องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 20

อวี้เจียในขณะนี้ภายในใจเต็มไปด้วยความตกตะลึง ไม่รู้ว่าทำไมตาเฒ่าราชวงศ์อู่คนนี้ถึงเข้าใจภาษาทะเลทิศประจิม และพูดได้อย่างคล่องแคล่วถึงเพียงนี้ แทบจะเหมือนกับอาจารย์ของนางเลย

หรือว่าตาเฒ่าราชวงศ์อู่คนนี้จะเป็นคนทะเลทิศประจิม

ดูจากที่เขาสวมหน้ากาก ไม่ยินดีที่จะเปิดเผยโฉมหน้า เป็นไปได้สูงมาก ๆ!

ทว่าอวี้เจียก็รับดึงสติกลับมาทันที

ถึงแม้จะเข้าใจตัวอักษรทะเลทิศประจิม รู้ว่าคำถามคืออะไร แล้วอย่างไรล่ะ

มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นหรอก!

คำถามทั้งสองข้อนั้นยากมาก อยากจะได้คำตอบ มันก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น คำถามทั้งสองข้อนั้นได้ผ่านการร่วมกันตั้งคำถามจากพวกนักปรัชญาที่เก่งกาจที่สุดในแคว้นหลาง

มันไม่ได้แก้ง่ายขนาดนั้น!

เมื่ออวี้เจียคิดได้เช่นนี้ สีหน้าที่เลื่อมใสก็เอ่ยขึ้นมาทันที “ท่านมีความรู้กว้างขวาง พูดภาษาทะเลทิศประจิมได้คล่องแคล่วเช่นนี้ อวี้เจียเลื่อมใสจริง ๆ !”

หลี่จุ่นพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ท่านหญิงอวี้เจียเพิ่งเริ่มเรียนภาษาทะเลทิศประจิม กลับสามารถพูดได้อย่างคล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติขนาดนี้ก็เก่งมาก ๆ แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ยิ่งเป็นช่วงยุคสมัยที่การสอนภาษาอังกฤษยังไม่เป็นระบบ ก็สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ถึงขั้นนี้แล้ว เก่งมากเลยจริง ๆ

ต้องบอกก่อนว่าถึงแม้อนาคตจะเป็นระบบ ภาษาอังกฤษก็เป็นภาษาที่ทรมานผู้เรียนแทบจะเป็นจะตายกันเลยทีเดียว หลี่จุ่นเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่สามารถก้าวข้ามผ่านมันมาได้!

ความขมขื่นที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

“ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคำชมเชยของท่าน อย่างไรก็ตาม แม้ว่าท่านจะเข้าใจตัวอักษรทะเลทิศประจิม แต่โจทย์ปัญหาข้อสองและสามที่แคว้นหลางของเราได้ให้ไว้นั้น หากท่านสามารถตอบถูกทั้งหมด...อวี้เจียจะของคาราวะท่านเป็นอาจารย์!” อวี้เจียกัดฟันพูดอย่างจริงจังในทันที

“ท่านหญิง!”

ราชฑูตร่างกายกำยำทั้งสองเมื่อได้ยินคำพูดก็หน้าถอดสีทันที!

เอาหน่า!

อวี้เจียแสดงท่าทียืนหยัดแล้วพูดว่า “ถ้าหากท่านหยางหมิงสามารถแก้ไขโจทย์ปัญหาทั้งสองข้อนี้ได้จริง ๆ ก็คู่ควรที่จะเป็นคุณผู้ชายของอวี้เจีย! ท่านนักรบทั้งสองไม่จำเป็นต้องกังวล!”

“ไม่ได้ ๆ!” หลี่จุ่นก็รีบปฏิเสธไป “กระหม่อมพเนจรไปเรื่อยจนเคยชิน ไม่สะดวกจะรับลูกศิษย์พ่ะย่ะค่ะ!”

ล้อเล่นอะไรกัน!

ตัวตนเขาเองในตอนนี้ก็ยังปลอมตัวมาเลย จะไปรับลูกศิษย์ได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นคือ รับเธอมาแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ

หรือว่าจะมาคอยทำให้เตียงเขาอุ่นได้งั้นเหรอ

ดังนั้นหลี่จุ่นก็เลยปฏิเสธ!

“ฮ่า ๆ ๆ ท่านหยางหมิง หากได้เป็นคุณชายของราชฑูตอวี้เจีย ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี” หลี่เจิ้งเห็นฉากนี้ก็ยิ้มยกใหญ่ทันที

ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ หวังหยางหมิงผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก!

จะต้องแก้โจทย์นี้ได้อย่างแน่นอน

ยอดเยี่ยมจริง ๆ!

ในขณะนี้

หลี่เหวินจวินก็เกิดความสนใจต่อหลี่จุ่น ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเลื่อมใสต่ออวี้เจียเช่นกัน หญิงจากแคว้นหลางนางนี้ช่างกล้าหาญยิ่งนัก ไม่คาดคิดว่าจะกล้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

นางมีราศีของวีรสตรีจริง ๆ!

ขุนนางในราชสำนักต่างก็มีสีหน้าดีอกดีใจ ดูเหมือนว่าหวังหยางหมิงคนนี้ ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวมาจะมีความสามารถยิ่งนัก ไม่คาดคิดเลยว่าจะเชี่ยวชาญภาษาทะเลทิศประจิมอะไรนั่นด้วย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ง่ายเลย

ขอเพียงแค่รู้คำถามของโจทย์ทั้งสามข้อนั้น จะมามัวกังวลว่าจะแก้ได้แก้ไม่ได้ไปทำไมกันล่ะ

คนมากความสามารถของราชวงศ์อู่มีมากมายก่ายกอง ยิ่งมีสตรีหญิงอัจฉริยะหลี่เหวินจวิน ไม่ว่าจะเป็นคำถามอะไร จะต้องแก้ได้อย่างแน่นอน!

“เชิญคุณผู้ชายแก้โจทย์!” อวี้เจียพูดทันที

หลี่จุ่นกลับรู้สึกหดหู่อยู่ภายในใจ

แม่นางคนนี้อยากจะกราบเขาเป็นอาจารย์งั้นเหรอ

หมดคำจะพูดจริง ๆ เลย…

ทว่าหลี่จุ่นก็ไม่มัวพูดพร่ำทำเพลง “คำถามที่สองนี้ถามไว้ว่า กระต่ายกับไก่ถูกขังไว้ในกรงเดียวกัน ทั้งหมดมีสามสิบห้าหัว รวมกันมีเก้าสิบสี่ขา ถามว่าไก่กับกระต่ายมีอย่างละกี่ตัว ไม่ทราบว่าองค์หญิงใหญ่สามารถแก้โจทย์ได้ไหมขอรับ”

จากนั้นหลี่จุ่นก็มองไปยังอวี้เจียแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “คำถามนี้ตาเฒ่าคนนี้ไม่ได้พูดผิดใช่ไหมขอรับ”

ภายในใจของอวี้เจียตกใจอีกครั้ง ดังที่คิดไว้เลย ตาแก่คนนี้ชำนาญอักษรทะเลทิศประจิมยิ่งนัก ก่อนจะตอบทันที

“สิ่งที่ท่านกล่าวไปไม่มีคลาดเคลื่อนไปเลยแม้แต่น้อย!”

“ไก่กับกระต่ายถูกขังไว้ในกรงเดียวกันงั้นหรือ”

“มีสามสิบห้าหัว รวมกันมีเก้าสิบสี่ขา ไก่กับกระต่ายมีอย่างละกี่ตัว แบบนี้จะแก้อย่างไร”

พวกขุนนางในราชสำนักพอได้ยินคำถามนี้ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้วสีหน้าลำบากใจ แม้แต้ไท่ซืออวี่เหวินจิ้งที่เฉลียวลาดเจ้าอุบายกับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังโส่วหนิงก็ไม่สามารถที่จะแสดงฝีมือได้เช่นกัน

นี่มันยากเกินไปแล้ว

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้พวกเขาคิดง่ายไปหน่อย ถึงแม้จะรู้ว่าคำถามคืออะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะตอบได้!

ไอ้พวกสารเลวแคว้นหลางมันร้ายกาจจริง ๆ!