องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 160

ทั้งสามผลักประตูหินเปิดออก จากนั้นฉิงเอ๋อร์ก็เดินนำหน้าและเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

ทางเดินแคบมาก แสงไฟก็สลัว

“องค์หญิง ท่านอ๋อง ทรงระวังพระองค์ด้วยเพคะ” ฉิงเอ๋อร์กล่าวเตือนเสียงเบา

แม้จะเลือกประตูที่ถูกต้องแล้ว แต่หลังจากที่พวกโหลวฮวนฮวนเข้ามาก็ไม่กลับออกมาอีก บางทีอาจจะมีเหตุการณ์พลิกผันจึงจำต้องเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังได้ระยะหนึ่ง รอบๆ ทางเดินพลันสว่างวาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน จนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงพื้นที่อันกว้างขวางแห่งหนึ่ง

เมื่อเงยหน้ามองดูก็พบว่าเป็นตำหนักขนาดใหญ่

บนกำแพงหินรอบๆ มีแสงไฟสลัวๆ ราวกับทางเชื้อเพลิงที่ถูกจุดไฟอย่างกะทันหัน

ในเวลานี้ หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ทำไมใต้ดินนี้ถึงมีพื้นที่กว้างใหญ่เช่นนี้ ช่างเหมือนกับฉากในหนังหรือในละครปล้นสุสานจริงๆ

มหาขันทีผู้นั้นแค่ซ่อนแผนที่ จำเป็นต้องทำให้มันใหญ่โตขนาดนี้ไหม

แล้วยังสร้างตำหนักขนาดใหญ่อีก ทำไปเพื่ออะไรเหรอ

“น้องหก ไม่ชอบมาพากล”

หลี่เหวินจวินพลันขมวดคิ้ว หันไปมองหลี่จุ่น แล้วพูดเสียงต่ำ “ที่แห่งนี้มีที่มาที่ไป”

ในเวลานี้ หลี่จุ่นก็รู้สึกสงสัย

หากมหาขันทีผู้นั้นเพียงแค่ต้องการซ่อนแผนที่ ก็ไม่จำเป็นต้องสร้างสถานที่ขนาดใหญ่เช่นนี้ ที่นี่ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

“ท่านอ๋อง องค์หญิง ตรงนี้มีศิลาจารึกเพคะ” จู่ๆ ฉิงเอ๋อร์ก็ร้องเรียก

หลี่จุ่นและหลี่เหวินจวินเดินมาหานางอย่างรวดเร็วและเห็นศิลาเก่าแก่ที่ผุพังจริงๆ

เยี่ยมจริงๆ เหตุใดศิลาเก่าแก่นี้ก็ผุพังเช่นกันล่ะ

เหตุใดมหาขันทีผู้นั้นถึงไม่หาศิลาที่สมบูรณ์ล่ะ

“อักษรซางโบราณ!”

สายตาของหลี่เหวินจวินจดจ่อทันที จากนั้นหันไปมองหลี่จุ่น

หลี่จุ่นได้เริ่มอ่านแล้ว

ข้อความบนศิลาจารึกนั้นน่าจะเขียนไว้ประมาณนี้

วันนั้น ในขณะที่มหาขันทีผู้นั้นควบคุมการก่อสร้างอุทยานหลวงของราชวงศ์ก่อนได้แอบขุดหลุมหลุมหนึ่งเพื่อต้องการซ่อนแผนที่ ในเวลาเดียวกันก็วางกับดักเพื่อทดสอบคนรุ่นหลัง

แต่จับพัดจับพลูขุดเจอสุสานขนาดใหญ่ สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นสุสานของจักรพรรดิองค์หนึ่งแห่งแคว้นต้าเซี่ยโบราณ มหาขันที่ยังขุดเจอเครื่องฝังร่วมจำนวนมากมายมหาศาลและนำเครื่องฝังร่วมเหล่านั้นไปไว้ที่อื่น จากนั้นทิ้งแผนที่ไว้ที่นี่สองฉบับ ฉบับหนึ่งเป็นแผนที่เกี่ยวกับสมบัติกู้ชาติ อีกฉบับหนึ่งเป็นแผ่นที่เกี่ยวกับสถานที่ซ่อนเครื่องฝังร่วมของจักรพรรดิองค์หนึ่งแห่งแคว้นต้าเซี่ยโบราณ

หลี่จุ่นตกใจมากอย่างยิ่งหลังอ่านจบ

โอ้ แม่เจ้าโว้ย!

สมบัติสองส่วน ดีเลย

ช่างดีมากจริงๆ