องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 233

เรื่องที่อยู่ในขั้นตอนการเจรจาเกี่ยวกับราคา แต่กลับแก้ไขปัญหาได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่หลี่จุ่นทุ่มเทลงไปมีแค่การยืมหนังสือ《ไซอิ๋ว》ให้กับเจียงเยว่ฉานเท่านั้น

นี่เป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว ถ้าคิดว่าเป็นการเจรจาทางธุรกิจ

เจียงเยว่ฉานรู้สึกพอใจในอาหารของจวนจิ่งอ๋องอย่างมาก รับประทานเข้าไปอย่างอิ่มเอมใจ แม้ว่านางจะเต็มที่กับการทานอาหาร จนเป็นอุปสรรคต่อความสวยสง่างาม แต่สิ่งที่หลี่จุ่นมองเห็นคือสาวงามที่กำลังรับประทานอาหารอย่างมีความสุข

ไม่รู้สึกว่าจะมีกิริยาที่ไม่สุภาพแม้แต่นิดเดียว

ที่แท้ เกิดเป็นผู้หญิงที่งดงามเพริศพริ้ง แม้จะบ้วนน้ำลายออกมา ก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่สวยงามน่ามอง

แม้แต่นางฟ้าก็ยังต้องเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ฉะนั้นหลี่จุ่นจึงเกิดความสงสัยขึ้นว่าเจียงเยว่ฉานต้องกระทำในเรื่องเช่นนั้นหรือเปล่า เมื่อลองใคร่ครวญดู แม้ว่าใบหน้าของเจียงเยว่ฉานจะงดงามเหนือมนุษย์ทั่วไป แต่ถึงยังไงก็เป็นมนุษย์ปกติคนหนึ่ง เรื่องธรรมชาติในร่างกายของมนุษย์ ก็ยังคงต้องมีเหมือนกัน

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ต้อนรับอย่างดี อาหารของจวนอ๋องช่างน่ารับประทานจริงๆ” เจียงเยว่ฉานทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลังจากทานเต้าฮวย ก็กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

“แม่นางเยว่ฉานไม่ต้องเกรงใจ ข้ายินดีต้อนรับแม่นางมาทานอาหารที่นี่ด้วยกันบ่อยๆ” หลี่จุ่นพูดพลางยิ้ม

อาหารเช้าของเขาเป็นอาหารที่คนในใต้หล้าต่างอยากจะลิ้มลอง แม้แต่อาหารของเสด็จพ่อฮ่องเต้ก็ยังสู้ของตนเองไม่ได้

เจียงเยว่ฉานมองดูหลี่จุ่น จากนั้นก็ยิ้มเบาๆ

ขณะที่ยิ้มดวงตาคู่นั้นก็ยิ่งสวยงามมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อทานเต้าฮวยรสเค็มไปแล้วหนึ่งถ้วย เจียงเยว่ฉานก็หยิบต้นฉบับ《ไซอิ๋ว》ขึ้นมา และกลับไปอย่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว ซึ่งได้ตกลงกับหลี่จุ่นว่าเช้าวันพรุ่งนี้จะเริ่มสอนวรยุทธ์ให้กับเขา

หลี่จุ่นพึงพอใจอย่างมาก อยากจะให้วันนั้นมาถึงโดยเร็ว

ความสามารถของเขาตอนนี้เกรงว่ายังใช้การไม่ได้ แม้ว่าจะไม่สามารถฝึกกำลังภายใน ฝึกเฉพาะการต่อสู้โดยใช้มือและเท้าเพื่อป้องกันตัวให้ได้ก็ถือว่าดีแล้ว

เป็นอย่างที่พูดไม่ผิด

พวกเขาบอกว่ากำลังของตนเองยังใช้ไม่ได้ สิ่งสำคัญคือเรื่องกำลังภายใน ส่วนกำลังภายนอกของมือและเท้า ทุกคนก็สามารถฝึกฝนได้ แต่ถ้าไม่มีกำลังภายในคอยหนุน ก็จะทำให้มีความเชื่องช้า ดูคล้ายคลึงกันแต่ยังไม่ใช่

เรื่องกำลังภายใน เป็นเรื่องที่อัศจรรย์อย่างหนึ่ง

“คุณหนู เมื่อเช้าท่านไปไหนเจ้าค่ะ”

บ้านเรือนด้านข้าง เจียงเยว่ฉานกลับมามีสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เดินก้าวเท้าเบาๆกลับมาถึงที่เรือน ชิงหลิงหญิงสาวที่ถือกระบี่สวมชุดสีคราม วิ่งเข้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

เจียงเยว่ฉานพูดตามความจริงว่า “ไปจวนจิ่งอ๋อง”

“ฮะ? จวนจิ่งอ๋อง?”

หญิงสาวสวมชุดสีครามตกตะลึง และเอ่ยปากพูดขึ้นทันทีว่า “คุณหนู แล้วเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้วเจ้าค่ะ?”

เจียงเยว่ฉานส่ายหน้า สีหน้ามีความเฉื่อยชา ชูต้นฉบับในมือขึ้นมา และพูดอย่างทอดถอนใจว่า

ชิงหลิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “คุณหนู ข้าขออ่านด้วย!”

เจียงเยว่ฉานมองหน้าเขาแวบหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ต้องรอให้ข้าอ่านจบเสียก่อน”

จากนั้นก็ถือต้นฉบับเดินเข้าไปในห้องนอน

ชิงหลิงรู้สึกอิจฉาอยู่เล็กน้อย ได้แต่ชักกระบี่ขึ้นมาฝึกซ้อมอยู่ในเรือน

จวนจิ่งอ๋อง หลี่จุ่นเอามือไขว้หลังไว้ ยืนอยู่ในลานจวน เงยหน้ามองบนท้องฟ้า

เขียน《ไซอิ๋ว》เสร็จแล้ว อีกไม่นานก็จะมีรายได้เข้ามา ไม่ว่าร้านหนังสือหรือหอเล่าเรื่อง ก็สามารถหาเงินได้ไม่น้อย

ครั้งนี้ต้องให้หอเล่าเรื่องพูดเกี่ยวกับหนังสือสักเล็กน้อยก่อน หลังจากนั้นค่อยเปิดการขายหนังสือ ตามความเร็วที่เขียนในตอนนี้ คาดว่าในสิ้นเดือนคงจะสามารถเริ่มการพิมพ์ได้ และในช่วงต้นเดือนหน้าก็น่าจะเปิดขายได้แล้ว

“แต่ว่า แค่《ไซอิ๋ว》เล่มเดียวยังไม่พอ ยังมี《ห้องสิน》อีกหนึ่งเล่มมิใช่หรือ?” หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มให้เห็นที่มุมปาก

หนังสือสองเล่มนี้อยู่ในประเภทเดียวกัน มี《ไซอิ๋ว》เปิดทางให้ก่อนแล้ว 《ห้องสิน》ก็น่าจะไปได้ไม่เลว

อีกอย่างยังสามารถเอา《เหลียวไจ》ออกมา เรื่องผีๆสางๆ วางรากฐานไว้อย่างดีแล้ว เหมาะสมมากที่จะพัฒนาในคนกลุ่มพื้นที่ใหญ่

หลี่จุ่นเรียกหยางจงเข้ามา จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “พ่อบ้าน เจ้ากลับไปที่จวนอ๋องอีกรอบ ข้ามีธุระจะปรึกษากับเยียนหรันหน่อย”