แล้วรีบตอบกลับด้วยความเคารพทันที

เมื่อหลี่เหวินจวินเห็นหลี่จุ่นไม่เป็นอะไรก็พยักหน้าช้าๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า

“ฮึ ช่างรนหาที่ตายเสียจริง บังอาจลักพาตัวจิ่งอ๋องแห่งราชวงศ์เรา โจรนางนั้นช่างไม่คิดชีวิต เมื่อข้ากลับถึงพระราชวัง จะต้องพลิกแผ่นดินตามหาคนผู้นั้นแน่ แล้วจับไปขังคุกให้เข็ดหลาบ”

ฉิงเอ๋อร์เงียบไม่พูดไม่จา

หลี่จุ่นกลับลูบจมูก แล้วพูดว่า “เอ่อ ไม่ต้องหรอกท่านพี่ อันที่จริงโจรนางนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรข้า...”

หลี่เหวินจวินรีบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันทีว่า “โชคดีที่นางไม่ได้ทำอะไรเจ้า มิเช่นนั้นข้าจะเผากระดูกนางให้เป็นเถ้าถ่าน”