องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 157

หลี่จุ่นรู้สึกถึงความเยือกเย็นในน้ำเสียงของหลี่เหวินจวิน จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังทันทีและปาดเหงื่อแทนจอมยุทธ์หญิงใบ้ผู้นั้น

คิดไม่ถึงว่าท่านพี่หญิงผู้งดงามและอ่อนโยนมาโดยตลอดจะมีด้านที่โหดเหี้ยมและเย็นชาเช่นนี้

“น้องหก นางโจรนั่นไปไหนเสียแล้ว” หลี่เหวินจวินเพิ่งจะถาม

หลี่จุ่นชี้ไปที่สะพานแขวนที่อยู่ด้านหลังพลางพูดว่า “นางลักพาตัวข้ามาถึงตรงนี้ แล้วหนีไปฝั่งตรงข้าม”

ตราบใดที่ยังไม่ปิดกลไก หลี่เหวินจวินและนางกำนัลคงไม่สามารถผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

ทว่า เขาประเมินความขี้สงสัยของหลี่เหวินจวินต่ำไป

หลี่เหวินจวินรีบมองไปที่สะพานแขวนที่อยู่เหนือหุบเหวข้างหน้าทันที เมื่อนางเห็นด้านบนแขวนไม้กระดาษห่างๆ ที่อาจจะผุพังก็ขมวดคิ้วแน่นและพูดว่า

“ไม่รู้ว่าที่แห่งนี้คือที่ใด ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ ฉิงเอ๋อร์ เจ้าไปสำรวจดูสิ”

“เพคะ” ฉิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิทรีบกระโดดขึ้นสะพานเหล็กทันที

หลี่จุ่นตกใจมาก รีบพูดเตือนว่า “อย่าทำให้โซ่เหล็กขยับ มันจะไปกระตุ้นกลไก”

แต่ทว่า วินาทีถัดมา เขากลับเห็นนางกำนัลฉิงเอ๋อร์ตัวเบาเหมือนนกนางแอ่นและไม่ได้ทำให้โซ่เหล็กที่อยู่ใต้เท้าขยับเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าตัวเองคิดมากไป

แม่ง!

ที่แท้นางกำนัลคนนี้ก็เป็นสุดยอดฝีมือเหมือนกัน

โธ่เอ้ย แม่งเอ้ย วันนี้ถือว่าได้ประสบการณ์มากทีเดียว

หลี่จุ่นพูดแขวะในใจ

นางกำนัลฉิงเอ๋อร์เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หายลับไปที่ฝั่งตรงข้าม

จากนั้นทั้งสองคนก็ละสายตากลับมา

หลี่เหวินจวินมองไปทางหลี่จุ่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “น้องหก ตอนนี้เจ้าบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด หากข้าเดาไม่ผิด แท้จริงแล้วเจ้ากับโจรนางนั้นรู้จักกัน พวกเจ้าเพียงเล่นละครตบตาข้า”

ทว่า นางก็มีความคิดที่จะฆ่าเฉาวานวานจริงๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลี่จุ่นก็ตกใจทันที

สีหน้าอึ้งทึ่งไปชั่วขณะ

เชี้ย!

สมกับที่เป็นหลี่เหวินจวินจริงๆ

คิดไม่ถึงว่าไม่สามารถปิดบังนางได้

หลี่เหวินจวินแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย มองหลี่จุ่นอย่างนิ่งงันครู่หนึ่ง ผ่านไปสักพักค่อยตอบสนองได้ “สมบัติหรือ”

หลี่จุ่นพยักหน้า “ใช่ ได้ยินมาว่าเป็นสมบัติที่ใช้ในการฟื้นฟูแคว้นของแคว้นเก่าแก่ มันถูกซ่อนอยู่ที่นี่ ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ที่นี่มีกับดักอยู่ทุกที่ คงจะใช่ที่นี่”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาพูดนั้นจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง แม้แต่ผู้ฉลาดล้ำเลิศอย่างหลี่เหวินจวินคงไม่มีทางรู้ว่าตนไม่ได้พูดความจริง เพราะสิ่งที่ซ่อนอยู่ที่นี่คือแผนที่ ถึงตอนนั้นค่อยแอบเอาแผนที่ไป แล้วบอกว่าตนตัดสินผิดพลาด ต่อให้หลี่เหวินจวินมีข้อสงสัยใดๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสงสัยถึงแผนที่ เมื่อไม่มีหลักฐานก็ทำอะไรตนไม่ได้

อีกอย่าง เขามักรู้สึกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลี่เหวินจวินก็ไม่มีทางทำร้ายเขา

แต่ก็ไม่รู้ว่าคิดผิดไหม

ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งใช้วิชาตัวเบากระโจนกลับมาอย่างรวดเร็วบนโซ่เหล็กนั้น หลังจากนั้นไม่นานก็ตกลงสู่พื้น นั่นก็คือนางกำนัลฉิงเอ๋อร์

“องค์หญิงเพคะ ข้างหน้ายังมีกลไกอยู่อีกจุดหนึ่ง หม่อมฉันไม่สามารถผ่านไปได้จึงกลับมาเพคะ” นางกล่าวทูลรายงาน

“กลไกหรือ”

หลี่จุ่นสนใจขึ้นมาทันที “เป็นกลไกเช่นใด”

ฉิงเอ๋อร์มองหลี่เหวินจวินแวบหนึ่ง เมื่อเห็นนางไม่ส่งสัญญาณอะไรจึงตอบว่า “ทูลท่านอ๋อง มีประตูหินสามบาน หม่อนฉันศึกษาอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรไปทางไหน... ด้านหลังประตูสามบานนั้นเกรงว่าจะซ่อนกับดักที่เป็นอันตรายถึงชีวิตเพคะ”

หลี่จุ่นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

เป็นดังที่เสี่ยวฮวนฮวนพูดไว้จริงๆ