องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 214

หลี่จุ่นหยุดฝึกซ้อมอย่างตกตะลึง

น่ากลัวเกินไปแล้ว ทำไมผู้หญิงที่เจอในช่วงนี้ มักเป็นผู้ที่ต่อสู้เก่งกันนะ?

เจียงเยว่ฉานผู้หญิงที่สวยเพริศพริ้งระดับนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นยอดฝีมือบู๊ลิ้มคนหนึ่ง ดูวิชาตัวเบาที่สง่างามนั่นแล้ว ราวกับเมื่อเทียบกับโหลวฮวนฮวนและนางกำนัลข้างกายหลี่เหวินจวินผู้นั้นยังเหนือชั้นกว่า

นี่ฝึกซ้อมอย่างไรกัน?

“ไม่ได้ ต้องหาโอกาสให้เสี่ยวฮวนฮวน สอนกระบวนท่าป้องกันตัวเองสักสองสามกระบวนท่าถึงจะได้” หลี่จุ่นแอบวางแผนกับตัวเอง

หลี่จุ่นกลับมาภายในจวน อาบน้ำ กินข้าวเช้า แล้วอาบแดดกับอวี้เจียในลาน กินถั่วลิสงไปพลางเล่นหมากรุกไป

ไม่นานหวังเยียนหรันก็พาเสี่ยวจูมา ย่างฝีเท้าอย่างรวดเร็วเล็กน้อย ดูท่าจะอารมณ์ดีมากๆ

“หลี่จุ่น ท่านลองเดาดูสิว่าขายหนังสือเป็นอย่างไรบ้าง?” หวังเยียนหรันหย่อนก้นนั่งลงบนที่นั่งว่างข้างทั้งสองคน น้ำเสียงดุจระฆังใสแจ๋วเจื้อยแจ้วขึ้นมา

หลี่จุ่นมองนางทีหนึ่ง “น่าจะไม่เลวใช่หรือไม่ ข้าได้ยินพ่อบ้านบอกว่าคำร่ำลือไม่เลวเลย”

อวี้เจียเองก็เงยหน้ามองหวังเยียนหรันทีหนึ่ง ทว่ากลับไม่พูดไม่จา สองวันนี้นางอ่านไซอิ๋วเล่มที่สองจบแล้ว รู้สึกว่าประสบการณ์การอ่านดีเป็นอย่างยิ่ง คิดว่ายอดขายสองวันนี้ต้องน่าดูทีเดียว

“หึๆ”

หวังเยียนหรันเปล่งเสียงหัวเราะที่ราวกับระฆังเงินออกมา เห็นความดีใจของนางได้ชัด “ระยะนี้เหมือนว่าของต้องขาดวันละครั้งสองครั้ง ตงซานว่านบอกว่ายอดขายคงที่อยู่ที่สี่พันกว่าเล่ม สองสามวันนี้ ขายออกไปแล้วทั้งหมดสองหมื่นกว่าเล่ม ใกล้จะสามหมื่นเล่มแล้ว”

สีหน้าของหลี่จุ่นชะงัก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

น่าดูสุดๆ ไปเลย!

ไม่ยอมรับไม่ได้ ยอดขายนี้สุดยอดมากจริงๆ!

อวี้เจียเองก็ตกตะลึงเล็กน้อย

แต่ว่าคิดไปคิดมาก็ไม่แปลกใจ

หนังสือเล่มนี้สนุกมากๆ ขายออกไปได้มากมายขนาดนี้ สมเหตุสมผลแล้ว

หวังเยียนหรันเอ่ยขึ้นอีกว่า “หลี่จุ่น ทางหอเล่าเรื่องที่หอชุนฮวา คนเต็มโถงทุกวัน แน่นอนว่าห้องส่วนตัวนั่นไม่มีคนจ่ายมากมายขนาดนั้น แต่ว่าก็ปันผลได้ห้าสิบหกสิบตำลึงทุกวัน หอชุนฮวาบอกว่าตามสถานการณ์นี้ สามารถประคองรายได้นี้ได้ไปจนถึงสิ้นเดือน”

อวี้เจียตกตะลึง “หอเล่าเรื่องทำไมคนถึงได้เยอะมากมายขนาดนี้?”

ว่ากันตามเหตุผลเมื่อเปิดขายหนังสือแล้ว คนที่หอเล่าเรื่องก็น่าจะลดลง ทำไมถึงยังมีเยอะขนาดนี้ ฟังที่หวังเยียนหรันว่าแล้วรายได้ส่วนใหญ่ยังมาจากผู้ฟังทั่วไปอีกต่างหาก

นี่น่าเหลือเชื่อนิดหน่อย

หวังเยียนหรันมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง แล้วรีบหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า