องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 159

ผ่านไปไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงอีกฝั่ง

เมื่อเดินผ่านทางเดินไปสักพักก็พบทางสามแยกอยู่ข้างหน้า ทางแต่ละเส้นแยกไปสามทิศทาง แต่ละปลายทางมีประตูหินปิดแน่นสูงประมาณสิบฟุตกว่า

ดูหนาและหนักมาก

หลี่จุ่นพูด “ท่านพี่ ขอข้าดูก่อน”

เขาเดินไปข้างหน้า

หากโหลวฮวนฮวนเคยผ่านเส้นทางใดทางหนึ่งจะต้องทำเครื่องหมายบางอย่างไว้อย่างแน่นอน จากนั้นทำเครื่องหมายไว้ก่อนเข้าไปเพื่อให้จอมยุทธ์หญิงใบ้คนนั้นตามนางเจออย่างแน่นอน

หลี่จุ่นตรวจดูทางทั้งสามเส้นอย่างละเอียด จากนั้นตรวจดูประตูทั้งสามบานนั้น ในที่สุดก็พบว่ามีสองเส้นทางที่มีเครื่องหมายบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน

แต่ทว่า หลี่จุ่น เจอโจทย์ยากแล้ว เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ถามจอมยุทธ์หญิงใบ้คนนั้นว่าก่อนหน้านี้โหลวฮวนฮวนเคยผ่านทางเส้นไหนกันแน่...

“น้องหก พบอันใดหรือไม่” หลี่เหวินจวินเดินเข้ามาหา เมื่อเห็นหลี่จุ่นขมวดคิ้วจึงรีบถามทันที

หลี่จุ่นพูดว่า “ประตูทั้งสามบานนี้ มีเพียงแค่บานเดียวเท่านั้นที่เป็นทางรอด ส่วนที่เหลืออีกสองทางล้วนมีกลไกที่น่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่ หากพวกเราฝ่าเข้าไปทางใดทางหนึ่ง เกรงว่าจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี แต่ข้าพบเครื่องหมายที่พวกนางทำไว้ก่อนที่จะเข้าไป แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นประตูบานไหนที่พวกนางเข้าก่อนหรือหลัง...”

หลี่จุ่นอธิบายอย่างกระชับ แต่นางก็เข้าใจในทันที

นางวิเคราะห์ว่า “ตอนนี้มีความเป็นไปได้อย่างหนึ่งคือพวกนางเข้าไปในเส้นทางที่ถูกต้อง แต่ด้านในยังมีกลไกจึงติดอยู่ในนั้น ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถออกมาได้ หาไม่พวกนางอาจเข้าไปในทางตัน...”

หากเข้าไปในทางตัน เกรงว่าคงตายแหงแก๋แล้ว...

หลี่จุ่นพูดเสียงต่ำ “ท่านพี่ เช่นนั้นเราหากันก่อนว่าประตูบานไหนที่ไม่มีกับดักอยู่ด้านหลัง”

หลี่เหวินจวินก็พยักหน้า

หลี่จุ่นรีบสั่งให้สองสาวมองดูรอบๆ ว่ามีศิลาจารึกหรือเบาะแสใดๆ หรือไม่

แต่หาแล้วรอบหนึ่งก็ไม่เจออะไร

หลี่จุ่นรู้สึกหนักอึ่งในใจทันที

มหาขันทีผู้นั้นกำลังทดสอบผู้บุกรุกจริงๆ ด่านนี้น่าจะทดสอบสติปัญญา ส่วนด่านที่แล้วน่าจะทดสอบวรยุทธ์

ในเมื่อเป็นการทดสอบก็คงไม่ฆ่าตายให้สิ้นซากแน่ จะต้องเหลือโอกาสรอดไว้และหนึ่งในนั้นจะต้องมีทางรอด

สิ่งสำคัญคือจะคัดกรองเส้นทางที่ถูกต้องได้อย่างไร

“น้องหก เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร” หลี่เหวินจวินครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วหันมาถามหลี่จุ่นทันที

หลี่จุ่นพูดว่า “ในเมื่อไม่มีศิลาจารึกใช้เป็นเบาะแส คาดว่าคนที่วางกับดักนี้คงต้องการให้ผู้บุกรุกใช้สติปัญญาของตนเลือกว่าคือประตูบานไหน”

หลี่เหวินจวินพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ไม่มีเบาะแสใดๆ เลย ค่อนวันก็เลือกไม่ได้”

หลี่จุ่นกลับส่ายหน้า แล้วพูดว่า “การจะแก้ด่านนี้ให้สำเร็จก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

หลี่เหวินจวินตกตะลึงชั่วขณะ แล้วหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ “น้องหก เจ้ามีวิธีการอันใด”

ฉิงเอ๋อร์ก็แบกกวางสองตัวกลับมาอย่างเหนื่อยหอบ ถึงแม้นางจะมีความชำนาญวิชาตัวเบาและมีวรยุทธ์ที่เก่งกาจ แต่ให้นางแบกกวางที่หนักยี่สิบห้าถึงสามสิบกิโลกรัมข้ามสะพาน นั่นก็เป็นเรื่องยากลำบากสำหรับนางจริงๆ

หลี่จุ่นพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ลำบากเจ้าแล้ว”

ฉิงเอ๋อร์มองเขาแวบหนึ่ง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

หลี่จุ่นลูบจมูก จากนั้นใช้เชือกมัดขาข้างหนึ่งของกวางตัวหนึ่ง เปิดประตูหินบานที่ไม่เครื่องหมาย แล้วไล่กวางเข้าไป

ผ่านไปสักพักก็เห็นเชือกกระตุกอย่างรุนแรงอยู่ชั่วขณะ ตอนที่ทั้งสามคนดึงกวางออกมาก็พบว่ากวางตายแล้ว

ทั่วทั้งตัวกวางเต็มไปด้วยใบมีดและลูกศรธนู แล้วยังมีเข็มเหล็กเล็กน้อย

“โชคดีที่ไม่สะเพร่าบุกเข้าไป” หลี่จุ่นรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที หากมีคนเข้าไปคงตายในทันที

ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งอก แสดงว่าโหลวฮวนฮวนและจอมยุทธ์หญิงใบ้เข้าไปในเส้นทางที่ถูกต้อง

หลี่เหวินจวินและนางกำนัลมีสีหน้าดูไม่ดีเล็กน้อย

หลี่จุ่นไล่กวางตัวที่เหลือเข้าไปอีกทางหนึ่ง ผ่านไปสักพักกวางตัวนั้นก็ตายเช่นกันตอนถูกดึงออกมา

“เช่นนั้นแล้ว ทางนี้น่าจะเป็นทางที่ถูกต้อง”

หลี่จุ่นชี้ไปยังประตูบานสุดท้ายพลางพูดด้วยความดีใจ