องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 158

“เห็นโจรนางนั้นอยู่ข้างหน้าหรือไม่” หลี่จุ่นถาม

ฉิงเอ๋อร์ส่ายหน้า

หลี่จุ่นหรี่ตา นึกในใจว่าจอมยุทธ์หญิงใบ้ผู้นั้นคงจะเข้าไปในประตูใดประตูหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านด่านที่สองได้หรือไม่

“น้องหก”

หลี่เหวินจวินมองไปทางเขา

หลี่จุ่นรีบพูดกับฉิงเอ๋อร์ว่า “เจ้ารีบเดินไปตามทางเดินเล็กๆ ที่อยู่ใต้หน้าผา จากนั้นทำลายกล่องกลไกที่วางอยู่บนหน้าผา”

กล่องกลไกหรือ

หลี่เหวินจวินและฉิงเอ๋อร์มองไปทางหลี่จุ่นด้วยสีหน้าสงสัย

หลี่จุ่นถือเทียนไขส่องทางเดินเล็กๆ เส้นนั้นที่อยู่ใต้หน้าผา แล้วพูดว่า “บนหน้าผามีกลไกซ่อนอยู่ เพียงแค่ทุบมันให้แตก กลไกที่อยู่ตรงนี้ก็จะถูกทำลาย พวกเราก็จะสามารถข้ามผ่านไปได้”

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่นแวบหนึ่ง แล้วกล่าวกับฉิงเอ๋อร์ว่า

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าไปเถอะ”

“เพคะ” นางกำนัลฉิงเอ๋อร์รับเอาเทียนไขที่หลี่จุ่นยื่นให้ แล้วรีบเดินลงไปบนทางเดินเส้นนั้นอย่างระมัดระวัง

หลี่จุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นก็กล่าวเตือนว่า “ระวังตัวให้ดี อาจมีกลไกลับบางตัวซ่อนอยู่ขัดขวางไม่ให้เจ้าทำลายกลไกนั้นได้”

“เพคะ” ฉิงเอ๋อร์ขานตอบ

ที่หลี่จุ่นกล่าวเตือนเช่นนั้นก็เพราะพลันนึกขึ้นได้ว่ามหาขันทีผู้นั้นเป็นผู้วางกลไกที่นี่และเขาต้องการให้องค์ชายของเขาหรือทายาทขององค์ชายกลับมาเอา แต่อักษรโบราณบนศิลาจารึกได้เลือนหายจากโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว

มหาขันทีผู้นั้นอาจกำลังทดสอบองค์ชายน้อยของตนหรือทายาทขององค์ชายน้อย

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว การจะทำลายกล่องกลไกนั้นอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคบางอย่าง หลี่จุ่นคิดว่าโอกาสที่จะมีกลไกลับที่เป็นอันตรายถึงชีวิตซ่อนอยู่สูงมาก

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่นพลางถามว่า “น้องหก เจ้ารู้วิธีแก้กลไกนี้ได้อย่างไร”

หลี่จุ่นไม่ปิดบัง ชี้ไปที่ศิลาเก่าแก่ที่อยู่ใต้หน้าผา แล้วพูดว่า

“บนนั้นเขียนไว้”

หลี่เหวินจวินมองตามทิศทางที่หลี่จุ่นชี้ไป เมื่อนางมองเห็นศิลาเก่าแก่ก็ตกใจเล็กน้อยทันที จากนั้นรีบเดินไปดู ผ่านไปชั่วครู่ถึงเดินกลับมา แล้วมองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าประหลาดใจและถามว่า

“น้องหก เจ้าอ่านอักษรของแคว้นซางโบราณออกหรือ”

“นั่นคือตัวอักษรของแคว้นซางโบราณหรือ” หลี่จุ่นตกตะลึง

หลี่เหวินจวินพยักหน้า แล้วอธิบายว่า “บันทึกประวัติศาสตร์โบราณบันทึกไว้ว่าแคว้นซางโบราณดำรงอยู่เมื่อแปดร้อยปีก่อน ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของจงหยวน ต่อมาแคว้นซางโบราณล่มสลายและถูกแบ่งแยกออกเป็นสี่แคว้น ได้แก่ แคว้นเก่าแก่ต้ายาง แคว้นฉี แคว้นหลู่ และแคว้นโจว แคว้นเก่าแก่ต้ายางก็ล่มสลายไปเมื่อสี่ร้อยปีก่อน จากนั้นแคว้นหลู่และแคว้นโจวก็ได้รวมแผ่นดินกันอีกครั้งเป็นแคว้นฉู่ในปัจจุบันเมื่อสามร้อยปีก่อน อักษรบนศิลาจารึกนั้นก็คือตัวอักษรของแคว้นซางโบราณที่บันทึกไว้ในหนังสือโบราณ ข้าดูไม่ผิดแน่”

แต่ก็แอบขมวดคิ้วเล็กน้อย

เพราะอย่างไรเสียทางเดินใต้หน้าผานั้นก็แคบเกินไป ยืนได้ไม่สะดวกนัก แม้มีวรยุทธ์เก่งกล้าเพียงใดก็ไม่สามารถนำออกใช้ได้อย่างเต็มที่

หลี่จุ่นค่อยๆ โล่งอก

หลังจากที่ทั้งสองคนรอนานกว่าสิบนาทีก็เห็นฉิงเอ๋อร์กลับมา ดูเหมือนที่แขนนางจะมีบาดแผลเล็กน้อย มีเลือดออกบ้าง และเสื้อผ้าก็ขาดวิ่น

“องค์หญิง ท่านอ๋อง หม่อมฉันทำลายกลไกได้แล้วเพคะ” นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วโค้งตัวรายงาน

“ลำบากเจ้าแล้ว” หลี่เหวินจวินพยักหน้า แล้วมองไปทางหลี่จุ่นและพูดว่า

“น้องหก เจ้าตามหลังข้า”

“พะย่ะค่ะ” หลี่จุ่นไม่แสแสร้งเลย

สามคนนำโดยฉิงเอ๋อร์ก้าวขึ้นสะพานแขวน

หลี่จุ่นค่อนข้างกลัวความสูงและไม่กล้ามองลงด้านล่างจึงจับโซ่เหล็กไว้แน่นและคลำโซ่เพื่อเดินไปข้างหน้า แต่ครู่ต่อมา มือของหลี่เหวินจวินก็พลันจับมือเขาไว้และประสานมือกันทันที

เอาจริงดิท่านพี่!