องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 220

หวังเยียนหรันรู้ว่าหลี่จุ่นได้รับพระราชโองการอภิเษกสมรส และคนที่อภิเษกสมรสด้วยคือเสิ่นจิงหง ในใจนางอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก

“ทำไมถึงเป็นเสิ่นจิงหงล่ะ”

หวังเยียนหรันไม่ได้นอนทั้งคืน พอตื่นเช้ามาก็นั่งกลัดกลุ้มอมทุกข์เหม่อลอยอยู่ริมสระน้ำที่ลานหลังบ้าน

ดูปลาว่ายวนไปมาในบ่ออย่างสบายใจ แต่จริง ๆ แล้วนางไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด

“ท่านพี่ หรันเอ๋อร์เป็นอะไร นางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่กลับมาเมื่อวาน นางไม่ได้แตะอาหารที่ส่งไปที่ห้องเลย ถามนางนางก็ไม่พูดอะไรเลย ยัยเด็กคนนี้ทำให้ข้ากังวลจะตายอยู่แล้วนะ...”

หวังฮูหยินยืนอยู่ใต้ทางเดินชายคา เมื่อนางเห็นหวังโส่วหนิงที่เพิ่งกลับมาจากประชุมขุนนางก็รีบถามทันที

หวังโส่วหนิงเหลือบมองฮูหยินของเขา ถอนหายใจมองดูลูกสาวที่ดูเดียวดายแล้วพูดว่า

“ฝ่าบาทได้มีพระราชโองการอภิเษกสมรสให้กับท่านอ๋องจิ่งเป็นลูกสาวของตระกูลเสิ่นไท่ฟู่”

“อะไรนะ” สีหน้าของหวังฮูหยินเปลี่ยนไป “ทำไมเป็นเช่นนี้”

หวังโส่วหนิงส่ายหน้า “ใครจะรู้ว่าฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่”

ได้ยินมาว่าเสิ่นคั่วเข้าพบหลี่เจิ้งเมื่อวานนี้ อาจเป็นเพราะเขาไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานนี้ แต่หลี่เจิ้งถามเสิ่นคั่วกลับไปว่า หรือว่าลูกชายข้าไม่เหมาะสมกับลูกสาวของเจ้างั้นหรือ

เสิ่นคั่วก็ไม่กล้าจะพูดอะไรอีก ไม่กล้าคัดค้านทำได้แต่ยอมรับมันไป

ดังนั้นไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงการอภิเษกสมรสครั้งนี้ได้ยกเว้นตัวหลี่จุ่นเอง

แต่หลี่จุ่นจะคัดค้านการอภิเษกสมรสเช่นนี้ได้อย่างไร

เด็กคนนั้นมีชีวิตที่ยากลำบากมากแล้ว และการที่สามารถเอาชีวิตรอดมาได้จนถึงตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เหลือเชื่ออย่างยิ่ง

มีสายตาจำนวนนับไม่ถ้วนในวังที่จ้องมองมาที่เขา หวังว่าเขาจะตายในไม่ช้า

ดูเหมือนว่าจะรวมถึงฮ่องเต้ด้วย

หวังฮูหยินมองดูแผ่นหลังอันโดดเดี่ยวของลูกสาวและร้องไห้ ก่อนจะพูดพร้อมกับสะอื้นไปว่า “หรันเอ๋อร์ผู้น่าสงสาร หากรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกควรจะตัดขาดการติดต่อของพวกเขา... ท่านพี่ ช่วยคิดหาทางหน่อยได้ไหม”

“จะให้ข้าทำอย่างไรล่ะฮูหยิน ในฐานะสามีข้าเองก็ทำอะไรไม่ถูก เรื่องนี้มันไม่ง่ายเลย”

“ท่านเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี ท่านจะไม่มีวิธีอะไรเลยหรือ ท่านจัดการเรื่องราชสำนักเก่งนักไม่ใช่หรือ ทำไมพอเป็นเรื่องของลูกสาวท่านไม่มีวิธีล่ะ” ฮูหยินเหลือจะอดทนหาเรื่องสามีตัวเอง

หวังโส่วหนิงเกาหัวด้วยความกังวล เรื่องของแผ่นดินจะเหมือนกับเรื่องของผู้หญิงได้อย่างไร เรื่องของผู้หญิงเมื่อเทียบกับเรื่องแผ่นดินแล้วมันเป็นเรื่องใหญ่กว่า บางครั้งสามารถทำให้คนพิศวงงงงวยได้เลยนะ...

“ข้าไม่สนหรอก ท่านต้องหาทาง ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปท่านไม่สงสารเหรอ”

หวังโส่วหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อย่างไรเขาก็เป็นถึงอ๋องขั้นหนึ่ง อีกทั้งเขาก็มากความสามารถ เขาจะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในอนาคต การจะให้หรันเอ๋อร์เป็นนางสนมของเขาดูเหมือนจะไม่ทำให้ตระกูลหวังของข้าอับอาย บางทีมันอาจจะถูกบันทึกไว้บนประวัติศาสตร์... ใช่ไหม ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก”

ฮูหยินมองดูสามีด้วยดวงตาเบิกกว้างและอุทานด้วยความไม่น่าเชื่อว่า

“ท่านพี่บ้าไปแล้ว!”

เจียงเยว่ฉานเดินมานั่งลงด้านหน้าไม่มีท่าทีเขินอายเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะพูดว่า

“ข้ารู้สึกเบื่อนิดหน่อย จึงปีนข้ามกำแพงมาพบท่านอ๋อง เข้าเรื่องเลยละกัน ท่านอ๋องสัญญากับข้าว่าจะเขียนบทกวีให้กับข้า มิทราบว่าเมื่อใดท่านอ๋องจะเขียนเสร็จ…”

ในขณะพูดดวงตามีความขุ่นเคืองปะปนอยู่

“เอ่อ…”

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และจำได้ทันทีว่าครั้งหนึ่งเขาตกลงที่จะเขียนบทกวีให้นางตอนอยู่ที่หอเล่าเรื่อง แต่ต่อมาเขาก็ลืมมันไป

หลี่จุ่นรู้สึกเขินอายเล็กน้อยทันทีแล้วพูดว่า “ขอโทษที ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยลืมเรื่องนี้ไป เมื่อข้าว่างข้าจะเขียนบทกวีให้แม่นางเยว่ฉานอย่างแน่นอน”

“งั้นสาวน้อยคนนี้ก็ขอขอบพระทัยท่านอ๋องไว้ก่อนเจ้าค่ะ!”

เจียงเยว่ฉานยิ้มด้วยความพึงพอใจ โค้งคำนับเล็กน้อย จากนั้นมุ่งความสนใจไปที่ตัวหมากรุกที่อยู่ตรงหน้า แล้วถามอย่างสงสัยว่า

“ท่านอ๋อง นี่คืออะไรกัน”

“หมากรุก” หลี่จุ่นตอบ

“หมากรุกเหรอ ดูน่าสนุกจังเลย”

เจียงเยว่ฉานรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นดวงตาคู่สวยก็มองไปยังหลี่จุ่น ก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋องสอนข้าได้ไหม”