องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 178

ฟางต้าจงเล่าเรื่องได้หลายปีแล้ว

หลายปีก่อนยังเป็นแค่อาจารย์สำนักศึกษาส่วนตัวคนหนึ่ง ภายหลังในตำบลเกิดภัยแล้ง พืชผลทางการเกษตรเก็บเกี่ยวไม่ได้ ชาวบ้านจำนวนมากจึงย้ายถิ่นฐาน สำนักศึกษาส่วนตัวมีคนน้อยลงทุกที ตอนหลังด้วยความเป็นอยู่ที่บีบบังคับ จึงต้องพาครอบครัวระหกระเหินมาหาสหายเก่าร่วมบ้านเกิดในเมืองหลวง สหายเก่าเห็นสมัยก่อนเขาเล่าเรื่องเข้าที จึงหางานเขียนจดหมายหารายได้เลี้ยงชีพ และแนะนำสถานที่เล่าเรื่องให้เขาไม่น้อย

ฟางต้าจงเคยเป็นอาจารย์ในสำนักศึกษาส่วนตัว ดังนั้นความสามารถในการควบคุมสถานการณ์จึงไม่ธรรมดา กอปรกับน้ำเสียงเขามีพลัง ทักษะสูงต่ำหยุดเปลี่ยนควบคุมได้เหมาะสมยิ่งนัก

เล่าเรื่องนานวันจึงได้รับความนิยมมาก ภายหลังจึงมาเป็นนักเล่าเรื่องมืออาชีพที่หอชุนฮวาเสียเลย

หนึ่งเพราะแขกจำนวนมากของหอชุนฮวามือเติบ สองเพราะนี่คือหอคณิกา หากไม่อยู่ค้างอ้างแรม ก็คือมาฟังเรื่องเล่า มีจุดมุ่งหมายชัดเจน

เงินตกรางวัลย่อมไม่ประหยัดแม้แต่น้อย

ทุกวันฟางต้าจงจะมีรายได้จากเงินรางวัลสองสามร้อยอีกแปะถึงหลายเฉียน ถ้าโชคดี ส่วนแบ่งหนึ่งตำลึง สองตำลึงก็เป็นเรื่องที่มีมาบ่อย ๆ

ครั้งที่ดีที่สุด ฟางต้าจงได้ถึงสามตำลึง เขาจึงพาครอบครัวไปฉลองที่ภัตตาคารเมืองหลวงทันที

ฟางต้าจงรักอาชีพเล่าเรื่อง แต่ช่วงนี้ฟางต้าจงกลับเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย

ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเล่าจนเขาแทบจะบ้าแล้ว

ถึงแม่เล้าจะหาคนมาแทน สองคนสลับสับเปลี่ยน แต่หนึ่งวันเขาต้องเล่าสิบกว่ารอบ เมื่อก่อนอย่างมากห้าหกรอบก็จบแล้ว เขามีความสุขเป็นอิสระ

ทว่าเวลานี้มันไม่ใช่

นับจากไซอิ๋วดัง ทุกวันฟางต้าจงต้องเล่าจนเสียงแหบเสียงแห้งครั้งแรก ๆ พอเห็นตัวเองเล่าเรื่องแล้วได้รับความนิยมยังดีใจมาก แต่รอบหลัง ๆ ต้องเล่าเรื่องที่เนื้อหาเหมือนกันวันละหลายรอบ เขาเหนื่อยสายตัวแทบขาด อยากอาเจียนอย่างอดกลั้นไม่อยู่

เป็นครั้งแรกที่ฟางต้าจงพูดจนตัวเองเอียน

วันนี้ฟางต้าจงตื่นแต่เช้าตรู่

เมื่อคืนแม่เล้าให้คนมาบอกข่าว ให้เขาไปให้เร็วที่สุด มีเรื่องต้องวางแผน หลังจากขบคิดไปมา ก็เห็นว่ามีแต่เรื่องเล่าเรื่องนั่นแหละ

แต่แม่เล้าดีกับเขามาก หลายวันนี้มีรางวัลเยอะ แถมแม่เล้ายังแบ่งเงินให้เขาไม่น้อย ด้วยเหตุนี้ฟางต้าจงจึงได้หนึ่งตำลึงทุกวัน แม้แต่สองตำลึงก็เคยมี

ถึงทุกแห่งหนในเมืองหลวงจะเป็นเงินเป็นทอง แต่รายได้เดือนละยี่สิบกว่าตำลึงพอให้ครอบครัวของเขากินอยู่สบายกว่าคนธรรมดามาก แถมถ้านึกอยากขึ้นมา ยังจะดื่มได้อีกสองตำลึงด้วย

ดังนั้นฟางต้าจงจึงไปถึงหอเล่าเรื่องที่หอชุนฮวาแต่เช้า เพื่อนร่วมงานแซ่หลิ่วคนนั้นของเขา อายุมากกว่าเขาไม่กี่ปี

ทั้งสองนั่งยังไม่ทันอุ่นก้น

แม่เล้าก็เดินโยกย้ายส่ายสะโพกมา พอถึงก็โอภาปราศรัย “ไอ้หยา เหล่าฟาง เหล่าหลิว หลายวันนี้ลำบากพวกเจ้าแล้วนะ”

ฟางต้าจงก็หัวเราะเหมือนกัน ตอบ “อย่างน้อยก็ไม่ต้องเล่ายี่สิบตอนแรกซ้ำไปซ้ำมาอีกแล้ว ยี่สิบตอนนั้นน่ะ เล่าจนข้าจะอ้วกแล้วล่ะ”

“มา ทำความเข้าใจเร็วหน่อยเถอะ กลางวันน่าจะท่องจำได้แล้ว”

“อืม ถ้าจำไม่ได้จริง ๆ ก็เขียนโพยเอาไว้” ฟางต้าจงพยักหน้า

ทั้งสองเริ่มเตรียมตัวอยู่หลังฉาก

พอถึงตอนกลางวัน แม่เล้าก็วิ่งเข้ามาให้พวกเขาขึ้นเวที

ฟางต้าจงขึ้นเป็นคนแรก

ในใจของเขาตื่นเต้นนัก มั่นใจมาก แต่ก็ยังตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เล็กน้อย

แต่ขณะที่เขาเดินออกจากฉากหลังขึ้นเวที เห็นแขกที่รอฟังอยู่ตรงหน้า ทั้งคนก็ตะลึงงันไปเลย

เยอะขนาดนี้เชียวหรือ!

กลุ่มคนในหอเล่าเรื่องตรงหน้า เนืองแน่นเต็มไปหมด แทบจะเบียดไม่ได้แล้ว แม้แต่บันไดขึ้นชั้นสองก็ยังนั่งจนเต็ม!