องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 180

การเล่าเรื่องครั้งแรกของหอชุนฮวา อย่างไรหลี่จุ่นก็ต้องไปดูสถานการณ์สักหน่อย แน่นอน สถานการณ์น่าจะเป็นอย่างที่เขาคิด มีคนมาฟังเรื่องเล่ามากแน่

ดังนั้นพอถึงตอนกลางวัน เขาจึงเรียกหวังเยียนหรัน พาหยางจงและเสี่ยวจู สี่นายบ่าวไปยังหอชุนฮวา

รถม้าถึงถนนด้านนอกแล้ว เห็นนอกหอชุนฮวามีผู้คนคลาคล่ำ คึกคักเป็นพิเศษ รถม้าผ่านไปไม่ได้

ถึงหลี่จุ่นกับหวังเยียนหรันจะเตรียมใจไว้แต่แรก แต่ก็ยังตกใจกับภาพอลังการนี้

“โอ้โฮ คุณหนู ท่านอ๋อง พวกท่านดูสิเจ้าคะ คนเยอะแยะเลย คงไม่ได้มาฟังเรื่องเล่ากันหมดกระมัง” เสี่ยวจูดวงตาเบิกกว้าง มองภาพเบื้องหน้าด้วยความอัศจรรย์ใจ

บนถนนมีคนสัญจร แต่คนสัญจรส่วนมากล้วนรวมกระจุกที่ทางหอชุนฮวา แทบจะปิดทางรถม้านอกหอชุนฮวาแล้ว คนสัญจรอยากผ่านทะลุไปยังต้องลำบากมาก

“มีคนเยอะมากเหลือเกินขอรับ หรือว่าวันนี้หอชุนฮวายังมีเรื่องอะไรอีก” หยางจงก็ตกใจเหมือนกัน พร้อมกันนั้นใบหน้ายังฉายความสับสนด้วย

คนจะเยอะเกินไปแล้ว ถ้ามาฟังเรื่องเล่ากันหมด ไม่น่าจะเป็นไปได้

คนเยอะเป็นภูเขาเลากาเช่นนี้ ถ้ามาเพื่อไซอิ๋วหมด เช่นนั้นจะน่าทึ่งมาก

หลี่จุ่นไม่รีบร้อนพูด หวังเยียนหรันที่อยู่ด้านข้างก็ไม่ได้เปิดปากด้วย สังเกตฝูงชนตรงหน้า จากนั้นก็มองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

“หลี่จุ่น ทำไมข้ารู้สึกว่าคนพวกนี้มาฟังเรื่องเล่าล่ะ”

หลี่จุ่นเลิกคิ้ว มุมปากฉีกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย ๆ

ก็ใช่นะสิ

เห็นท่าทางรอคอยอย่างร้อนรนของพวกเขา อดรนทนไม่ไหว แล้วยังชะเง้อชะแง้มองเป็นระยะ เหมือนอยากดูของข้างใน

ไม่ต้องพูดมาก คนพวกนี้ต้องมาฟังการเล่าเรื่องแน่

คนหมู่นี้รอคอยอย่างกระวนกระวาย ปากบ่นครั้งคราว คำพูดทำนองว่า “ทำไมยังไม่จบอีกนะ น่าจะถึงตาพวกเราแล้ว” อะไรประเภทนี้ให้เห็นจุดประสงค์การมาของพวกเขา

เพียงแต่หลี่จุ่นคิดไม่ถึง แรงดึงดูดของไซอิ๋วเล่มสองจะมหาศาลเพียงนี้ ตามหลักหอชุนฮวาจะไม่เปลืองแรงป่าวประกาศมาก แค่บอกกับแขกประจำเท่านั้น อย่างนี้วันนี้จะเล่าเรื่องอะไร ทุกคนมาฟังกันนะ อะไรทำนองนี้

แต่ดูจากสถานการณ์ตรงหน้า หลี่จุ่นราวกับย้อนกลับไปตอนที่เพิ่งทำร้านเต้าหู้ใหม่ ๆ ตอนนั้นด้านนอกก็มีคนเป็นภูเขาเลากาเหมือนกัน แต่ตอนนั้นพวกเขาทำการโฆษณา จะเทียบกับตรงหน้านี้ไม่ได้

แต่ภาพอลังการเช่นนี้ตรงหน้า ไม่ต้องพูดมากเลย ล้วนมาด้วยชื่อเสียงของไซอิ๋วทั้งนั้น เกรงว่าจะพูดกันปากต่อปาก แค่ช่วงตอนเช้าสั้น ๆ ก็รวมคนได้มากอย่างนี้แล้ว

จากตรงนี้เห็นได้ว่า อิทธิพลของไซอิ๋วมีมากปานใด

“มาฟังเรื่องเล่าจริง ๆ ด้วย!” เสี่ยวจูโพล่งปากขึ้นมา

ท่ามกลางการพูดอย่างกระวนกระวายของผู้คนโดยรอบ ชี้ชัดแล้วว่าพวกเขาทั้งหมดมาเพื่อฟังเรื่องเล่า เพียงแต่ข้างในคับแคบเกินไป เข้าไปฟังด้วยกันทีเดียวหมดไม่ได้ แต่ต้องผลัดเปลี่ยนกัน ดังนั้นที่อยู่ข้างนอกจึงร้อนใจ