องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 243

ในที่สุดหลี่เหวินจวินก็เชื่อเรื่องหนึ่ง ความรักทำให้ผู้หญิงตาบอดจริง ๆ นิยายรักกล่าวไว้ไม่มีผิด

ถ้ามองสถานการณ์ด้วยความรู้ความเข้าใจของนางในเวลานี้ จ้าวเฟยเอ๋อร์เชื่อหลี่จุ่นถึงขั้นตาบอด

แน่นอน

ถ้านางรู้ว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์รู้จักหลงไถและกระทั่งรู้จักหลี่จุ่นมากกว่านาง เกรงว่าต้องเกิดภาพอีกอย่างหนึ่งแน่ ถึงตอนนั้นพอรู้ความจริง ต้องเสียชีวิตทางสังคมวิทยา หรือเรียกสั้น ๆ ว่าตายทางสังคมไปเลยแน่

จ้าวเฟยเอ๋อร์พูดถึงขนาดนี้แล้ว หลี่เหวินจวินย่อมไม่ใช่คนยึกยัก จึงเริ่มหารือเรื่องสัญญาความร่วมมือทันที

สำหรับหลี่จุ่น ความจริงนี่คือการค้าจากมือขวาไปมือซ้ายเท่านั้น แต่แน่นอนว่าได้มากกว่าเสีย

ก่อนหน้านี้นำเข้าสุราจากทางสลักดอกไม้ในปริมาณหลายร้อยตำลึงเงินทุกเดือน ด้วยร้านสาขาที่เพิ่มขึ้น จำนวนนี้จึงเพิ่มตามไปด้วย เดือนนี้น่าจะมากกว่าพันตำลึงเงินแล้ว แม้จะได้กำไรกลับมาไม่น้อย แต่ก็คืนทุนช้า

ตอนนี้ใช้สุราของตัวเองแทน รายการนี้จึงเติมเต็ม พร้อมกันนั้นยังจะเผยแพร่สุราหลงไถได้เร็วมากด้วย

การจะทำให้หลงไถได้รับการยอมรับจากทุกคนเร็วขึ้น รูปแบบที่ดีที่สุดก็คือเผยแพร่จากร้านเต้าหู้ เพราะลูกค้าของร้านเต้าหู้มีมาก คนที่ดื่มสุราจึงมากเช่นกัน สุราหลงไถรสเข้มข้นบริสุทธิ์ เทียบกับสลักดอกไม้ บรรยายว่าฟ้ากับดินไม่เกินไปเลย

ขอเพียงทำให้หลงไถแพร่หลายได้เร็ว เช่นนั้นจำนวนที่นำมาเติมเต็มร้านเต้าหู้นี้ มีแต่จะได้กำไรกลับมาเป็นสองเท่า

จะดูอย่างไรก็คือการค้าที่มีแต่ได้ไม่มีเสีย

“ราคาป้ายสุราสลักดอกไม้คือหนึ่งทะนานห้าร้อยอีแปะ หนึ่งลิตรสิบอีแปะ น้องหกบอกว่าราคาที่ร้านเต้าหู้ได้คือหนึ่งทะนานสี่ร้อยอีแปะ เช่นนั้นหอสุราของพวกเราก็ให้ท่านหญิงหนึ่งทะนานสองร้อยอีแปะแล้วกัน เรื่องพวกนี้ข้าหารือกับน้องหกแล้ว ถ้าท่านหญิงมีความเห็น พวกเรายังเจรจากันได้”

พอหลี่เหวินจวินพูดถึงราคาก็หั่นครึ่งหนึ่งทันที

หนึ่งทะนานคือสิบชั่ง สลักดอกไม้หนึ่งทะนานขายห้าร้อยอีแปะ ทางนางให้จ้าวเฟยเอ๋อร์สองร้อยอีแปะ เพราะจ้าวเฟยเอ๋อร์คบหากับหลี่จุ่น และสุรานี่ก็เป็นของหลี่จุ่น หลี่เหวินจวินย่อมลดให้เป็นพิเศษ ถึงอย่างไรก็ให้คนกันเองของน้องหก เท่าไรจึงไม่สำคัญ

จ้าวเฟยเอ๋อร์ต้องรู้สึกประหลาดใจมากอยู่แล้ว

หลี่เหวินจวินกับนางใจตรงกัน ไม่พูดกระจ่างเรื่องที่ไม่ว่าจะเป็นร้านเต้าหู้หรือหลงไถก็เป็นธุรกิจของหลี่จุ่น ในฐานะที่จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นคนที่รู้ทุกอย่างจึงประหลาดใจ

“ในเมื่อคุยกับจิ่งอ๋องแล้ว เช่นนั้นเฟยเอ๋อร์ก็ขอน้อมรับ ขอบคุณองค์หญิง!” จ้าวเฟยเอ๋อร์ยอมรับอย่างไม่เกรงใจ เพราะนี่คือสิ่งที่หลี่จุ่นต้องการ เขาต้องการอย่างไรก็คืออย่างนั้น

“ดี เช่นนั้นวันที่หนึ่งเดือนหน้า พวกเราจะเตรียมสุราให้พร้อม ท่านหญิงเฟยเอ๋อร์ต้องการซื้อในปริมาณเท่าไรหรือ” หลี่เหวินจวินยิ้มถาม

“เวลานี้ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวเปิดยี่สิบสองสาขาแล้ว แต่ละสาขาต้องใช้อย่างน้อยวันละประมาณห้าทะนาน เช่นนั้นก็กำหนดที่หนึ่งร้อยสามสิบทะนานก่อนแล้วกัน ถึงตอนนั้นเสี่ยวเอ้อร์ในร้านจะมาเอาเอง”

จ้าวเฟยเอ๋อร์คำนวณ บอกตัวเลข และสั่งเพิ่มอีกยี่สิบทะนาน

หลี่เหวินจวินตกใจเล็กน้อย มีร้านยี่สิบสองสาขา เหนือความคาดหมายจริง ๆ

ตอนนี้เอง ข้าบริพารในจวนรีบมารายงาน

“กั๋วจิ้วหรือ”

หลี่เหวินจวินสายตาเปลี่ยน เพิ่งลุกขึ้นยืนก็เห็นชายชราในชุดหรูหรา เนื้อตัวมีแต่ความสูงส่งเดินมาอย่างมั่นคงแข็งแรง พาผู้ติดตามสองสามคนบุกเข้ามาในเรือน

ผู้ที่มาก็คือกั๋วจิ้วผู้เฒ่าจ้าวเสี่ยน!

จ้าวเสี่ยนในวัยเจ็ดสิบสอง แม้จะดูชราอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงมีกำลังวังชา มีชีวิตชีวา ไม่เห็นความโรยราแม้แต่น้อย

อยู่มาถึงปูนนี้ ทั้งยังมีสุขภาพแข็งแรงเช่นนี้ ในยุคนี้คือเรื่องที่น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก หลี่จุ่นยังต้องทึ่ง

“ท่านปู่ ท่านมาได้อย่างไร”

หลี่เหวินจวินเดินไปต้อนรับอย่างเป็นมิตร รีบให้คนยกน้ำชา

จ้าวเสี่ยนนั่งลงอย่างเห็นเป็นคนกันเอง จากนั้นจึงหัวเราะเหอะ ๆ พูดกับหลี่เหวินจวินว่า

“เหวินจวิน เจ้าไม่ได้ไปจวนข้านานแล้วนะ ลืมปู่คนนี้ไปแล้วหรือ”