องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 179

เย่เฟยไม่ได้มาหอชุนฮวานานแล้ว ตั้งแต่กลับจากหอชุนฮวาคราวนั้นก็ถูกบิดากักบริเวณ

การกักบริเวณนี้ยาวนานถึงหนึ่งเดือนเกือบสองเดือน ทั้งคนอัดอั้นจนล้มป่วย อยู่ในจวนตลอดเวลา ว่างงานจนปวดหัว

แต่ระยะก่อนลูกน้องที่ติดตามซ้ายขวาของเขาพวกนั้น จู่ ๆ เอานิยายมาให้เขาหนึ่งเล่ม

บอกว่านิยายเรื่องนี้สนุกมาก

เย่เฟยชอบแต่กินดื่มเที่ยวสนุกและอ่านนิยาย อย่าอื่นไม่ชอบ

การอ่านนิยายเป็นเรื่องเดียวที่ควรค่าให้เย่หงบิดาเขาชื่นชม

ถึงนิยายจะไม่ใช่ตำรานักปราชญ์อะไร แต่อย่างนั้นก็เป็นตัวอักษร

บุตรชายไม่รักการอ่าน ไม่ชอบอ่านหนังสือเขียนอักษร เช่นนั้นจึงยอมถอยให้ก้าวหนึ่ง การสนใจนิยายก็เป็นเรื่องดียิ่งเหมือนกัน

อย่างน้อย บางครั้งนิยายก็ค่อนข้างล้ำลึก มีอักษรบางตัวที่เขาไม่รู้จัก อ่านไม่ออก เพื่อให้อ่านออก บุตรชายจำต้องไปถามกับอาจารย์

นี่มิใช่เรื่องดีหรือ

เย่หงเป็นคนหยาบ วัยเยาว์รู้จักตัวอักษรไม่กี่ตัว ภายหลังเพราะสร้างผลงานในสนามรบ อีกทั้งเป็นแม่ทัพที่มีความสามารถ วรยุทธ์สูงส่ง เหตุนี้หลี่เจิ้งจึงให้ดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์

ตลอดมาเขาอยากให้บุตรชายตัวเองเป็นผู้มีความสามารถ เพียงแต่น่าเสียดายบุตรสาวพอใช้ได้ แต่บุตรชายคนนี้กลับทำให้เขาปวดหัวยิ่งนัก

ช่วงที่กักบริเวณบุตรชาย มีครั้งหนึ่งหลังจากประชุมขุนนางเสร็จ ได้ยินเพื่อนร่วมงานพูดถึงนิยายเรื่องหนึ่ง เรียกว่าไซอิ๋วอะไร บอกว่านิยายเรื่องนี้ไม่เลว

กระทั่งว่าขุนนางที่เกิดในตระกูลผู้มีการศึกษาท่านหนึ่งยังชื่นชมมาก บอกถึงไม่ใช่ตำรานักปราชญ์อะไร แต่เนื้อหาจำนวนหนึ่งในนั้นยังคู่ควรชื่นชม นี่คือหนังสือดีเล่มหนึ่ง

เห็นว่าไท่ฟู่เสิ่นคั่วยอมรับนิยายเรื่องนี้ด้วย บอกว่าเนื้อหาน่าสนใจที่สุด กลอนจำนวนหนึ่งในนั้นเขียนได้มีระดับมาก กระทั่งอาจารย์ฝั่งสำนักศึกษาสูงสุดยังหยิบยกเป็นตัวอย่างอธิบาย

เย่หงดวงตาเป็นประกายทันที ไปซื้อไซอิ๋วเล่มหนึ่งจากร้านค้า พลิกอ่านเล็กน้อย ตัวเองไม่เข้าใจ แต่ฟังจากคนรอบข้างล้วนประเมินว่าดีทั้งนั้น จึงให้บ่าวรับใช้นำไปมอบให้บุตรชายตัวเอง

ด้วยเหตุนี้ เย่เฟยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นเย่หงเองที่มอบนิยายเรื่องนี้ให้เขา

แต่สำหรับเย่เฟย ไม่ว่าใครจะเป็นคนให้ก็ไม่สำคัญแล้ว

เพราะเขาติดนิยายเรื่องนี้โดยสมบูรณ์

“ให้ตายเถอะ สนุก สนุกจริง ๆ!”

“เสียดายที่น้อยไปหน่อย!”

“เพิ่งออกมายี่สิบตอนเอง ยี่สิบตอนยังไม่พอให้ข้าอ่านเลย!”

“หลู่ซู่เหรินผู้นี้เป็นใครกันแน่ ถ้ารู้ที่อยู่ของเขา ข้าต้องเอาของไปมอบให้เขาแน่ นานขนาดนี้ยังไม่ออกเล่มสองอีกหรือ”

นับจากติดไซอิ๋ว เย่เฟยก็รอวันรอคืน รอเล่มสองด้วยความลำบาก ยี่สิบตอนแรกเขาพลิกอ่านหมดแล้ว อ่านจนหนังสือจะเละแล้ว

คนที่อยู่ข้างหน้ามองเขาแวบหนึ่ง แม้ไม่รู้จักเย่เฟย แต่มองออกว่าเย่เฟยแต่งตัวราคาแพง มิใช่คุณชายตระกูลธรรมดา จึงดับความหัวร้อนแล้วยิ้มพูด

“ข้าน้อยก็ไม่ได้พูดผิดนี่ วันนี้ ทุกคนไม่ได้มาดูนางคณิกาชั้นสูงหรอก แต่มาฟังเรื่องเล่าต่างหาก”

“ฟังเรื่องเล่าหรือ”

เย่เฟยอึ้ง “ทุกคนไม่ได้ฟังไซอิ๋วจนเบื่อแล้วหรือ ทำไมยังมีคนแยะเช่นนี้อีก”

อีกฝ่ายมองเขาทีหนึ่ง พูดชืด ๆ “ยี่สิบตอนแรกฟังเบื่อแล้ว แต่ที่จะเล่าวันนี้น่ะ ไม่ใช่ยี่สิบตอนแรก แต่เป็นไซอิ๋วเล่มสอง!”

เย่เฟยตาโตเดี๋ยวนั้น แล้วพูดด้วยความโมโห “เจ้ากำลังหลอกข้าหรือ! ไซอิ๋วเล่มสองยังไม่ออกมาเลย!”

เขาติดตามตลอด!

“เหอะ ๆ พี่ชายท่านนี้ ท่านไม่รู้กระมัง หอชุนฮวาทำความร่วมมือกับยอดหญิงหวัง จะเล่าที่หอชุนฮวาก่อน ร้านหนังสือจึงจะเปิดขาย! ถ้าท่านไม่เชื่อก็ลองถามคนอื่นได้”

“อะไรนะ!”

เย่เฟยตกตะลึงพรึงเพริด เหนือความคาดหมายชั่วขณะ พร้อมกันหน้าก็ตื่นเต้นด้วย

ในที่สุดก็มาแล้ว!