องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 244

หลี่เหวินจวินคิดว่าถึงเวลาที่จ้าวเสี่ยนจะมาแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเร็วปานนี้ ดูท่าสลักดอกไม้ทางนั้นจะนิ่งนอนใจไม่ได้แล้ว

เพราะจากคำพูดของจ้าวเฟยเอ๋อร์วันนี้ รู้ว่านี่คือการสั่งซื้อปริมาณมาก เกี่ยวกับมูลค่าการสั่งซื้อเกือบพันตำลึงเงินของทุกเดือน แล้วสลักดอกไม้จะยอมให้ง่าย ๆ ได้อย่างไร

“ท่านปู่ ท่านล้อเล่นแล้ว แม้เหวินจวินลืมเสด็จพ่อก็ไม่กล้าลืมท่านหรอก ท่านปู่ เชิญดื่มน้ำชา” หลี่เหวินจวินรีบมาคำนับพร้อมยกน้ำชาให้

จ้าวเสี่ยนพอใจกับหลี่เหวินจวินมาก รับน้ำชาร้อนจากมือหลี่เหวินจวินดื่มอึกหนึ่ง ก่อนจะวางไว้ด้านข้างและเริ่มเปิดประเด็นว่า

“เหวินจวิน ข้ามาครั้งนี้ เพราะต้องการหารือกับเจ้าเรื่องหนึ่ง”

“เชิญท่านกล่าวมาได้” หลี่เหวินจวินรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้

จ้าวเสี่ยนรู้ว่าถ้าอ้อมค้อมกับหลี่เหวินจวิน จะต้องเป็นเขาเองที่ลำบาก ดังนั้นจึงพูดตรง ๆ ว่า

“ได้ยินว่าเจ้าจะค้าสุรา เหวินจวิน ข้าจะบอกให้นะ การค้าสุรานี้มันไม่ง่ายหรอก โดยเฉพาะในเมืองหลวง ทำสิบคนมีเก้าคนต้องขาดทุน แล้วยังมีอีกคนที่สติฟั่นเฟือนไปเลย”

จ้าวเสี่ยนเกริ่นนำด้วยเรื่องที่เคยเกิด บอกเล่าสถานการณ์ธุรกิจว่าร้ายแรงอย่างยิ่ง

“ก็มีท่านปู่คอยดูแลนี่อย่างไร ข้าให้เสด็จพ่อแจ้งกับท่านแล้ว เสด็จพ่อตรัสว่าท่านบอกให้ข้าทำเต็มที่ได้เลย มีท่านอยู่ ถึงข้าจะกังวลบ้าง แต่ก็เชื่อใจท่าน” หลี่เหวินจวินยิ้มพูดทันที

พูดอย่างมีทักษะและเป็นธรรมชาติมาก

เชิญตามสบาย ถ้าแย่งการค้าได้นับว่าข้าแพ้ หากจะเปลี่ยนคำพูดให้น่าฟังหน่อย ก็คือทำได้เต็มที่มิใช่หรือ

จ้าวเสี่ยนสีหน้าแข็งทื่อ ชั่วขณะ ใบ้รับประทานพูดไม่ออกเล็กน้อย

ดังคาด เหลนสาวคนนี้ของตนไม่ใช่ย่อย ๆ สมกับที่ถูกยกให้เป็นคนฉลาดที่สุดในแผ่นดิน พูดคำเดียวก็อุดปากเขาได้แล้ว ทำให้เขาแม้มีคำพูดแต่ก็กระดากจะพูดออกมาโจ่งแจ้ง

ถ้าใช้คำพูดของหลี่จุ่น บนโต๊ะเจรจา ที่ห้ามเด็ดขาดก็คือส่งตัวเองไปถึงจุดสุดยอดแห่งหลักคุณธรรม แปะป้ายออร่าผู้ยิ่งใหญ่ เช่นนี้ ถ้ามิใช่ผู้ยิ่งใหญ่จริงจะไม่กล้าพูดออกมา

หลี่เหวินจวินรู้ซึ้งในหลักการนี้ เป็นคนมีไหวพริบล้ำเลิศโดยแท้

จ้าวเสี่ยนอึดอัดใจจะพูดเล็กน้อยทันที โชคดีที่ไม่ได้ให้พวกเด็ก ๆ พวกนั้นมา มิเช่นนั้นเกรงว่าคำรบนี้ต้องปราชัยไปแล้ว

หลานสาวคนนี้ของเขา...ไม่ธรรมดา!

พูดยาก!

แต่รายการสั่งซื้อใหญ่ขนาดนั้นของร้านเต้าหู้ตำรับจ้าว ต้องประเคนให้ทั้งอย่างนี้ น่าเสียดายมาก

จ้าวเสี่ยนชักเสียใจกับคำพูดเหล่านั้นที่ตอบกับหลี่เจิ้งแล้ว

“ท่านปู่ ท่านอยู่กินมื้อค่ำด้วยกันแล้วค่อยไปสิ” หลี่เหวินจวินตามออกไปทันที แต่จ้าวเสี่ยนราวกับมีวายุอยู่ใต้เท้า เดินว่องไวมาก ไม่เหมือนคนสูงวัยสักนิด

หลี่เหวินจวินหัวร่อ

จ้าวเสี่ยนเป็นผู้สูงวัยที่น่ารักคนหนึ่ง ในฐานะที่เป็นกั๋วจิ้ว ไม่เคยสร้างเรื่องไม่งามอะไรทั้งนั้น แน่นอนว่าคำพูดโอ้อวดเคยมีบ้าง แต่ส่วนมากมักเป็นเรื่องขบขัน

ก็อย่างเช่นคลื่นลมระลอกนี้

จ้าวเสี่ยนนั่งยังไม่ทันอุ่นก้นก็ถูกนางพูดจนเผ่นเสียแล้ว หลี่เหวินจวินจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ แต่คิดว่าตระกูลโจวคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ อย่างนี้หรอก ต้องมาเจรจาการค้ากับตนผ่านเสด็จพ่ออีกแน่

แต่นี่คือโอกาสใหญ่ หลี่เหวินจวินย่อมไม่ยอมแพ้ ฉะนั้นต่อให้ไปหาเสด็จพ่อก็ไม่มีประโยชน์

เถ้าแก่ที่ดูแลร้านสุราสลักดอกไม้มีนามว่าโจวถง เป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องฝ่ายมารดาจ้าวเสี่ยน เมื่อมีจ้าวเสี่ยนยืนอยู่ข้างหลัง จึงมอบกำไรสามส่วนให้ อดีตไม่เคยเกิดปัญหามาก่อน แต่จู่ ๆ หลี่เหวินจวินกลับยื่นมือเข้ามา ทำรายการสั่งสินค้าจำนวนมากหลุดลอยไป

โจวถงมีอายุอานามไล่เลี่ยกับจ้าวเสี่ยน หลังจากได้ยินจ้าวเสี่ยนบอกว่ารายการสั่งสินค้าชักจะลำบาก คงตามกลับมาไม่ได้ในเวลาสั้น ๆ แล้วก็นอนหลับไม่สนิททันที

โจวถงเรียกโจวจงบุตรชายตัวเองมาทันที เขาคือผู้ถือตราประทับของตระกูลโจวในปัจจุบัน เถ้าแก่คนปัจจุบันของสุราสลักดอกไม้

“จงเอ๋อร์ เจ้าไปร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวสักครั้งเถอะ บอกกับท่านหญิงจ้าว หลงไถนั่นมันเหลวไหลสิ้นดี พวกเราจะลดราคาให้อีกหน่อย ให้ร้านเต้าหู้ต่อสัญญา”