องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 157

หลี่จุ่นรู้สึกถึงความเยือกเย็นในน้ำเสียงของหลี่เหวินจวิน จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังทันทีและปาดเหงื่อแทนจอมยุทธ์หญิงใบ้ผู้นั้น

คิดไม่ถึงว่าท่านพี่หญิงผู้งดงามและอ่อนโยนมาโดยตลอดจะมีด้านที่โหดเหี้ยมและเย็นชาเช่นนี้

“น้องหก นางโจรนั่นไปไหนเสียแล้ว” หลี่เหวินจวินเพิ่งจะถาม

หลี่จุ่นชี้ไปที่สะพานแขวนที่อยู่ด้านหลังพลางพูดว่า “นางลักพาตัวข้ามาถึงตรงนี้ แล้วหนีไปฝั่งตรงข้าม”

ตราบใดที่ยังไม่ปิดกลไก หลี่เหวินจวินและนางกำนัลคงไม่สามารถผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

ทว่า เขาประเมินความขี้สงสัยของหลี่เหวินจวินต่ำไป

หลี่เหวินจวินรีบมองไปที่สะพานแขวนที่อยู่เหนือหุบเหวข้างหน้าทันที เมื่อนางเห็นด้านบนแขวนไม้กระดาษห่างๆ ที่อาจจะผุพังก็ขมวดคิ้วแน่นและพูดว่า

“ไม่รู้ว่าที่แห่งนี้คือที่ใด ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ ฉิงเอ๋อร์ เจ้าไปสำรวจดูสิ”

“เพคะ” ฉิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิทรีบกระโดดขึ้นสะพานเหล็กทันที

หลี่จุ่นตกใจมาก รีบพูดเตือนว่า “อย่าทำให้โซ่เหล็กขยับ มันจะไปกระตุ้นกลไก”

แต่ทว่า วินาทีถัดมา เขากลับเห็นนางกำนัลฉิงเอ๋อร์ตัวเบาเหมือนนกนางแอ่นและไม่ได้ทำให้โซ่เหล็กที่อยู่ใต้เท้าขยับเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าตัวเองคิดมากไป

แม่ง!

ที่แท้นางกำนัลคนนี้ก็เป็นสุดยอดฝีมือเหมือนกัน

โธ่เอ้ย แม่งเอ้ย วันนี้ถือว่าได้ประสบการณ์มากทีเดียว

หลี่จุ่นพูดแขวะในใจ

นางกำนัลฉิงเอ๋อร์เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หายลับไปที่ฝั่งตรงข้าม

จากนั้นทั้งสองคนก็ละสายตากลับมา

หลี่เหวินจวินมองไปทางหลี่จุ่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “น้องหก ตอนนี้เจ้าบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด หากข้าเดาไม่ผิด แท้จริงแล้วเจ้ากับโจรนางนั้นรู้จักกัน พวกเจ้าเพียงเล่นละครตบตาข้า”

ทว่า นางก็มีความคิดที่จะฆ่าเฉาวานวานจริงๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลี่จุ่นก็ตกใจทันที

สีหน้าอึ้งทึ่งไปชั่วขณะ

เชี้ย!

สมกับที่เป็นหลี่เหวินจวินจริงๆ

คิดไม่ถึงว่าไม่สามารถปิดบังนางได้