องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 177

พอได้ยินคำพูดของแม่เล้าแล้วก็เป็นดังคาด บรรยากาศพื้นที่นั้นจึงเงียบกริบอีกครั้ง

ก็เป็นอย่างนั้นมิใช่หรือ

ที่ทุกคนแห่กันมาที่นี่ก็เพราะมีแค่ที่นี่ที่เดียว ที่อื่นไม่มีข่าวว่าจะเล่าเรื่องไซอิ๋วเล่มสองเลย!

ดังนั้นพอคิดดูดี ๆ ที่แม่เล้าพูดก็มีเหตุผลเหมือนกัน

เช่นที่เรียกว่ามีน้อยจึงล้ำค่า ตรงหน้าคือเรื่องที่หายากเยี่ยงนี้ คล้ายว่าเก็บเงินหน่อยก็ไม่เกินไป

“นายท่านทั้งหลาย ข้าพูดถูกหรือไม่ แน่นอน หอชุนฮวาเราก็ไม่ง่ายเหมือนกัน หลายปีมานี้อยู่ที่เมืองหลวงล้วนอยู่รอดมาด้วยความลำบาก อาศัยการสนับสนุนจากทุกท่าน ดังนั้น วันนี้ก็ถือว่าพยายามแสวงหาโอกาสมาให้พวกท่านก่อนเวลา แก้ความอยากให้ทุกท่านล่วงหน้า แต่นี่เป็นเรื่องที่หายาก ราคาไม่น้อยเหมือนกัน...”

แม่เล้าเห็นสถานการณ์อยู่ในการควบคุมของตัวเองมากขึ้น จึงเริ่มใช้ความรู้สึกทำให้คนประทับใจ ใช้เหตุผลทำให้คนหวั่นไหว สุดท้ายจึงเกลี้ยกล่อมทุกคน

“ดี! เก็บเงินก็เก็บเงินเถอะ ถึงอย่างไรก็แค่สิบอีแปะ ข้าเอาด้วย!”

มีคนหยิบเหรียญทองแดงสิบเหรียญตบโต๊ะหน้าประตูทันที สาวเท้ายาวเดินเข้าข้างใน

“ไอ้หยา นายท่าน เชิญทางนี้เจ้าค่ะ!” แม่เล้าหน้าชื่นตาบานยิ้มทันที “เด็ก ๆ ต้อนรับนายท่านท่านนี้ไปที่หอเล่าเรื่องเดี๋ยวนี้!”

“นายท่าน เชิญทางนี้ขอรับ!” มีลูกจ้างมาต้อนรับอย่างเป็นมิตรทันที พาคนผู้นั้นไปหอเล่าเรื่องที่อยู่ข้าง ๆ

เมื่อมีคนแรกควักเงิน ก็ต้องมีคนที่สองที่สาม ทันใดนั้นจึงมีคนร้องพูดขึ้นมา

“ข้าก็จะฟังด้วย นี่คือเงินของข้า!”

“ข้าก็จะไปเหมือนกัน นี่ของข้า!”

“ข้า!”

“ข้า ๆ ๆ!”

“ข้าจะนั่งฟัง นี่ยี่สิบอีแปะ!”

“ข้ามารดามันจะนั่งฟังเหมือนกัน!”

“...”

“...”

ไม่ถึงหนึ่งจิบถ้วยชา บรรดาที่อยู่ปากประตูก็แย่งกันนำหน้า กลัวว่าตัวเองจะเป็นคนสุดท้าย

แต่แม่เล้าคาดการณ์แต่แรกแล้วว่าจะเกิดสถานการณ์วุ่นวายนี้

มีลูกจ้างไม่น้อยอยู่ที่ปากประตู ให้พวกเขาจ่ายเงินก่อนแล้วค่อยเข้าไปทีละคน

ตามลำดับเป็นระเบียบ

พอเห็นภาพนี้ แม่เล้าก็หน้าบานเท่ากระด้งทันที หัวเราะจนปิ่นดอกไม้สั่นไหว แป้งหนาบนใบหน้าร่วงลงมาเป็นแผ่น ๆ

แต่นี่มันไม่สำคัญ วันนี้จะได้เงินก้อนโตแล้ว

คนมากมายที่อยู่นอกประตูกำลังเอะอะอยากฟังการเล่าเรื่อง นางกะประมาณครู่หนึ่ง นี่อย่างน้อยต้องมีสามสี่ร้อยคน

อีกอย่าง ต้องไม่มีแค่นี้แน่นอน ยังมีคนที่อยู่ระหว่างทางกำลังมา

เขารู้สึกว่าหลู่ซู่เหรินที่เขียนนิยายเรื่องนี้อย่างกับเป็นเทพ

ไม่รู้ว่าหลู่ซู่เหรินผู้นั้นเขียนนิยายอัศจรรย์พันลึกเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรสิน่า เขาอยากเจอหลู่ซู่เหรินผู้นี้มาตลอด แต่หาตัวตนของคนผู้นี้ไม่เจอเลย

นอกเสียจากเขาไปขอร้องให้หวังเยียนหรันบอก แต่แม้แต่พี่หญิงหลี่เหวินจวินยังต้องยอมจำนนกับหวังเยียนหรัน ดังนั้นเขาจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป

นับจากได้อ่านเล่มแรก ในใจหลี่จงก็เอาแต่เฝ้ารอคอยเล่มสอง!

ช่วงนี้มีข่าวว่าจะออกเล่มสอง ทำให้เขาดีใจลิงโลด

แต่เวลานี้เขาตกใจเล็กน้อย

ทำไมถึงจะเอาไซอิ๋วเล่มสองมาเล่าก่อนล่ะ

แถมยังที่หอชุนฮวาอีก

ทำไมฟังดูแล้วไม่น่าเชื่อถือเลยนะ

เขาไม่อยากดีใจเก้อ

“องค์ชาย กระหม่อมมิกล้าหลอกพระองค์หรอก นี่เป็นความจริงนะพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมรู้ว่าพระองค์ทรงชอบเรื่องไซอิ๋วมาก สืบความยืนยันแล้วยืนยันอีก หลังเที่ยงหอชุนฮวาก็จะเริ่มเล่าเล่มที่สองแล้ว เห็นว่าร่วมมือกับหวังเยียนหรัน ต้องเป็นเรื่องจริงแน่พ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมได้ยินมา เวลานี้หอชุนฮวามีคนอัดแน่นเต็มไปหมด ตอนนี้คงเบียดเข้าไปไม่ได้แล้ว!”

“อะไรนะ!”

หลี่จงได้ยินก็หน้าขึงขังทันที มอบหนึ่งฝ่าเท้าให้บั้นท้ายผู้ติดตามเดี๋ยวนั้น ก่อนจะพูดด้วยความร้อนรนว่า

“เช่นนั้นก็รีบไปสิ ถ้าข้าหาที่นั่งไม่ได้ ข้าจะเอาเรื่องเจ้า!”