องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 233

เรื่องที่อยู่ในขั้นตอนการเจรจาเกี่ยวกับราคา แต่กลับแก้ไขปัญหาได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่หลี่จุ่นทุ่มเทลงไปมีแค่การยืมหนังสือ《ไซอิ๋ว》ให้กับเจียงเยว่ฉานเท่านั้น

นี่เป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว ถ้าคิดว่าเป็นการเจรจาทางธุรกิจ

เจียงเยว่ฉานรู้สึกพอใจในอาหารของจวนจิ่งอ๋องอย่างมาก รับประทานเข้าไปอย่างอิ่มเอมใจ แม้ว่านางจะเต็มที่กับการทานอาหาร จนเป็นอุปสรรคต่อความสวยสง่างาม แต่สิ่งที่หลี่จุ่นมองเห็นคือสาวงามที่กำลังรับประทานอาหารอย่างมีความสุข

ไม่รู้สึกว่าจะมีกิริยาที่ไม่สุภาพแม้แต่นิดเดียว

ที่แท้ เกิดเป็นผู้หญิงที่งดงามเพริศพริ้ง แม้จะบ้วนน้ำลายออกมา ก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่สวยงามน่ามอง

แม้แต่นางฟ้าก็ยังต้องเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ฉะนั้นหลี่จุ่นจึงเกิดความสงสัยขึ้นว่าเจียงเยว่ฉานต้องกระทำในเรื่องเช่นนั้นหรือเปล่า เมื่อลองใคร่ครวญดู แม้ว่าใบหน้าของเจียงเยว่ฉานจะงดงามเหนือมนุษย์ทั่วไป แต่ถึงยังไงก็เป็นมนุษย์ปกติคนหนึ่ง เรื่องธรรมชาติในร่างกายของมนุษย์ ก็ยังคงต้องมีเหมือนกัน

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ต้อนรับอย่างดี อาหารของจวนอ๋องช่างน่ารับประทานจริงๆ” เจียงเยว่ฉานทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลังจากทานเต้าฮวย ก็กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

“แม่นางเยว่ฉานไม่ต้องเกรงใจ ข้ายินดีต้อนรับแม่นางมาทานอาหารที่นี่ด้วยกันบ่อยๆ” หลี่จุ่นพูดพลางยิ้ม

อาหารเช้าของเขาเป็นอาหารที่คนในใต้หล้าต่างอยากจะลิ้มลอง แม้แต่อาหารของเสด็จพ่อฮ่องเต้ก็ยังสู้ของตนเองไม่ได้

เจียงเยว่ฉานมองดูหลี่จุ่น จากนั้นก็ยิ้มเบาๆ

ขณะที่ยิ้มดวงตาคู่นั้นก็ยิ่งสวยงามมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อทานเต้าฮวยรสเค็มไปแล้วหนึ่งถ้วย เจียงเยว่ฉานก็หยิบต้นฉบับ《ไซอิ๋ว》ขึ้นมา และกลับไปอย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว ซึ่งได้ตกลงกับหลี่จุ่นว่าเช้าวันพรุ่งนี้จะเริ่มสอนวรยุทธ์ให้กับเขา

หลี่จุ่นพึงพอใจอย่างมาก อยากจะให้วันนั้นมาถึงโดยเร็ว

ความสามารถของเขาตอนนี้เกรงว่ายังใช้การไม่ได้ แม้ว่าจะไม่สามารถฝึกกำลังภายใน ฝึกเฉพาะการต่อสู้โดยใช้มือและเท้าเพื่อป้องกันตัวให้ได้ก็ถือว่าดีแล้ว

เป็นอย่างที่พูดไม่ผิด

พวกเขาบอกว่ากำลังของตนเองยังใช้ไม่ได้ สิ่งสำคัญคือเรื่องกำลังภายใน ส่วนกำลังภายนอกของมือและเท้า ทุกคนก็สามารถฝึกฝนได้ แต่ถ้าไม่มีกำลังภายในคอยหนุน ก็จะทำให้มีความเชื่องช้า ดูคล้ายคลึงกันแต่ยังไม่ใช่

เรื่องกำลังภายใน เป็นเรื่องที่อัศจรรย์อย่างหนึ่ง

“คุณหนู เมื่อเช้าท่านไปไหนเจ้าค่ะ”

บ้านเรือนด้านข้าง เจียงเยว่ฉานกลับมามีสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เดินก้าวเท้าเบาๆกลับมาถึงที่เรือน ชิงหลิงหญิงสาวที่ถือกระบี่สวมชุดสีคราม วิ่งเข้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

เจียงเยว่ฉานพูดตามความจริงว่า “ไปจวนจิ่งอ๋อง”

“ฮะ? จวนจิ่งอ๋อง?”

หญิงสาวสวมชุดสีครามตกตะลึง และเอ่ยปากพูดขึ้นทันทีว่า “คุณหนู แล้วเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้วเจ้าค่ะ?”

เจียงเยว่ฉานส่ายหน้า สีหน้ามีความเฉื่อยชา ชูต้นฉบับในมือขึ้นมา และพูดอย่างทอดถอนใจว่า