องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 176

วันนี้เมืองฉางอันคึกคักทั่วถ้วน

ไม่ใช่เพราะเต้าหู้ ไม่ใช่เพราะไซอิ๋ว ไม่สิ จะบอกว่าเพราะไซอิ๋วก็ยังได้อยู่

แต่ไม่ใช่การวางขายไซอิ๋วเล่มสอง แต่เป็นข่าวที่ได้มาจากหอชุนฮวา หอเล่าเรื่องของหอชุนฮวาจะเล่าเรื่องไซอิ๋วเล่มสองตั้งแต่ตอนกลางวัน!

“นี่เป็นความจริงหรือไม่”

“นั่นสิ ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน เป็นไปไม่ได้กระมัง!”

“อีกหกวันทางร้านหนังสือจึงจะขาย ทำไมหอชุนฮวาจะเริ่มเล่าแล้วล่ะ นี่จะดูอย่างไรก็ไม่เหมือนว่าเป็นเรื่องจริง อย่ามาหลอกพวกเราหน่อยเลย!”

“จริง ๆ นา จริงแท้แน่นอน พวกเราเพิ่งกลับมาจากหอชุนฮวา ได้ยินแม่เล้าบอกว่ายอดหญิงหวังไปหานาง ร่วมมือกับนาง มอบเล่มสองให้นาง ให้นางเริ่มเล่าเรื่อง!”

“เช่นนั้นก็เป็นความจริงนะสิ ด้วยความน่าเชื่อถือของแม่เล้าหอชุนฮวา น่าจะไม่ปลอม ถ้านางกล้าหลอกพวกเรา เช่นนั้นทุกคนมิไปถล่มหอชุนฮวาของนางหรือ”

“นั่นสิ ๆ!”

“กล่าวถูกต้อง!”

“เช่นนั้นพวกเราก็รีบไปกันเถอะ ไป ๆ ๆ ถ้าไม่รีบหน่อย ประเดี๋ยวเกรงว่าจะไม่มีที่นั่ง!”

“หมดกัน เกรงว่าตอนนี้คนคงแน่นหอชุนฮวาแล้ว!”

ทั้งถนนฉางอันล้วนเป็นเสียงสนทนาของคนสัญจร ที่พูดกันอยู่ก็คือเรื่องที่หอชุนฮวาจะเล่าเรื่อง

ทุกคนเริ่มจากสงสัยในตอนแรกจนเชื่อในตอนท้าย จากนั้นก็แห่กันไปที่หอชุนฮวาหอ ชั่วขณะ หอชุนฮวามีผู้คนเนืองแน่น

แม้แต่ลูกจ้างของหอชุนฮวาเห็นแล้วยังปากอ้าตาค้าง ไม่เคยเห็นคนเยอะอย่างนี้มาก่อน

ช่วงที่มีคนเยอะของปีก่อน ๆ ช่วงที่หอชุนฮวาคึกคักที่สุดก็คือตอนที่เฉาวานวานออกมา แต่สภาพการณ์ที่เห็นตรงหน้าในวันนี้ มิใช่แค่เยอะกว่านางคณิการชั้นสูงออกมา แต่เยอะกว่ามาก ๆ

ถนนด้านนอกของหอชุนฮวามีคนอันแน่นเต็มไปหมด ทุกคนฝ่าเข้ามาอย่างชิงนำหน้ากลัวรั้งท้าย มีชายมีหญิง กลัวว่าข้างในจะไม่มีที่นั่ง ไม่ได้ฟังการเล่าเรื่อง

แม่เล้าเห็นสภาพการณ์ตรงหน้าแล้วก็ตกตะลึง

นางรู้ว่าไซอิ๋วดังมาก แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งแพร่ข่าวออกไป ไม่ถึงครึ่งเช้าก็มีคนแห่แหนมามากอย่างนี้แล้ว

แต่โชคดีที่นางเตรียมตัวแต่แรก เขียนกติกาเข้าสถานที่แต่แรก ตอนนี้เห็นคนเยอะอย่างนี้ จึงเรียกลูกจ้างไปติดประกาศทันที

พอเห็นลูกจ้างหอชุนฮวาติดอะไรที่ปากประตู ทุกคนก็เบียดเสียดเข้าไปแย่งอ่านก่อน

“อะไรนะ จะเก็บสิบอีแปะหรือ นี่...”

“ฟังเรื่องเล่าทำไมยังเก็บเงินด้วยล่ะ”

“นั่นสิ นี่มันอะไรกัน!”

นางจำต้องออกมา

“แหม นายท่านทั้งหลาย ทุกท่านฟังข้ากะ...”

พอแม่เล้าปรากฏตัว อ้าปาก ก็ถูกน้ำลายของทุกคนถมทับทันที ไม่มีโอกาสได้พูดจบประโยค

ทว่าแม่เล้าอยู่มานานอย่างนั้น ย่อมไม่ใช่พวกหน่อมแน้ม มากน้อยพอมีฝีมือ ความสามารถในการควบคุมสถานการณ์ใช้ได้เลยทีเดียว

ทันใดนั้น แม่เล้าหน้าขรึม เอ่ยเสียงหนัก

“ทุกท่าน ในเมื่อไม่ฟังข้า เช่นนั้นก็เชิญทุกท่านกลับไปเถอะ! ประกาศนี้ในวันนี้ก็คือกติกาของข้าหอชุนฮวา ทุกท่านที่อยากฟังเชิญอยู่ต่อ ถ้าไม่อยากฟังก็เชิญตามสบาย!”

พอพูดออกมาทุกคนเงียบอย่างที่คิด ต่างแหงนหน้ามองแม่เล้าที่อยู่ชั้นบน แสดงสีหน้าต่าง ๆ นานา

“มามา นี่ท่านจะไม่เคารพกติกาเลยนะ เมื่อก่อนฟังเรื่องเล่า ที่ไหนเขาเก็บค่าเข้าประตูกันบ้าง...”

สถานการณ์สงบลงแล้ว แต่ยังมีเสียงกระซิบกระซาบอยู่

แม่เล้าทำตาขวางพลัน เอ่ยเสียงเย็นชืด

“ทุกท่าน ท่านก็พูดเองว่านั่นคือเมื่อก่อน ที่เราจะเล่าในวันนี้คือไซอิ๋วเล่มสอง! นี่มีแต่หอชุนฮวาที่เดียวเท่านั้น ท่านลองไปสืบที่อื่นดูก็ได้ มีใครเล่าเล่มสองนี้บ้าง ถ้าท่านหาเจอก็ไปได้เลย!”