องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 264

พอได้ยินคำพูดของบุตรชายตน โจวถงใบหน้าเปลี่ยนสี สีหน้าดำทะมึนเล็กน้อย เอ่ยถามเสียงเย็น

“เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่”

โจวจงตอบ “ข้ารู้!”

โจวถงจ้องโจวจงเขม็ง ครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่พูด

โจวจงพูดต่อ “แค่หลงไถเกิดอุบัติเหตุ ให้เวลาข้าหน่อย มันจะสู้สลักดอกไม้เราได้อย่างไร ถึงตอนนั้นเมืองหลวงยังมิใช่ใต้หล้าของสลักดอกไม้หรือ!”

โจวถงสีหน้าไม่แน่นอน จ้องบุตรชายตัวเองเขม็ง ครู่หนึ่งจึงพูดเสียงเย็น

“เจ้ารู้หรือไม่ ถ้าแผนการล้มเหลว จะมีผลพวงอย่างไรกับตระกูลโจว”

โจวจงพยักหน้า พูดอย่างแน่วแน่

“ไม่พลาดแน่นอน ตอนนี้หอสุราหลงไถนั่นต้องผ่อนผันการป้องกันแล้วแน่ และข้ายังสืบที่ตั้งแน่ชัดของโรงงานหมักเหล้าของพวกมันมาแล้ว แค่หาคนเดนตายในยุทธภพจำนวนหนึ่งเหมือนเมื่อก่อน จบเรื่องก็ให้พวกเขาไปจากเมืองหลวง หรือไม่ก็ให้พวกเขาหุบปากทั้งชาติซะ ก็ไม่เกิดปัญหาแล้วนี่! ข้าทำครั้งแรกเสียเมื่อไร!”

โจวถงแววตาเคร่งเครียด เอ่ยเสียงเย็น

“จงเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ หลงไถไม่เหมือนกับเหล้าแรงข้างทางพวกนั้นนะ หลงไถเหนือกว่าพวกเรามาก ถึงตอนนี้เจ้าจะทำให้หลงไถเสียหายหนัก ทำให้พวกมันทำธุรกิจไม่ได้ แต่มันก็แค่ประเดี๋ยวประด๋าว ต่อไปยังจะโผล่ออกมาได้อีก วิธีการนี้ของเจ้าไม่ได้ตัดไฟแต่ต้นลม!”

โจวจงหัวเราะเยาะพูด

“ท่านพ่อ ข้าต้องรู้อยู่แล้ว ดังนั้นข้าต้องให้คนมัดคนหมักเหล้ากับโรงหมักเหล้าก่อน บีบให้พวกมันบอกวิธีการหมักเหล้า ต่อไปหลงไถก็คือสลักดอกไม้เรา!”

โจวถงจ้องบุตรชายตัวเองเขม็ง แววตาฉายอารมณ์ซับซ้อน เหตุที่สลักดอกไม้สามารถยืนหนึ่งในเมืองหลวง หนึ่งเพราะเบื้องหลังมีกั๋วจิ้ว สองคือพวกเขาสองพ่อลูกบีบถามวิธีการหมักเหล้าของคนอื่นไม่น้อย ปรับปรุงเคล็ดลับการหมักไม่หยุด ดังนั้นจึงดีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้คล้ายสมควรแก่เวลาใช้แผนเก่าอีกแล้ว!

โจวถงคิดหนักอยู่นาน แต่แล้วก็พยักหน้าพูด

“ได้ เจ้าไปทำ! ตอนนี้รีบฉวยโอกาสลงมือตอนที่อีกฝ่ายยังไม่ทันฉุกคิดป้องกันให้เร็วที่สุด เป็นเวลาเหมาะที่สุดจริง ๆ แต่... เจ้าต้องรู้นะ ว่าเจ้ากำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่ คือคนฉลาดอันดับหนึ่งในแผ่นดิน คือองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์! ดังนั้น ถ้าเกิดเรื่อง เจ้ารู้นะว่าต้องทำอย่างไร”

โจวจงตอบเสียงหนัก “ถ้าเกิดเรื่อง ข้าจะแบกรับไว้คนเดียว ใช้ความตายยอมรับผิด จะไม่ให้ตระกูลโจวเดือดร้อนเด็ดขาด!”

“ดี”

ผ่านไปนานโจวถงจึงพยักหน้าน้อย ๆ พริบตาเดียวดวงตาฝ้าฟางหลายส่วน

โจวจงหน้าดำทะมึน หันตัวและจากไป

หนึ่งราตรี ไม่มีอะไรต้องพูดอีก