องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 247

ยอดสั่งจองมากถึงขนาดนี้ ถึงหลี่จุ่นจะเตรียมใจก่อนแล้ว แต่ก็ยังตกใจอยู่ดี ดูท่าเขาจะประเมินอิทธิพลของไซอิ๋วต่ำไปมากทีเดียว

“ฮี่ ๆ ตกใจใช่ไหมล่ะ”

หวังเยียนหรันยิ้มร่า การได้เห็นสีหน้าทึ่งของหลี่จุ่นตรงหน้าคือเรื่องที่ควรค่าแก่ความดีใจเรื่องหนึ่ง

หลี่จุ่นจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ เอ่ยว่า “สงสัยข้าจะประเมินไซอิ๋วต่ำไป”

“เจ้าเขียนนิยายเอง ใครจะไปรู้ด้วยเล่า” หวังเยียนหรันยิ้มแช่มชื่นมากกว่าเดิม

การที่ไซอิ๋วประสบความสำเร็จในวันนี้ได้ ในนั้นมีผลงานของนางร่วมอยู่ไม่น้อย นางรู้สึกพอใจมาก

หลี่จุ่นถาม “เล่มสามพิมพ์ได้เท่าไรแล้ว”

เขาเขียนเล่มสามเสร็จไว ส่งไปนานแล้ว น่าจะพิมพ์ได้มากแล้ว

หวังเยียนหรันคิดแล้วจึงตอบ “เห็นตงซานว่านบอกว่าพิมพ์ได้สองหมื่นเล่มแล้วกระมัง เพราะเวลานี้เล่มสองยังขายได้วันละพันกว่าเล่ม ทุกวันยังต้องพิมพ์เล่มสองอยู่ ความคืบหน้าเร็วขนาดนี้ก็ไม่เลวแล้ว อืม วันนี้เริ่มพิมพ์เล่มสี่จริง ๆ จัง ๆ แล้วเหมือนกัน”

มิผิด แรงส่งไซอิ๋วเล่มสองยังมีอยู่มาก เวลานี้ยังขายได้วันละพันกว่าเล่ม ถึงจะลดลงทีละน้อย แต่เห็นได้ว่ามีกำลังดีเต็มส่วน

เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริง ๆ

แต่ที่เล่มต่อมั่นคงอย่างนี้ เพราะมีพ่อค้าซื้อไปขายต่อ เห็นว่าขายไปถึงต่างเมืองแล้ว

ซื้อจากทางนี้ห้าเฉียน ขายต่างถิ่นหกเฉียน กระทั่งว่าในแถบมั่งคั่งอุดมสมบูรณ์อย่างทางเจียงหนานยังขายได้ถึงแปดเฉียน กำไรงามทีเดียว

หลี่จุ่นสะท้อนใจสุดประมาณ

ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนก็มีพ่อค้าที่กินส่วนต่างอยู่ทั้งนั้น แต่นี่คือการค้า และการค้าส่วนมากก็คือการเก็งกำไรส่วนต่าง

“อืม บอกตงซานว่าน เอาไว้สองเล่มแรกพิมพ์เก็บไว้ได้อย่างละสามหมื่นเล่มเมื่อไรก็เริ่มขายเถอะ” หลี่จุ่นพยักหน้า

หลี่จุ่นจัดกิจกรรมลดราคาตามสถานการณ์การสั่งจอง ถ้าซื้อสองเล่มจะลดให้หนึ่งเฉียน ราคาเดิมเล่มละแปดเฉียน เช่นนั้นก็คือหนึ่งตำลึงหกเฉียน หลี่จุ่นจะขายในราคาหนึ่งตำลึงห้าเฉียน

จากนั้น

ถ้าซื้อครบชุดสี่เล่ม เช่นนั้นจะขายในราคาสองตำลึง!

คล้ายว่ามีคนซื้อยกชุดจำนวนไม่น้อย

เขาต้องแก้ไขภูมิหลังโลกเรื่องห้องสินสักหน่อย แก้เป็นประวัติศาสตร์ของโลกนี้ อืม แก้เป็นภูมิหลังราชวงศ์ก่อน สำหรับจักรพรรดิโจวอู่ก็คืออดีตฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ ปู่ทวดของเขา!

พริบตาเดียวก็ได้อรรถรสร่วมทันที ไม่แน่ว่ายังจะได้การสนับสนุนจากหลี่เจิ้งด้วย!

อืม แต่ต้องลองเปลี่ยนชื่อส่วนหนึ่งก่อน เปลี่ยนตัวละครส่วนหนึ่ง เปลี่ยนให้เข้ากับบรรยากาศยุคปฐมฮ่องเต้ราชวงศ์อู่

แต่เดิมวรรณกรรมจีนเรื่องห้องสินเป็นรองไซอิ๋ว แต่ระบบเทพนิยายในนั้นค่อนข้างสมบูรณ์ เนื้อหาถึงพริกถึงขิง นิยายนี่นะ ถึงใจก็พอ ใช้กับยุคสมัยนี้ยังไม่แน่ว่าจะกลายเป็นพิมพ์เขียวของวงการเทพนิยาย

ยังมีอีกจุดหนึ่ง ไซอิ๋วยาวประมาณแปดหมื่นตัวอักษร หลี่จุ่นเขียนสี่เล่ม แน่นอนว่าต้องหนามาก ถือหนังสือยังต้องถือจนเมื่อย นี่คือเรื่องที่นักอ่านบ่นไม่น้อย

ดังนั้นเขาคิดว่าจะเขียนห้องสินสิบเล่ม ประมาณเจ็ดแสนตัวอักษรหนึ่งร้อยตอน เขียนเล่มละสิบตอน

อืม...ส่วนราคาก็สี่เฉียนแล้วกัน ก็เหมือนกับคำกล่าวที่ว่าไม่เจ้าเล่ห์ไม่มีการค้า ดังนั้นมีคุณสมบัติเป็นพ่อค้าเจ้าเล่ห์ ก็อย่าเกรงใจทำตัวเป็นคนดีเลย

จงเป็นพ่อค้าเจ้าเล่ห์ที่ได้มาตรฐานเถอะ!

“ฮี่ ๆ หลี่จุ่น เจ้าช่างดีจริง ๆ” หวังเยียนหรันเท้าคาง ใบหน้าน่ารักมองหลี่จุ่น มองจนหลี่จุ่นหัวใจเตลิดแล้ว

หลี่จุ่นพูด “เจ้าบอกเสิ่นอวี้หมิงแล้วกัน วันที่ร้านหนังสือลู่หมิงเริ่มวางขาย ก็คือวันที่ข้าหลู่ซู่เหรินมอบต้นฉบับ ให้พวกเขารอทำโฆษณาเถอะ”