องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 221

เจียงเยว่ฉานฉลาดหลักแหลมมาก

หลี่จุ่นตกใจมากอย่างยิ่ง

เจียงเยว่ฉานไม่เพียงมีรูปลักษณ์ที่งดงาม แต่ยังมีความสามารถที่ล้ำเลิศเกินใครอีกด้วย

หลี่จุ่นรู้ตัวว่าเจอคู่แข่งเข้าแล้ว

ความสามารถที่เจียงเยว่ฉานแสดงออกมา เกรงว่าจะพอๆ กับหลี่เหวินจวินและอยู่ในระดับที่สูสีกัน ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ผู้หญิงในโลกนี้ล้วนฉลาดขนาดนี้เลยเหรอ

หลี่จุ่นเพียงอธิบายกฎของหมากรุกจีนให้นางฟัง แล้วเล่นหมากรุกกับนางหนึ่งกระดาน จากนั้นหลี่จุ่นก็แพ้กระดานที่สองโดยไม่ตั้งใจ

นี่มันช่างน่าเหลือเชื่อมาก

แม้แต่หลี่เหวินจวินก็ยังไม่สามารถเรียนรู้การเล่นหมากรุกได้เร็วเช่นนี้ เจียงเยว่ฉานคนนี้ช่างน่าทึ่งมากจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่

“สนุกอย่างที่คิดจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีหมากรุกที่สนุกเช่นนี้ด้วย ทั้งเล่นง่ายและสนุก ต่อไปนี้คงจะไม่น่าเบื่ออีกแล้ว” เจียงเยว่ฉานพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น แต่ก็สำรวม

หลี่จุ่น “...”

ง่ายเหรอ

เอาเถอะ หลี่จุ่นรู้สึกว่าสติปัญญาของตนถูกสบประมาท เขาเล่นหมากรุกมาตั้งหลายปี แต่ไม่สามารถเอาชนะคนที่เพิ่งเล่นเพียงสองกระดานได้ ช่างขายหน้ามากจริงๆ

ทั้งสองเริ่มห้ำหั่นกันในกระดานที่สาม

รอบนี้หลี่จุ่นไม่กล้าประมาทและไม่ออมมือแม้แต่น้อย หากแพ้อีกก็จะเรียกได้ว่าขายหน้าจริงๆ กระดานที่สองยังพอพูดได้ว่าตนตั้งใจ ตั้งใจออมมือให้ แต่กระดานที่สามก็ไม่จำเป็นต้องออมมือแล้ว

แต่ทว่า

เรื่องไม่เป็นไปอย่างที่คิด

ทั้งสองเริ่มห้ำหั่นกันอยู่นาน แต่ละฝ่ายต่างเหลือตัวจุก(ทหาร)สองตัว เบ๊(ม้า)หนึ่งตัว กือ(เรือ)หนึ่งตัว ฉือ(องครักษ์)สองตัวและเฉีย(ช้าง)หนึ่งตัวเหมือนกัน

แต่ในขณะนี้ตัวกือที่หลี่จุ่นเหลืออยู่นั้นถูกตัว ‘กือ’ ของอีกฝ่ายดักอยู่ในฝั่งของตัวเอง เพียงเดินอีกช่องเดียวก็จะโดนกินทันที ด้านข้างของมันมีเพียงตัว ‘จุก’ หนึ่งตัวที่ยังไม่เคยเดิน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ไม่สามารถรักษามันไว้ได้

สถานการณ์กำลังเลวร้ายลงเรื่อยๆ

หลี่จุ่นรู้สึกร้อนรนใจเล็กน้อย

เจียงเยว่ฉานหัวเราะออกมาทันที หัวเราะอย่างสวยงาม มองหลี่จุ่นแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “ฮ่าๆ ดูเหมือนข้ากำลังจะชนะอีกครั้ง หากกิน ‘กือ’ ตัวนี้ สถานการณ์ก็จะเปลี่ยนไป”

“ฮ่าๆ”

หลี่จุ่นก็หัวเราะเช่นกัน หัวเราะอย่างร่าเริง จากนั้นหยิบตัว ‘จุก’ หนึ่งตัวในฝั่งของตัวเองแล้วกินตัว ‘กือ’ ที่เดินมาด้านข้างของอีกฝ่าย

เจียงเยว่ฉานงงงวยทันทีและรีบพูดว่า “ไม่ใช่นะ ท่านบอกว่าเมื่อตัวจุกอยู่ในฝั่งของตนจะเดินหน้าได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ไม่สามารถเดินเฉียงซ้ายขวาได้มิใช่หรือ”

หลี่จุ่นพูดอย่างเฉยเมยว่า “โทษข้า โทษข้า ข้าไม่คิดว่าเราจะเจอสถานการณ์เช่นนี้ แต่ก็เจอจนได้ เจ้าดูสิเราเหลือตัวหมากรุกเหมือนกันใช่หรือไม่ อีกทั้งเล่นเกินสิบห้านาที เมื่อเจอสถานการณ์เช่นนี้ก็จะไปกระตุ้นความสามารถบางอย่างที่ซ่อนอยู่ของหมากรุก อย่างเช่น ตัว ‘จุก’ ของข้าเมื่ออยู่ในฝั่งของตนก็จะสามารถเดินหน้า ถอยหลังหรือเดินเฉียงซ้ายขวาได้ตามสบาย เจ้าสามารถเรียกมันว่า ‘ทหารพิเศษ’”

เจียงเยว่ฉานมองหลี่จุ่นอย่างอึ้งทึ่ง ไม่พบความผิดปกติหรือเค้าการโกงแต่อย่างใด ทำได้เพียงขมวดคิ้วแน่นและพยักหน้า